Rowerowo na nierowerowym urlopie w górach

[Turysta]

Za mną dwa tygodnie nierowerowego urlopu spędzonego w górach.
W założeniu mieliśmy chodzić po górach, ale nie byłbym sobą, gdybym nie zabrał roweru z nadzieją na jakieś okazje do pojeżdżenia.
Oczywiście, okazji zdarzyło się kilka - i o nich będzie w tym wątku.

1. Okazja pierwsza: Przełęcz Sucha czyli rekonesans
(26,71 km, 441 m podjazdów i 1008 m n.p.m. w najwyższym punkcie)
ZDJĘCIA i MAPKA

(Kliknij, by pokazać/ukryć)

Popołudniowy rekonesans po okolicy w ramach odpoczynku po dziesięciu godzinach spędzonych za kółkiem.
Trasa prawie w całości asfaltowa (różnej jakości), ale zjazd do Bielic po ostrych kamieniach - już nie bardzo na mój rower.


Widok na Czarną Górę i Stronie Śląskie


Biała Lądecka powyżej Bielic


Leśniczówka w Bielicach, z tyłu Kowadło

GMINY (1 nowa):
373. Stronie Śląskie

PODJAZDY

Profil podjazdu na przełęcz Suchą z bazy podjazdów Michała Książkiewicza:



Niby miał to być tylko rekonesans, a wychodzi na to, że w pierwszym dniu, po wielogodzinnej jeździe samochodem, porwałem się na "jeden z najtrudniejszych podjazdów gór otaczających Kotlinę Kłodzką i jednocześnie jeden z wyższych szosowych podjazdów w Polsce" (jak opisuje ten podjazd Michał).

[Turysta]

O okazji drugiej nie warto wspomniać (może poza faktem zdobycia gminy Lądek-Zdrój), ale zaraz po niej nastąpiła jednak okazja trzecia, czyli:

3. Po kofolę (przez Śnieżnik)
(78,99 km, 1696 m podjazdów i 1425 m n.p.m. w najwyższym punkcie)

Będąc przez dwa tygodnie tak blisko Śnieżnika, nie sposób było nie pomyśleć o pobiciu swojego rowerowego rekordu wysokości. Dotychczasowy (1410 m n.p.m.) pochodzi z zamierzchłych czasów, kiedy to jeszcze wolno było jeździć rowerem do Morskiego Oka.
Rodzinka, wymęczona po pieszych wędrówkach zarządziła na dziś dzień odpoczynkowy, czyli dla mnie - rowerowy.  Można było ruszać po rekord.

ZDJĘCIA i MAPKA



Szczegóły:

(Kliknij, by pokazać/ukryć)

Ruszam asfaltem w kierunku Stronia Śląskiego, od samego początku widoczny jest główny cel dzisiejszej wycieczki - położony ponad 500 metrów wyżej niż miejsce startu Śnieżnik.
Do Stronia lekko w dół, więc jedzie się szybko. Za miastem zaczynam wspinać się na przełęcz Puchaczówka. Początkowo nachylenie niezbyt duże - ok. 5 %, w Siennej rośnie, na serpentynach osiągając jakieś 9%. Tuż przed przełęczą w nagrodę zdobywam nową gminę do kolekcji.


Przełęcz Puchaczówka (864 m n.p.m.)

Osiągnięcie przełęczy wcale nie oznacza końca podjazdu - do kulminacji trzeba wspiąć się jeszcze ponad 30 metrów. Tam skręcam w wąską zniszczoną drogę prowadzącą do nadajnika RTV na Czarnej Górze. Po asfalcie, o którym mówi mapa, zostały tu tylko wspomnienia. Początkowo łagodnie trawersem pod górę, ale w pewnym momencie wraca asfalt, a wraz z nim pojawia się kilkusetmetrowej długości ścianka o nachyleniu ok 15%. To pierwsze wyzwanie dzisiejszego dnia. Zrzucenie na najlżejsze przełożenie staje się konieczne, ale i tak jedzie się dość sztywno.
W końcu, po jakichś trzystu metrach takiej mordęgi dojeżdżam do zakrętu, na którym opuszczam asfalt i dróżką trawersującą zbocze Czarnej Góry jadę w kierunku Żmijowej Polany. Tu wjeżdżam na szlak rowerowy biegnący granią Żmijowca w kierunku Hali pod Śnieżnikiem.


Widok ze Żmijowca na Czarną Górę (po prawej) i Igliczną (po lewej)

Poza jednym dość stromym (ale krótkim) podjazdem jedzie się właściwie po płaskim.
Widoków nie brakuje, najbardziej podoba mi się punkt widokowy na skałkach.


Skałki na Żmijowcu

Do przełęczy Śnieżnickiej lekko w dół i jestem na drodze prowadzącej do schroniska. Znowu nachylenie rośnie (około 15%), w dodatku droga jest z gatunku kociołbowatych, więc muszę wyszukiwać w miarę równą ścieżkę na poboczu.
W końcu jestem pod schroniskiem.


Schronisko PTTK "Na Śnieżniku" (1218 m n.p.m.)

Dzień wcześniej byłem na Śnieżniku pieszo i badałem pod kątem dzisiejszej przejażdżki odcinek szlaku powyżej schroniska. Wiem więc, że dopiero teraz się zacznie... Schody pokonuję pieszo, ale zaraz za nimi wsiadam na rower. Nachylenie dochodzące do 20%, na szczęście w miarę równo. Pedałuję z mozołem, ambicja nie pozwala mi prowadzić - wszak wczoraj spotkaliśmy w tym miejscu ludzi prowadzących swoje wypasione rowery i powiedziałem dzieciom, że "ja tu bym jechał". I jadę, ale trzeba przyznać, że z punktu widzenia pieszego schodzącego w dół, wyglądało to znacznie łatwiej. W końcu muszę się zatrzymać z powodu zadyszki. Ujechałem... tyle:


Tyle udaje mi się ujechać od schroniska w pierwszej turze

Dalej jest już łatwiej, trochę mniej stromo, niezbyt dużo kamieni i korzeni. Zdarzają się pojedyncze przeszkody, przez które nie da się przejechać, ale generalnie aż do bariery skalnej przed Jaskółczymi Skałami udaje się podjechać. Tu czeka mnie ok. 300 metrów pchania.


Odcinek pieszy przy Jaskółczych Skałach

Już wczoraj wiedziałem, że na kołach tu nie da rady. Z jednej strony bardzo stroma, poprzetykana skałkami ścieżka, z drugiej nieco łagodniejsza, ale usłana luźnymi kamieniami. Trudno. Pcham.
Przy ostatnich drzewkach nieco się wypłaszcza i - co ważniejsze - znikają luźne kamienie, ponownie wsiadam więc na rower. Nie jest łatwo, gdyż na niby gładkiej ścieżce co chwilę napotykam pojedyncze głazy i progi. W pewnym momencie (stojąc!) zaliczam niegroźną glebę. Nachylenie pownie wzrasta do jakichś 20% i - ponieważ nawet nie udaje mi się wystartować - zaliczam kolejny, kilkudziesięciometrowy etap pchania.


Kolejny kawałek pchania tuż pod szczytem

W końcu zbieram się, wsiadam na rower i bez przeszkód wjeżdżam na wierzchołek. Po dwóch godzinach i pięciu minutach od startu.

Śnieżnik zdobyty, a wraz z nim nowy rekord rowerowej wysokości - 1425 m n.p.m.


Na szczycie Śnieżnika

To jedno z najwyżej położonych miejsc w Polsce dostępnych legalnie rowerem. *)
(P.S. Wyżej jest Śnieżka, na którą można wjechać raz w roku odpłatnie podczas UpHill Race. Poza tym Murowaniec i Pilsko. Coś jeszcze?)

*) O ile w ogóle legalny. Zakazu dla rowerów postawionego wprost nie spotkałem. Próbowałem znaleźć coś na ten temat w sieci, ale jedyne, czego się doszukałem, to zapis w ustawie o ochronie przyrody:

"Art. 15. 1. W parkach narodowych oraz w rezerwatach przyrody zabrania się:
[...]
15) ruchu pieszego, rowerowego, narciarskiego i jazdy konnej wierzchem, z wyjątkiem szlaków i tras narciarskich wyznaczonych przez dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie przyrody - przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska;"

Ale jest też taki punkt (a rower jest pojazdem):
"18) ruchu pojazdów poza drogami publicznymi oraz poza drogami położonymi na nieruchomościach stanowiących własność parków narodowych lub będących w użytkowaniu wieczystym parków narodowych, wskazanymi przez dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie przyrody przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska;"

Jak interpretować jazdę rowerem po szlaku pieszym? Wolno? Nie wolno?
W każdym razie wierzę, że z mojego powodu tym razem przyroda nie ucierpiała.

Na szczycie chwilka na zdjęcia, a że postojów odpoczynkowych nie lubię (uważam je za stratę czasu), od razu ruszam w dół.
Nie chcąc ponownie zmagać się z kamieniami, a i nie lubiąc wracać tą samą drogą, decyduję się zjechać na czeską stronę czerwonym szlakiem.
(Też pieszym i też mam nadzieję, że żadnego zakazu nie złamałem).
Dzień wcześniej, podczas pieszej wędrówki zerkałem na ten szlak z polskiego zielonego i wydawał się całkiem przejezdny. Zobaczymy.


Czerwony szlak czeski

Początki nieco trudne - kilka skalnych progów, po których boję się zjechać, ale generalnie nie jest tak źle. Szybko docieram do słonia przy nieistniejącym schronisku i do źródła Moravy.


Kamienny słoń przy fundamentach nieistniejącego schroniska

Dalej nie jest już tak wesoło. Bardzo stromo i sporo luźnych przeszkadzających kamieni. Wprawdzie nie trzeba schodzić z roweru, ale przy sztywnym widelcu jadę z minimalną prędkością. Tak jest aż do wypłaszczenia, kiedy to kończą się kamienie i zaczyna prawdziwa ceprostrada. Nawet są drewniane mostki nad większymi kałużami.


Ceprostrada pod Śnieżnikiem

Potem znowu trochę więcej kamieni, ale spokojnie daje się jechać. Przy okazji otwierają się piękne widoki na wschód, z Pradziadem i Starym Městem w roli głównej.


Widok z czerwonego szlaku czeskiego na Staré Město i Pradziad

Postanawiam zjechać aż do miasta i kupić dzieciakom kofolę. Przynajmniej będzie jakiś pożytek z tej wycieczki.
W końcu kamienisty szlak się kończy i wjeżdżam na fajną szutrówkę.


Początek szutrówki

Trochę małych, nieprzeszkadzających specjalnie kamieni i ciągle stromo w dół. Jadę na wciąż zaciśniętych klamkach i w pewnym momencie zaczynam obawiać się o zbyt wysoką temperaturę obręczy. Macam rękami - gorące. Robię chwilę przerwy, a potem jadę hamując - jeden odcinek przednim hamulcem, przerwa, kolejny tylnym. I tak na zmianę.
Docieram do asfaltu, ale nawet tu nie mogę cieszyć się zjazdem - stromo jak cholera, a nawierzchnia roztopiona od słońca. Dopiero po dotarciu do zabudowań wypłaszcza się na tyle, że przestaję w końcu używać hamulców. Tak dojeżdżam do Starégo Města.


Staré Město - rynek

Rundka wokół rynku, znajduję sklep i kupuję kofolę (małą, mieszczącą się w kieszeni sakwy).


Po tę butelkę przejechałem przez Śnieżnik

Uzbrojony w cenny napój kieruję się do granicy - czyli na przełęcz Płoszczyna.
A tymczasem w bidonach robi się pustawo. Nie pomyślałem o jeszcze jednej butelce dla siebie. Na szczęście, tuż przed pierwszymi serpentynami ktoś postawił budkę z piwem i kofolą dla spragnionych rowerzystów.


Kofola točená

Napojony, gładko łykam kolejne serpentyny dzielące mnie od przełęczy.


Serpoentyny po czeskiej stronie przełęczy Płoszczyna

Podjazd nie jest od tej strony szczególnie stromy, tylko upał doskwiera. Za to z polskiej strony dziura na dziurze i naprawdę trzeba bardzo uważać, by się w którąś z nich nie wpakować. A więc - nici z szybkiego zjazdu - znowu trzeba na hamulcach.
Szybko docieram do Stronia, gdzie wpadam na pomysł, żeby do Gierałtowa wrócić przez góry (jakby mało mi było podjazdów). Gładki asfalt w stronę Młynowca jest obiecujący.


Gładki asfalt ze Stronia do Młynowca

Tuż za wsią się jednak kończy i dalej jechać trzeba szutrówką. Upał i zmęczenie daje się już we znaki i stałe nachylenie ok. 8% pokonuję mozolnie kręcąc młynkiem na najlżejszym przełożeniu. Jest tak gorąco, że jadę jak w jakiejś malignie, pogrążony w pozarowerowych myślach, ale za to łapię rytm i nie zatrzymuję się po drodze aż do przełęczy Dział. Tu wita mnie asfalt poznany pierwszego dnia.


Serpentyny na drodze z przełęczy Dział do Nowego Gierałtowa

Na serpentynach trzeba uważać, ale potem jest długi prosty odcinek, gdzie można poddać się działaniu grawitacji.
Za chwilę jestem na miejscu.


Tablica powitalna w Nowym Gierałtowie

Zmęczony - niby tylko 80 km, ale górki i podjazdy dały w kość.
Ustanowiony nowy rekord wysokości rowerowej, zdobyta nowa gmina i przywieziona butelka kofoli.

POGODA
Upalnie i słonecznie. Wiatr nie przeszkadzał.

GMINY
375. Bystrzyca Kłodzka (bez zaliczenia miasta, trzeba poprawić)

PODJAZDY

Profil podjazdu na przełęcz Puchaczówka z bazy podjazdów Michała Książkiewicza:

[EASYRIDER77]

fajne wypady! I wszyscy zadowoleni. Gratuluję!

[Turysta]

Dzięki.
Przy pokazji -  pewna dobrze Ci znana opona miała na tym wyjeździe swój chrzest bojowy i spisała się świetnie. I ładnie burczy na asfalcie.

Wracając do tematu - kolejne dni upłynęły pod znakiem krótkich wieczornych wypadów po okolicy.

4. Przełęcz Gierałtowska
(21,82 km, 237 m podjazdów i 685 m n.p.m. w najwyższym punkcie)

Krótko po całym dniu pieszych wędrówek --> MAPKA

(Kliknij, by pokazać/ukryć)

Najpierw gładkim stromym asfaltem na Przełęcz Gierałtowską (685 m n.p.m.).


Przełęcz Gierałtowska (685 m n.p.m.)

Nie wziąłem ze sobą dowodu, więc za słupek wyjść nie mogę.
Potem szybko w dół, z powrotem do Gierałtowa.


Widok spod Przełęczy Gierałtowskiej na Nowy Gierałtów

Gładki asfalt zachęca do szybkiego zjazdu, ale za dużo ostrych zakrętów. Na kawałeczku prostej rower rozpędza się do 55 km/h.


Zjazd z Przełęczy Gierałtowskiej

Do Stronia jadę nie główną drogą, lecz bocznymi wąskimi asfaltami.


Stary Gierałtów

W Stroniu kółeczko wokół centrum i z powrotem - do domu na zimne piwko.

5. Worek Bialski
(33,18 km, 484 m podjazdów i 1022 m n.p.m. w najwyższym punkcie)

Kolejna krótka wieczorna przejażdżka po całym dniu spędzonym w górach. Tym razem - kierunek południe, czyli Worek Bialski.
--> MAPKA

(Kliknij, by pokazać/ukryć)

Początek asfaltem w stronę Bielic, gdzie wbijam się na czerwony szlak rowerowy prowadzący do stokówki na zboczach Rudawca (którą jeździłem w niedzielę).


Początek szutru na szlaku rowerowym tuż za Bielicami

Niby trzeba podjechać na wysokość ok. 1000 m, a droga wciąż podejrzanie mało nachylona. Nie ma nic za darmo - w końcówce, kiedy pojawiają sie kamienie, nachylenie rośnie do kilkunastu procent.


Końcówka podjazdu - tuż przed osiągnięciem stokówki.

W końcu wyjeżdżam na asfalt poznany w niedzielę i w miarę po płaskim jadę do miejsca, w którym wtedy go opuściłem - do granicy rezerwatu "Puszcza Śnieżnej Białki".


Asfaltowa stokówka na zboczach Rudawca

Tu nawierzchnia drogi dramatycznie się pogarsza i przechodzi w "górskie" kocie łby - czyli to samo co na nizinach, tylko kanciaste.


Wiata w Puszczy Śnieżnej Białki

Jedzie się po tym fatalnie - na tego typu przejażdżki przydałby się jednak inny rower.
Powoli zapada zmrok, a jazda stokówką jakoś dłuży się. Trochę nieswojo czuję się na tym odludziu przy zapadającej ciemności bez telefonu, którego zapomniałem zabrać. Zwłaszcza, że obiecałem wrócić o konkretnej godzinie, a chyba trochę przeszacowałem swoje możliwości w tym terenie.


Na zboczach Rudawca

W końcu docieram do drogi prowadzącej w dół. Tu też kiepsko się jedzie, bo kamulców pod dostatkiem, a czas ucieka. Z biegiem Białej Lądeckiej docieram w końcu do cywilizacji, czyli do leśniczówki w Bielicach. Stąd jeszcze tylko kilka kilometrów asfaltem w dół i jestem w domu. Na czas.

c.d.n.

[Turysta]

Nadszedł kolejny dzień odpoczynkowy, więc znowu mogłem zaplanować dłuższą przejażdżkę i bardziej konkretny dystans.

6. Prawie jak... Klasyk Kłodzki
(165,93 km, 1753 m podjazdów i 898 m n.p.m. w najwyższym punkcie)

Po wczorajszej pieszej wycieczce na Pradziada zastanawiałem się, czy nie wybrać się tam rowerem, ale jednak dystans powyżej 160 km (nie mówiąc o przewyzszeniach) w takim upale trochę mnie odstraszał.
Pradziada zostawiłem sobie na inną okazję, a tymczasem postanowiłem zdobyć kilka gmin Ziemi Kłodzkiej.

ZDJĘCIA i MAPKA



Szczegóły:

(Kliknij, by pokazać/ukryć)

Rano szybki zjazd do Lądka, tym razem z międzylądowaniem na ładnym tutejszym rynku.


Ratusz w Lądku-Zdroju

Aż do Kłodzka droga prowadzi wzdłuż Białej Lądeckiej, potem Nysy Kłodzkiej, więc (poza małymi hopkami) powinno być ciągle w dół.
Żeby jazdę uprzyjemnić, korzystam z wytyczonych szlaków rowerowych i zamiast zatłoczoną drogą wojewódzką jadę równoległymi bocznymi dróżkami.


Boczna droga wzdłuż Białej Lądeckiej - idealna na rower

Polecam te dróżki - ładne, z dobrym asfaltem i bez samochodów.
Z małym wyjątkiem udaje się tak jechać aż do Żelazna.


Brama rycerska w Żelaźnie

Tu podążam za znakami kolejnego szlaku do Kłodzka. Znowu cały czas boczne asfalty, chwilami na szerokość kierownicy.


Niektóre dróżki były niewiele szersze od roweru.

Kłodzko zaliczam chybcikiem, od razu skręcając na Polanicę. Nie chcę tracić czasu na przebijanie się przez miasto, a że byłem tam wiele razy, nic szczególnego nie tracę.
W tym momencie kończy się jazda w dół i trzeba powoli zacząć się wspinać.


Kaplica - mauzoleum w Starym Wielisławiu (opis z fotogalerii)

Szybko mijam Polanicę i Szczytną, nie natrafiając na nic szczególnie ciekawego i wyjeżdżam na krajówkę pełną tirów prowadzącą do przejścia w Kudowie.


Muzeum Papiernictwa w Dusznikach-Zdroju

Zaczyna się wspinaczka do Zieleńca przez przełęcz Polskie Wrota (660 m n.p.m). Ruch spory, w tym mnóstwo ciężarówek, ale wszyscy wyjątkowo grzecznie jadą - zresztą w ciągu całego dzisiejszego dnia nie zanotowałem żadnego nieprzyjemnego incydentu na drodze. Dość niezwykłe.
Na przełęczy odbijam w lewo na Autostradę Sudecką.


Początek podjazdu z Polskich Wrót do Zieleńca

Liczba samochodów drastycznie spada, a podjazd nie tylko się nie kończy, ale robi się jeszcze bardziej stromy - nachylenie nierzadko przekracza 10%.
W końcu osiągam parking z punktem widokowym, gdzie robię króciutką przerwę na uspokojenie oddechu.
Droga wypłaszcza się i dalej jechać można podziwiając widoki już bez sapania. Docieram do Zieleńca.


Zieleniec

Po sobotnim Klasyku Kłodzkim (w Zieleńcu był start i meta) rowerzyści nie opuścili tej miejscowości. Dzisiaj też mijam co chwilę zawodników z numerkami, a także kilka szosowych tandemów.
Za miejscowością świetny zjazd do Lasówki w dolinę Dzikiej Orlicy - gładziutki asfalt pozwala rozpędzić się do 63,5 km/h. W pewnym momencie nawet przyhamowuję, bo jakoś tak szybko...


Lasówka - dolina Dzikiej Orlicy

Jadąc zastanawiam się nad dalszą trasą. Wcześniej miałem ochotę na przełęcz Spaloną, ale po przejechaniu się tamtędy samochodem doszedłem do wniosku, że nie ma sensu katować się na tak dziurawej drodze.
Zamiast tego postanawiam jechać do końca wzdłuż Dzikiej Orlicy i potem do Międzylesia.
A doliną jedzie się świetnie, asfalt chyba niedawno położony, bo zupełnie nie dziurawy, widokowo też nie ma na co narzekać.
Narzekać można za to na upał - temperatura wzrosła powyżej 30 stopni i wcale nie chce być niższa. Picie zaczyna się kończyć, a sklepu jak nie ma tak nie ma.
W Mostowicach sklep zamknięty, przejeżdżam przez rzekę do Czech, ale tam też nic nie ma. Trudno, jadę dalej.


Zalew na Dzikiej Orlicy w Rudawie

Trasa niby wzdłuż rzeki, spodziewałem się czegoś płaskiego, a tu podjazdów, nawet trochę sztywniejszych, nie brakuje.
W Poniatowie zastanawiam się jeszcze, czy jechać przez Gniewoszów czy przez Niemojów, ale w końcu wygrywa to drugie.
Skoro ma być "...jak Klasyk Kłodzki", to trzeba jechać zgodnie z oznaczeniami.


Jedziemy - oczywiście - na GIGA!

W Niemojowie znowu zerkam na czeską stronę w poszukiwaniu sklepu z piciem.


Most do Czech w Niemojowie

Pusto, z braku laku zaglądam do jakiegoś domostwa, które okazuje się być chyba pensjonatem.
Jest woda, i to jaka! 3,5 zł za 0,5l. Jak szaleć to szaleć - biorę też wodę smakową po 4 zł za 0,75l. Na pewno cudownie gaszą pragnienie.


Postój w Niemojowie na uzupełnienie płynów

Dalsza droga przez Lesicę do Międzylesia, to walka o przetrwanie na megadziurawym asfalcie (zdecydowanie gorszym od tego na przełęcz Spaloną) i wspinaczka na około 150-metrowej wysokości garb.


Dziurawy asfalt do Lesicy

Współczuję tym, którzy się tu wybiorą kierowani oznaczeniami szlaku ER8. W samej Lesicy i potem na zjeździe do Międzylesia są wprawdzie krótkie odcinki gładkiej szosy, ale reszta to makabra. W tej sytuacji bruk w Międzylesiu jest miłą odmianą.


Międzylesie

Przez Międzylesie przejeżdżam tylko i boczną drogą wzdłuż rzeki, przez Długopole, kieruję się na Bystrzycę Kłodzką.
Po drodze sporo górek, ale jakoś sobie z nimi radzę (chociaż w tym upale siły powoli się wyczerpują).
Wybieram chyba nie najlepszy wariant wjazdu do Bystrzycy, ale na rynek nie chce mi się podjeżdżać. W końcu - podobnie jak w przypadku Kłodzka - byłem tu (bez roweru) nie raz.


Bystrzyca Kłodzka

Rzucam okiem na panoramę miasta i ruszam w kierunku Idzikowa.
Na deser zostawiłem sobie podjazd na Puchaczówkę, a wygląda na to, że nie bardzo mam już siły, żeby się tam wspiąć.
Robię więc sobie pierwszą dłuższą (kilkuminutową) przerwę pod sklepem, a banany i lód mają pomóc we wskrzeszeniu w sobie ostatnich pokładów energii.
Jadę dalej. Podjazd idzie mi bardzo kiepsko. Niby to tylko (ale utrzymujące się stale) 5 do 6 % (czyli tak jak na Kleszej w TPK), ale nie mam siły.
Upał jest nie do zniesienia, z powodu niskiej prędkości przykleił się też do mnie rój upierdliwych much. Bzyczą mi do ucha i obsiadają co chwila. Masakra. Ale szybciej  (tak, żeby się ich pozbyć) jechać. nie mogę.
Robiąc krótkie postoje co 50m pokonanych w pionie, w końcu osiągam kulminację, czyli... bufet.
 

Bufet na przełęczy Puchaczówka

Niestety - bufet od kilku dni nieczynny. Musi wystarczyć ohydny ciepły napój z bidonu.
Uff, najgorsze za mną - teraz to już tylko w dół. Prawie cały czas, bo te ostatnie 100 metrów różnicy wysokości między Stroniem a Gierałtowem nie powinno być już problemem.
Do Siennej bardzo stromo, mnóstwo ostrych zakrętów, więc rozpędzić się boję, za to dalej długie proste i zakręty łagodniejsze, więc świetnie mknie się bez pedałowania aż do Stronia.
Ostanie kilka kilometrów tylko lekko pod górę, więc jakoś daję radę.

POGODA
Trochę pochmurno, potem słonecznie, upał - temperatura powyżej 30 stopni, bez wiatru.

PALIWO
- śniadanie przed startem
- 3 kanapki
- 2 banany
- 1 lód w kubeczku
- 6.75l napojów (1l wody, 1l wody z tabletką, 2l wody gazowanej, 0.75l wody cytrynowej gazowanej, 1l coli, 1l sprite)

GMINY (6 nowych)
376. Kłodzko (gmina wiejska)
377. Kłodzko (miasto)
378. Polanica-Zdrój
379. Szczytna
380. Duszniki-Zdrój
381. Międzylesie

PODJAZDY

Profile pokonanych podjazdów z bazy podjazdów Michała Książkiewicza:

Zieleniec


Puchaczówka

[Turysta]

Pora na ostatni odcinek:

7. Do Polski przez dziurę w płocie
(175,74 km, 1911 m podjazdów i 705 m n.p.m.)

Przez trzy kolejne wieczory rower przegrywał z... popołudniowym piwkiem, którego tak bardzo chciało się po pieszych wycieczkach.
Na szczęście pojawiła się szansa na kolejną całodniową wycieczkę - z popołudniowym piwkiem niekolidującą.

Tym razem dalszy ciąg gminobrania i trzy szosowe przełęcze do kolekcji.

ZDJĘCIA i MAPKA


Zdrój Wojciech w Lądku-Zdroju

Szczegóły:

(Kliknij, by pokazać/ukryć)

Kolejny raz na początek wycieczki Lądek. Tym razem przejeżdżam przez część zdrojową.
Zaraz za miastem rozpoczyna się wspinaczka na Przełęcz Lądecką. Początek wycieczki - jeszcze sporo sił w nogach, więc nie daje się mocno we znaki mimo kilku odcinków z 10% nachyleniem.


Widok z Przełęczy Lądeckiej na polską stronę

Na przełęczy chwila na kontemplację widoków, to samo po stronie czeskiej, tuż poniżej przełęczy.


Widok na stronę czeską spod przełęczy

Zjazd do Czech - bajka. Gładki asfalt, więc można by mknąć w dół. Niestety, trafiam akurat na wycinkę krzaków, więc cała droga usłana jakimiś liśćmi i patykami. Dopiero po minięciu maszyny można rozwinąć skrzydła.
W mgnieniu oka jestem w Javorníku. Tu mała rundka i rzut oka na górujący nad miastem zamek.


Zamek Jánský Vrch w Javorníku

Teraz na Paczków, ale trochę naokoło - przez Gościcie, gdzie na mapach google wypatrzyłem tytułową transgraniczną dziurę w płocie.
Wygląda jakby wioska została przecięta na pół - z jednej strony, przyklejone do granicy polskie Gościce, z drugiej - czeskie Horní Hoštice.


Droga czeska, zabudowania polskie.

A między obiema częściami wsi - płot.


Dziura w płocie

Przez dziurę w płocie wracam do Polski (po raz pierwszy jadąc rowerem przez teren województwa opolskiego). Zjeżdżam do Paczkowa, a stamtąd płaską jak stół drogą jadę do Kamieńca Ząbkowickiego.
W Kamieńcu próbuję zbliżyć się trochę do zamku, ale im bliżej jestem, tym gorzej go widać, więc w końcu wycofuję się.


Zamek w Kamieńcu Ząbkowickim

Po minięciu wysokiego wiaduktu kolejowego jadę drogą wojewódzką do Ząbkowic Śląskich. Ten odcinek nie należy do przyjemnych, kierowcy standardowo spieszą się dokądś, wyprzedzają na gazetę, a do tego ruch całkiem spory. W dodatku w samych Ząbkowicach trochę się gubię, szukając drogi wyjazdowej.
Odetchnąć od spalin mogę wreszcie za miastem, na spokojniejszej szosie do Srebrnej Góry.
Upał szybko zaczyna doskwierać - gdy wsiadam na rower po pierwszej wizycie w sklepie w Budzowie, licznik pokazuje 40 stopni (w słońcu, oczywiście).
W miarę płasko jest aż do Srebrnej Góry, gdzie nachylenie drogi gwałtownie wzrasta.


Srebrna Góra i Twierdza Srebrnogórska

Póki jest asfalt, to jedzie się nie najgorzej, ale w miasteczku drogi wyłożone kostką i tu już jest trochę trudniej.
Próbuję ominąć bruk szlakiem rowerowym, ale wydaje mi się, że za bardzo zbaczam, więc wracam do głównej drogi.


Brukowany podjazd w Srebrnej Górze

W końcu z powrotem pojawia się asfalt i po minięciu budynków dawnych koszar jestem na Przełęczy Srebrnej (przynajmniej tak mi się zdaje).
Odbijam w kierunku twierdzy - kilka serpentyn i jestem u bram fortu.


U bram Twierdzy Srebrnogórskiej

Twierdzę zwiedziliśmy kilka dni wcześniej, więc nic tu po mnie. Ruszam w dół... ale tylko na chwilę, bo okazuje się, że to była Mała Przełęcz Srebrna, a podjechać trzeba teraz na właściwą Przełęcz Srebrną (568 m n.p.m.).
Po drodze rzucam okiem na wiadukt - pozostałość po kolejce sowiogórskiej (drewniany, do tych atrakcyjniejszych, ceglanych, nie bardzo mi dziś po drodze).
Spodziewam się zjazdu, a zamiast tego z Nowej Wsi Kłodzkiej mam... znowu podjazd.
Dalej jednak jest już lepiej i do Nowej Rudy jest w dół. Trochę kusi skrót do Słupca (który jest częścią Nowej Rudy), ale jednak idę na całość i po pewnym czasie melduję się na noworudzkim rynku.


Nowa Ruda - rynek

Wracam trochę i jadę drogą wojewódzką w kierunku Słupca. Kolejny koszmarny odcinek - bardzo duży ruch, wszyscy się spieszą. Nie podoba mi się, ale dopiero od Słupca mam alternatywę w postaci bocznej dróżki. Chętnie z niej korzystam i za chwilę jestem już w Bożkowie, gdzie parę lat temu przez przypadek "odkryłem" ciekawą, lecz strasznie zaniedbaną budowlę.


Pałac w Bożkowie

Pałac wygląda tak samo, jak trzy lata temu - tak samo źle. Wygląda na to, że nie ma chętnego (i/lub pieniędzy) na jego renowację. Szkoda.
Bocznymi drogami kieruję się teraz na Bardo. To takie trochę "oszukaństwo", bo zamierzam przeskoczyć na drugą stronę Gór Bardzkich nie wjeżdżając na żadną przełęcz. Ale skoro Bardo mam w swoich celach, to nie ma co kombinować.
Nawierzchnia zmienna, raz lepsza, raz gorsza, a przed samym Bardem tragiczna - nie można pocieszyć się zjazdem.


Bardo

W Bardzie góry kończą się nagle jak ręką odjął i w "nizinnym" krajobrazie jadę w kierunku Złotego Stoku.
Po drodze straszą tablice, że do Ożarów się nie da, że droga zamknięta, że takie tam...
Nie da się? Rowerem przecież zawsze się da. Już mijam tablicę Ożary, już witam się z gąską, a tu... guzik:


Rzeczywiście nie da się

Nagle gdzieś po drugiej stronie wykopu dostrzegam samochód, który przed chwilą mnie wyprzedzał, więc już wiem, że jest sposób.
Cofam się i wjeżdżam w to samo podwórko, w którym zniknęło auto i po chwili jestem na szosie. Mam nadzieję, że nikomu miru domowego nie zakłóciłem.
Pokonując kilka pagórków dojeżdżam do Złotego Stoku. Znowu na deser zostawiłem sobie męczący podjazd (na przełęcz Jaworową), więc wypadałoby się posilić i napoić (czymś chłodniejszym od tego, co jest w bidonach)
Sklep, na szczęście, jest blisko, więc mogę urządzić sobie ucztę.


Pod sklepem w Złotym Stoku

Podjazd na przełęcz Jaworową (705 m n.p.m.) niezbyt stromy, ale straaasznie długi. Całe szczęście, aż do leśniczówki jedzie się po gładkim, położonym kilka dni wcześniej asfalcie.
Sama przełęcz nie wyróżniająca się - łatwo przegapić. Końcówka podjazdu i zjazd aż do Orłowca po tragicznym asfalcie. Czujnym trzeba być, żeby nie wpaść w jedną licznych dziur.


Obelisk upamiętniający Mariana Bublewicza poniżej Przełęczy Jaworowej

Z Orłowca już lepiej, jest po czym jechać. W Lądku zaglądam jeszcze na zabytkowy most, ale okazuje się, że zniknęła z niego figura św. Nepomucena.


Most św. Jana w Lądku-Zdroju

Z Lądka już tylko kawałeczek, niezbyt mocno nachylony i po 170 kilometrach jestem u celu.

Zaliczone:
- 2 państwa
- 2 województwa (1 nowe)
- 8 nowych gmin
- 3 przełęcze
- 1 transgraniczna dziura w płocie
- przekroczone 50 000 km rowerem

POGODA
Upał, upał, upał... (A i tak na rowerze podczas takiej pogody najprzyjemniej)

PALIWO
- śniadanie przed startem
- 2,5 bułki
- 1 drożdżówka
- 1 lód
- 2 banany
- 6l napojów (0,5l wody, 1l wody z tabletką, 2l wody gazowanej, 1l coli, 1,5l napoju grappa)

GMINY (8 nowych)
382. Paczków
383. Kamieniec Ząbkowicki
384. Ząbkowice Śląskie
385. Stoszowice
386. Nowa Ruda (gmina wiejska)
387. Nowa Ruda (miasto)
388. Bardo
389. Złoty Stok

PODJAZDY

Profile pokonanych podjazdów z bazy podjazdów Michała Książkiewicza:

Przełęcz Lądecka


Przełęcz Srebrna i Donjon


Przełęcz Jaworowa

Podsumowując całe dwa tygodnie spędzone w górach:
- rowerem: 516,83 km, 6529 m podjazdów i 17 nowych gmin (sam)
- pieszo: 104,3 km i 5884 m podejść (z rodzinką)

[Dusza]

Strasznie fajne tereny, szczególnie okolice Śnieżnika, pośmigałbym tam z chęcią.

P.S. Całkiem rowerowy ten nierowerowy urlop