Rowerowe imprezy na orientację

[martwawiewiórka]

Już w sobotę kolejna długodystansowa impreza: www.trudy.pl. Tym razem na orientację. Jedziemy!  . W tę sobotę też Iława: www.supermaratony.org
Aż by się chciało rozdwoić i zaliczyć obie te imprezy.

To może wydzielić ten post do nowego wątku "Rowerowe imprezy na orientację"? Nie będzie trzeba ustalać, co jest już długim dystansem, a co jeszcze nie. A przy okazji będzie można tam czasem coś nie-harpaganowego wrzucić.

Ok, jakos nikt nie chce zakładać, to ja założę, mimo że na razie tylko powiedzmy, jestem sympatykiem a nie uczestnikiem.

Już po tych trudach.

Ale jako że raz brałam udział z sąsiadem w czymś tam na orientację, to dostałam dzisiaj maila, uwaga Bydgoszcz i okolice: Nocny rajd rowerowy na orientację.

Cześć,
po zimowych Śnieżnych Konwaliach, wiosennej Poznańskiej Bimbie i letnim Rajdzie Konwalii pragniemy zaprosić Was na nasz ostatni tegoroczny rajd -  jesiennego Nocnego Marka.
Tym razem areną zmagań będzie Puszcza Bydgoska, a baza rajdu ulokowana będzie w budynku Gimnazjum w Brzozie k. Bydgoszczy. Brzoza leży przy trasie kolejowej Poznań-Bydgoszcz, także również niezmotoryzowani nie będą mieli problemu z dotarciem.
Zapraszamy na jedną z trzech tras: piesze TP50 (zaliczana do Pucharu Polski) i TP25 oraz rowerową TR100. Start wszystkich tras w sobotę 9 listopada o 18.30, czyli już po zmroku.
Więcej szczegółów jak zwykle na stronie internetowej rajdu http://rajdkonwalii.pl/nocnymarek/ jak i fanpejdżu https://www.facebook.com/1nocnymarek.

Pozdrawiamy serdecznie i raz jeszcze zapraszamy!
rajdkonwalii.pl TEAM

[Turysta]

Ok, jakos nikt nie chce zakładać, to ja założę,

Super.

Oprócz zapowiedzie mogą tu być i wspominki?
Jeśli ktoś ma ochotę poczytać, to na Jesiennych Trudach było TAK.

Zaś tydzień później zabrałem syna na jego pierwszą imprezę na orientację - dzienno-nocne Z Kompasem.



Deszcz i zimno pokonały nas - nie udało się nam zdobyć kompletu punktów, ale będziemy jeszcze próbować.
Szczegóły poniżej:

(Kliknij, by pokazać/ukryć)

Kaszubski Rajd na Orientację "Z Kompasem". Jakoś do tej pory omijały mnie te imprezy, tym razem postanowiłem spróbować. Najtrudniejsza trasa - fioletowa - liczy ok. 84 kilometrów i jest aż 16 godzin na jej przejechanie. Żeby było łatwiej - składa się z dwóch pętli ze stopczasem w bazie między nimi. W sam raz, żeby wprowadzić Kubę w tę zabawę.

Do bazy mieszczącej się w GOSRiT w Luzinie jedziemy razem z kolegą. Trochę niepokojąca jest zmienna pogoda - jedyny plus taki, że pada nie przez cały czas. W każdym razie mapniki montować musimy schowani pod daszkiem.



W biurze zawodów pytanie o trasę: "Smerfowa czy Kubusiowa?" "Fioletowa!"
Zastanawiałem się, czy fioletowa dla Kuby nie jest zbyt trudna, ale z drugiej strony 40 kilometrów to dla niego żadne wyzwanie. Idziemy na całość.

Odwrotnie niż na podobnych imprezach, mapy dostajemy już podczas rejestracji, za to karty startowe - tuż przed startem. Można więc na spokojnie zaplanować trasę.

(Po kliknięciu otwiera się duża mapa)


Większym powodzeniem cieszy się chyba wariant zgodny z ruchem wskazówek zegara. My jednak pojedziemy w drugą stronę - najpierw, w celu podbudowania psyche (Kuba startuje pierwszy raz) łatwe (przynajmniej w teorii) punkty, potem te trudniejsze.

W chwili startu całkiem zdrowo leje. Na szczęście, przejaśnia się, zanim zdążamy zmoknąć. Droga do punktu łatwa - w większości asfalty i tylko trzy zakręty.

14:27 A6 (Hop i już po drugiej stronie rzeczki), 27 minut i 7,3 km od startu



Kolejny punkt leży nieopodal, więc po niespełna kwadransie mamy kolejne dziurki na karcie.

14:40 A5 (Czyżby tutaj był PGR?), 13 minut i 2,7 km od poprzedniego PK



Teraz trzeba wspiąć się na górę. Na drodze albo błoto, albo mokra trawa, więc kilka odcinków musimy prowadzić.



Zaczyna padać, najpierw delikatnie potem trochę mocniej. Wcześniej planowaliśmy przeczekiwać deszcze, ale jakoś o tym nie pamiętamy. Długo nie trzeba czekać i robi się mokro i  trochę zimno.
Wszystko idzie zgodnie z planem - jest droga, są zabudowania, jest skrót i wyjazd na kolejną drogę. Tu spotykamy kilku innych zawodników poszukujących parkingu leśnego, na którym ma być punkt. Wygląda na to, że chyba jednak nie jesteśmy na tej drodze, na której powinniśmy być. Niby się wszystko zgadzało, ale po użyciu kompasu okazuje się, że jednak nie bardzo... Nie chce nam się wracać przez te wszystkie górki. Sytuację ratuje drwal, dzięki wskazówkom którego skrótem dostajemy się do właściwej drogi. Tu już łatwo - jest parking, jest punkt. A w międzyczasie rozpogadza się.

16:02 A4 (Chyba zaparkuję…), 82 minuty i 10,4 km

W domu patrzę na ślad i okazuje się, że układ dróg na mapie nie do końca odzwierciedla rzeczywistość. W sumie nic nowego, ale daliśmy się złapać. A wystarczyłoby częściej wyciągać kompas.

Jedziemy dalej - teraz długi przelot na południe. Trochę nam zimno w tych mokrych ciuchach. Ale w perspektywie mamy suchy zestaw w bazie, więc nie jest tak źle.



W Bożympolu przekraczamy krajówkę i linię kolejową i drogą wzdłuż rzeki jedziemy na A3. Na wysokości punktu widzimy kilka porzuconych przy drodze rowerów. Okazuje się, że od lampionu dzieli nas małe bagienko. Jeśli do tej pory buty były jeszcze nie do końca przemoczone, to teraz już są.

16:58 A3 (To może przerwa na wędkowanie?), 56 minut i 8,3 km

Podziwiając piękną podwójną tęczę ruszamy na zachód.

Rzeki nie trzeba przekraczać w bród - jest wąski mostek. Znaną nam  z majówko-czerwcówki dziurawą asfaltówką jedziemy do Strzebielina, a stamtąd w kierunku kolejnego punktu poboczem krajówki. Jest na tyle szerokie, że nie mam specjalnych obaw, by tędy jechać.
Koło leśniczówki skręt w bok, potem kolejny, jeszcze jeden i mocno zabłoconą drogą docieramy do potoczku i lampionu.

17:41 A2 (Graniczna rzeka Smerfów), 43 minuty i 6 km

Najkrótszą drogą do asfaltu... tyle tylko, że droga kończy się w polu, a dodatkową przeszkodą są wykopy powstałe przy okazji budowy jakiegoś rurociągu.
Wysoki nasyp jest nie do przejścia (bez strat), jedziemy więc do drogi najkrótszą drogą - przez łąkę.



Potem jeszcze tylko barierka i jesteśmy już na poboczu szosy. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie to, że przenosząc rower Kuby, złożyłem się niefortunnie i coś łupnęło mnie w plecach... No ładnie, jeszcze kontuzji mi tylko brakowało. Chwilę dochodzę do siebie i jedziemy dalej.
Zgodnie z przekazanymi nam przez Trolli radami, punkt A1 zamierzamy zdobywać od szosy - na azymut. W odmierzonym miejscu zagłębiamy się w las, zostawiamy rowery w krzakach i pniemy się prosto w górę. Po pewnym czasie odsłania się polana, a stromizna rośnie - to musi być tu. I jest.



18:04 A1 (Ach, cóż za widok!), 23 minuty i 1,9 km

Rzeczywiście - widok niesamowity. Zwłaszcza przy tej pogodzie - słońce, chmury, mgły...



Dziurkujemy karty i zbiegamy na dół. Teraz już tylko szybki przelot asfaltem do bazy, gdzie czeka na nas ciepły żurek i suchy zestaw ubrań.

18:29 7 (Baza), 25 minut i 4,1 km



W bazie spędzamy całe 73 minuty. Jemy, przebieramy się i po prostu odpoczywamy. Świetna sprawa ten stopczas.

Gdy ruszamy na drugą pętlę, pojawia się zwycięzca trasy fioletowej - Marcin - z kompletem punktów. Później okaże się, że parę minut po naszym wyjeździe na metę zjedzie też nasz kompan dojazdowy.
Jest już ciemno, zrobiło się też znacznie zimniej. Początkowe kilometry idą ciężko - na asfalcie trochę zimno, na bruku niewygodnie. Na szczęście pierwszy punkt jest łatwy, więc jego zdobycie dodaje nam trochę ochoty do jazdy.

20:26 B1 (Leśna magistrala), 44 minuty i 7,5 km

Nie kombinujemy skrótami - jedziemy dalej do szosy, gdzie ratujemy pompką spotkanych rowerzystów z trasy żółtej. Dalej asfaltem w górę rzeki i drugi nocny punkt również zdobyty bez problemu.

20:58 B2 (Choćbym szedł Ciemną Doliną…), 32 minuty i 4,4 km

Zimno... ubieramy co się da i jest trochę lepiej. Najtrudniej z rękawiczkami - tych nie mamy suchych w odpowiedniej ilości.
Jedziemy dalej w górę rzeki. Na wysokości leśnego parkingu schodzimy do rzeki i szukamy rogalika, porzucając po drodze rowery.
Pierwsze podejście nieudane. Wracamy, przyprowadzamy rowery do zapory/jazu i szukamy ponownie. Kuba doskonale orientuje się w terenie. Pokazuje mi, gdzie jest szukany "rogalik". Teraz już łatwo - parę kroków w krzaki i jest lampion.

21:48 B3 (Wodny rogalik), 50 minut i 3,3 km

Korzystamy z niezaznaczonego na mapie mostku i przeprawiamy się na drugą stronę Łeby.
Kolejny punkt jest na szczycie wzgórza. Odmierzamy się do leśnej drogi, skręcamy i po kilkuset metrach trafiamy na ścianę w postaci stromego zbocza. Zostawiamy rowery i pniemy się w górę. Góra jednak jakoś nie chce się skończyć i w pewnym momencie uznaję, że odchodzimy zbyt daleko. Zawracamy z obawy przed "zgubieniem" rowerów.
Próbujemy inną drogą, ale ta wygląda na całkiem zarośniętą. Mamy chyba dość - z zamiarem odpuszczenia i ewentualnego spróbowania ataku z drogi na kolejny punkt, zjeżdżamy do bruku. Tu spotykamy najpierw jedną grupkę zawodników pieszych, potem rowerzystę. Rozmawiamy i decydujemy się podjąć ostatnią próbę. Tym razem drogą po lewej.
Wprowadzamy rowery po błotnistym parowie tak daleko, jak się da. W końcu porzucamy je i pniemy się dalej pieszo. Po chwili wchodzimy na ten sam grzbiet, na którym weszliśmy podczas pierwszego podejścia - tyle, że od drugiej strony.
Teraz jednak jesteśmy zdeterminowani i nie zawracamy, lecz uparcie idziemy pod górę.
Upór się opłacił - kilkaset metrów dalej, w towarzystwie spotkanych rowerzystów (również bez rowerów) znajdujemy lampion. Ufff... Tu było najtrudniej.

23:02 B4 (Cześć Bohaterom!), 74 minuty i 3,3 km

Następny punkt wygląda na prosty. I tak jest w istocie, ale pojawia się inny problem - senność i zmęczenie. Z trudem wdrapujemy się piaszczystą drogą w górę i znajdujemy lampion.

23:52 B5 (Gościna u Drzewca), 50 minut i 5,1 km

W tym momencie jeszcze planujemy zdobyć ostatnie dwa punkty. Kiedy jednak - zupełnie niespodziewanie, bo cały czas mieliśmy piękne rozgwieżdżone niebo - zaczyna padać, a temperatura oscyluje w okolicach 2- 3 stopni, mamy chyba dość. Przemoknięcie w takich warunkach oznacza dla nas konieczność natychmiastowego powrotu do bazy, wyciągam więc parasole i przeczekujemy opad pod drzewkiem. Spędzamy tak dwadzieścia minut i wtedy okazuje się, że Kuba zaczyna jednak przegrywać z atakującą go sennością. Krótka rodzinna narada. Wprawdzie ostatni punkt wygląda na dość łatwy, jednak ten wcześniejszy ukryty jest głęboko w lesie i nie czujemy się na siłach zdobywać go. Kuba przysypia, jest nam obu bardzo zimno. Niechętnie, ale wspólnie podejmujemy chyba jedynie słuszną w tych okolicznościach decyzję - wracamy. Najważniejsze, to znaleźć się w bezpiecznej, suchej i ciepłej bazie. Trudno - o komplet punktów powalczymy następnym razem.
Zjazd mrożący krew w żyłach (w sensie temperatury), potem jest już trochę pedałowania i nieco się rozgrzewamy. Dłużący się przelot krajówką i po pierwszej w nocy jesteśmy w bazie. Koniec.

01:19 Meta, 87 minut i 13,3 km

Tu ciepła herbata, jeszcze raz ciepła herbata i do tego kiełbaski i kartofle z grilla. Potem kolejne przebranie się w suche ciuchy i spanie. Jak dobrze...

A rano... Skrobanie szyb w samochodzie i brak sukcesu przy losowaniu nagród.



A podczas mycia znowu jakoś tak nieszczęśliwie chwytam rower Kuby, że - auć! plecy! Nie mogę się ruszyć. Po chwili dochodzę do siebie, ale z załadowaniem rowerów na dach mam olbrzymi problem.

Wprawdzie przed imprezą myśleliśmy, że damy radę zrobić komplet, jednak nie przewidzieliśmy, że aura utrudni nam walkę i zmusi do odpuszczenia ostatnich dwóch punktów. Ale co tam - najważniejsze, by nie przesadzić i bezpiecznie wrócić. No i zostawić jednak pozytywne wrażenia - a takie są, bo już planujemy kolejne starty.

Sama impreza - tak jak podejrzewałem - bardzo dobrze zorganizowana. Opłata dużo niższa niż przy większości imprez Pucharu Polski (ja zapłaciłem 35 zł, Kuba - 20 zł), a świadczenia chyba jednak lepsze. Bardzo dobrej jakości mapy (mowa o druku, bo jednak wolę zwykłe topograficzne), laminowane karty startowe, żurek (na talon), kawa, herbata, grill - do woli. Baza - również pierwsza klasa.
Wrócimy!

Aha, miałem okazję przetestować dwa mapniki - ja jechałem z  "Harpaganem Monca", Kuba - z nowym modelem mojej produkcji (ze stabilizatorem z nierdzewnej... miski). Oba spisały się świetnie. Zdjęć szczegółów zapomniałem zrobić.

WSZYSTKIE ZDJĘCIA

Na koniec mapka z GPSIES:
.
http://www.gpsies.com/mapOnly.do?fileId=wpqfliibhgrpzysq
(Punkty pierwszej pętli - strzałki w lewo, drugiej - w prawo)

[Turysta]

Głupio tak trochę samemu ze sobą gadać, ale co tam...

W miniony weekend odbyły się ostatnie w tym roku zawody z cyklu Pucharu Polski w Maratonach Rowerowych na Orientację - Nocna Masakra. Dla rowerzystów przygotowano dwie trasy - 200 i 100 km, obie z limitem czasu 15 godzin (od 16.30 do 7.30).
Na starcie pojawiło się dwóch forumowiczów - michał i ja. A magfa nam kibicowała.
Łatwo nie było, bo i pogoda nie rozpieszczała - deszcz, mżawka, gęsta mgła i w efekcie "błoto po pachy".
Ale dojechaliśmy do mety w całości (choć osobno).



Ciekaw jestem wrażeń michała, moje (jak najbardziej pozytywne) - poniżej (relacja bikestatsowa):

(Kliknij, by pokazać/ukryć)

Śnieżno-brejowa masakra w zeszłym roku nie zniechęciła mnie do udziału w tej imprezie. Po raz kolejny ten maraton rozgrywany w najdłuższą noc w roku w pełni zasłużył na swoją nazwę. Tym razem jednak miała to być masakra błotna.



Do Ińska zabieram się samochodem z Michałem i Gosią startującą (jak się później okaże - z pełnym sukcesem) na trasie pieszej setki. Pogoda nie nastraja optymistycznie - całą drogę pada, a gdy nie pada, to i tak jest mgła. Nie wiadomo, czy za pozytyw należy uznać brak śniegu.
Baza zlokalizowana jest w szkole podstawowej w Ińsku, ładnie rozlokowanej na brzegu jeziora. Dzieciaki są tu trzymane raczej dość krótko.



Wieczór w bazie (jak zwykle) się przeciąga, a gdy już się kładę, harmider na sali i obok niej nie pozwala mi porządnie się wyspać. Trochę boję się, czy nie odbije się to na jutrzejszej całonocnej jeździe…



W sobotę do startu mnóstwo czasu, z którym nie bardzo wiadomo co zrobić. Jem, odpoczywam, dokręcam do roweru potrzebne akcesoria i tak aż do popołudnia. Ostatecznie też decyduję się na jazdę w kolcowanych oponach z obawy o ewentualne oblodzenia.


(fotka pożyczona od Michała)

Po ich założeniu okazuje się, że prognozy zmieniły się i przymrozków już nie przewidują... Trudno, nawet jeśli kolce się nie przydadzą, to na pewno nie będą przeszkadzać.
Wygląda na to, że - podobnie jak w zeszłym roku - będzie bardzo mokro. Niby przestało padać, ale w powietrzu wisi gęsta wilgoć, która bardzo szybko przemoczy nasze ciuchy.

W końcu są mapy. Zgodnie z przewidywaniami, punkty rozmieszczone zostały na zachód od Ińska (na wschodzie są tereny poligonu drawskiego).

(Po kliknięciu otwiera się duża mapa)


Startuję razem z Michałem. Nie jeździliśmy nigdy razem, więc nie wiadomo, jak ułoży się nam współpraca, w razie czego gotowi jesteśmy na bezbolesne rozstanie.
Ruszamy początkowo na dwójkę, ale po kilkuset metrach stwierdzam, że to chyba bez sensu, bo ten punkt możemy przecież zgarnąć w drodze powrotnej do bazy. Zawracamy i ruszamy prosto na południe - w kierunku PK7.
Po paru kilometrach trzeba zjechać z asfaltu i od razu potwierdzają się słowa Daniela, że będziemy go przeklinać. Na polnych i leśnych drogach króluje błoto. Jest go pełno i jest wszędzie. O dziwo - jednak daje się jechać. Jest zdecydowanie łatwiej przejezdne niż zeszłoroczna śniegowa breja.
Gdy docieramy w miejsce, gdzie chcemy szukać wieży, stoją już tam dwa porzucone rowery. Parkujemy obok swoje i idziemy na szczyt górki. Na zboczu mijamy wracającego z punktu Wikiego. Na szczycie nie sposób nie zauważyć wieży i umocowanego do niej lampionu.

17:35 PK7 (Drewniana wieża, południowo-wschodnia podpora)
45 minut i 8,7 km od startu; prędkość średnia brutto 11,6 km/h



Kontynuujemy jazdę zabłoconą drogą, która w końcu wyprowadza nas na jakiś podrzędny asfalt. Kilka kilometrów dalej zjeżdżamy w pola i docieramy do strumyka, z którego zjeżdża właśnie Wiki z ekipą (Radek W. i Wojtek H.)
Podbijamy karty, a Michałowi tak przypadł do gustu strumyk, że postanawia pozyskać z niego wodę do swoich zapasów.

18:07 PK1 (Urwany nasyp, na dole w strumieniu, przejście możliwe)
32 minuty i 5,8 km od poprzedniego PK; 10,9 km/h



Na kolejny punkt (most kolejowy) zamierzamy dostać się od północy ścieżką wzdłuż rzeki, zgodnie z zaznaczonym na mapie przebiegiem czerwonego szlaku. Po długim odcinku asfaltowym skręcamy ku rzece, a tam - zonk - nie ma ścieżki, szlak biegnie asfaltem w oddaleniu od mostu. Trochę kombinujemy, w międzyczasie pojawia się znowu Wiki (chyba z Wojtkiem), ostatecznie jedziemy kawałek dalej na zachód, by polną drogą dostać się do torów.
Tory, niestety, nie wyglądają na nieużywane, ale nie mamy wyjścia - innej drogi nie ma. Po tłuczniu w niektórych miejscach daje się nawet jechać, ale tam, gdzie wystają gołe podkłady, ciężko jest nawet prowadzić. W dodatku niezbyt bezpiecznie czuję się na czynnym torze, więc co chwila oglądam się za siebie, żeby w porę wypatrzeć zbliżający się pociąg.
Wiki z kompanem odstawiają nas nieco, ale słysząc dobiegający z boku szum rzeki stwierdzam, że zapędzili się za daleko. Schodzimy z toru i po stromej skarpie zsuwamy się do brzegu rzeki. W ciemności ledwo udaje się nam wypatrzeć most. Z opisu wynika, że punkt jest na drugim brzegu. Wspinamy się więc z powrotem, by się tam przedostać i szybko znajdujemy lampion.

19:15 PK10 (Most kolejowy, możliwe przejście dołem wzdłuż rzeki, drzewo ok. 20m na zachód)
68 minut i 13,5 km; 11,9 km/h



Teraz tylko wdrapać się z powrotem na stromy nasyp i ruszamy w kierunku Recza. Przez chwilę zastanawiamy się, czy szukać ścieżki wzdłuż rzeki, ale w końcu ruszamy za Wikim i Wojtkiem po torach. W Reczu wyskakujemy na asfalt i zaczyna się szybka jazda na południe. Tak szybka, że gdzieś na długim podjeździe za Reczem gubimy Michała. Niby cały czas liczba światełek w lusterku mi się zgadzała, ale po zjechaniu w polną drogę okazuje się, że to Wojtek miał dwa! Chłopaki jadą dalej, ja czekam na pojawienie się światełka. W końcu wyciągam telefon i dzwonię - okazuje się, że Michał zatrzymał się w sklepie. Wygląda na to, że nadszedł czas się rozstać - decyzję podejmuję szybko - jeśli dalej mamy jechać osobno, to chcę jeszcze dać sobie szanse na dogonienie Wikiego i Wojtka.
Doganiam ich po kilkuset metrach, kiedy - zmuszeni przez błoto - pchają swoje rowery.
Za chwilę jest spodziewane skrzyżowanie dróg, przy którym jest już szukający "szczytu górki" Radek. Szczyt jest mało wybitny, w ciemnościach zupełnie nie widać, żeby tu była jakakolwiek górka - kończy się więc na przeczesywaniu lasu. Czeszemy i czeszemy i kiedy w pewnym momencie spoglądam na Wikiego widzę obok jego głowy lampion. Górki chyba nikt nie widział.

20:19 PK11 (Szczyt górki)
64 minuty i 11,4 km; 10,7 km/h



Jedziemy dalej, Radek dość szybko nas odstawia, Wojtek zostaje trochę z tyłu, mi bardzo odpowiada tempo Wikiego, więc jedziemy razem. Za Stradzewem trochę się gubimy - wydaje nam się, że do momentu wjazdu do lasu kontrolujemy sytuację, ale gdybyśmy spojrzeli wtedy na kompas (a może spoglądaliśmy?), zauważylibyśmy, że droga idzie na północ, a nie na północny wschód. W końcu kierunek coraz bardziej się nie zgadza, aż dochodzimy do wniosku, że nie bardzo wiemy, gdzie jesteśmy. Kawałek dalej, na skrzyżowaniu, które hipotetycznie umiejscowiliśmy na mapie,  spotykamy Radka i w trójkę zmierzamy do punktu. Lampion jest trochę dalej niż mi się wydaje (trochę jednak nie trafiliśmy z umiejscowieniem nas na mapie), ale najważniejsze, że jest. A tuż przed punktem dogania nas Wojtek.

21:28 PK15 (Skrzyżowanie dróg, drzewo ok. 10m na zachód)
69 minut i 13,3 km; 11,6 km/h



Do Sławęcina trochę bezmyślnej (z mojej strony) jazdy, polegającej na podążaniu za oddalającym się światełkiem Radka - ale w sumie chodziło tylko o dojechanie do szosy, więc można było nie kombinować.
I za chwilę jest podobnie jak po poprzednim punkcie - Radek ucieka do przodu, Wojtek zostaje w tyle, a ja jadę z Wikim.
Na PK13 początkowo zamierzamy jechać od południa, maksymalnie wykorzystując asfalt, jednak okazuje się, że gruntowy skrót nie wygląda źle. Chyba się to opłaciło, bo gdy docieramy w pobliże punktu, na drodze od południa widzimy w oddali zbliżające się światło - wszystko wskazuje na to, że było to światło Radka.
Wiki łapie gumę (pierwszą z serii, jak się okaże), ale dziura jest na tyle mała, że naprawę odkłada na później - przy punkcie.
Przecinka, w którą trzeba skręcić, rzeczywiście jest - jak stoi w opisie - "nieużywana". W niektórych miejscach nic nie wskazuje na to, że poruszamy się drogą. Po prostu las i chaszcze dookoła. Twardo jednak przemierzamy po tych chaszczach odmierzony dystans i trafiamy na lampion.

22:40 PK13 (Skrzyżowanie nieużywanych przecinek)
72 minuty i 15,1 km; 12,6 km/h





Gdy Wiki zmienia dętkę, ja mam chwilę na zjedzenie kanapki. Nawet mówię - trochę mało dyplomatycznie - że pasuje mi ta jego awaria. Nie że bym się cieszył z czyjegoś nieszczęścia, ale zacząłem już odczuwać głód, a nie miałem kiedy się posilić, nie chcąc zgubić kolegów.
Naprawa trwa parę minut, w międzyczasie na punkcie zjawia się Wojtek. Zaraz potem odjeżdża, a my tuż za nim. Po kilkuset metrach znowu gubię w lusterku światełka kolegów - chwilę czekam i wtedy nadjeżdża Wojtek mówiąc, że Wiki złapał kolejną gumę. Rzeczywiście - za chwilę nadchodzi prowadząc rower. Upewniam się, że nie potrzebuje pomocy (wydawało mi się, że jeździ z jakąś rachityczną niewiele dającą światła lampką), życzymy sobie powodzenia i ruszam dalej goniąc Wojtka. Od tego momentu do prawie samego końca będziemy jechać razem. A Wiki złapie jeszcze jedną gumę, a nawet dwie - bo czwartą już w bazie podczas garażowania.
W Lipce trochę się motamy, bo droga zagrodzona płotem i bramą i kombinujemy, z której strony objechać to gospodarstwo. Udaje się za trzecim podejściem i betonową drogą pędzimy do jazu.

23:41 PK18 (jaz, tablica informacyjna na południowym brzegu, przejście przez jaz możliwe)
61 minut i 9,3 km; 9,1 km/h



Według mapy po drugiej stronie rzeczki są dwie drogi, przenosimy więc rowery po jazie. Niestety - mapa kłamie, pakujemy się w bezkresne zdawałoby się gliniaste pole. W końcu poczułem smak błotnych punktów z elbląskiego Harpagana (tych na wschodnim krańcu mapy). Gęste błoto przylepia się do butów, do kół, włazi w hamulce i pod błotniki, blokując koła. Pchać roweru się nie da, nosić też nie za bardzo. Masakra. W dodatku każda majacząca w ciemnościach kępa drzew daje nadzieję na pojawienie się tam drogi. Nic z tego.
Po przejściu jakichś 500 metrów chcę zawracać, jednak daję się przekonać Wojtkowi, że lepiej iść dalej. Nie wiem, czy przekonuje mnie bardziej konieczność dużego nadłożenia drogi, czy też perspektywa cofania się po tej glinie.
Przy którejś z kolei kępie drzew robi się jakby lepiej i nawet da się pchać rowery, po jakimś czasie dochodzimy do zabudowań i w końcu pojawia się błotnista droga. Uff… Korzystając z połówki bidonu i kałuży próbujemy doprowadzić rowery do stanu używalności, to znaczy - byle dało się jechać, zmieniać przełożenia i hamować. Mi udaje się to częściowo - dwie najmniejsze zębatki przez jakiś czas nie działają.
Przy wyjeździe na asfalt dogania nas Radek (swoją drogą, kupę czasu nadrobił na tym polu) i jedziemy szukać kolejnej ścieżki przez pola - do PK12.
Ścieżka jest, ale tylko kilkanaście metrów i kończy się w polu (tak samo gliniastym jak to poprzednie). Wiedząc, co mnie czeka, decyduję się jechać naokoło przez Krąpiel. Wolę nadłożyć nawet i 10 kilometrów, byle tylko nie pchać roweru z zablokowanymi błotem kołami przez pola. Wojtek jedzie za mną, Radek zostaje i chyba jednak spróbuje się przedrzeć na skróty (w efekcie uda mu się i będzie na punkcie parę minut przed nami).
Do Krąpieli szybko po gładkim asfalcie, potem po trochę gorszym, a na koniec polna droga, niewiele lepsza od pola. Też trzeba pchać, ale przynajmniej rower nie obrasta błotem i koła się nie blokują. Do punktu trafiamy bez problemu (lubię te opisy Daniela, wystarczyło poświecić po koronach drzew i od razu było widać, gdzie jest punkt.)

01:15 PK12 (Dąb na skraju wyschniętego stawu, ok. 10m na południe od drogi)
94 minuty i 11,4 km; 7,3 km/h



Na punkcie kilkuminutowa przerwa na popas i ruszamy dalej. Droga jakby coraz gorsza i - niestety (jak można było do tego dopuścić?) - powtarza się scenariusz z poprzedniego punktu, czyli pchanie na azymut przez pola. Na szczęście - tu jakby mniej kleisto, więc od biedy, daje się jakoś te rowery przepchać i przenieść.
W końcu wyjeżdżamy drogę i czeka nas odpoczynek od terenu podczas asfaltowego przelotu do Sulina. Punkt łatwy, tuż przed nim spotykamy (ostatni raz dzisiaj) jadącego w przeciwnym kierunku Radka.

02:32 PK17 (Mostek, drzewo ok. 40m na SW)
77 minut i 13,1 km; 10,2 km/h



Kolejny odcinek, aż do Trąbek łatwy i bez problemów. W Trąbkach szukamy wjazdu na tor kolejki wąskotorowej, pierwsza próba doprowadza nas do bram cegielni i okazuje się, że dojście do torów na szagę jest mocno kłopotliwe. Wracamy kawałek i jakąś ścieżynką docieramy do stacji kolejowej. Idąc wzdłuż torów trafiamy na miejsce, w którym odchodzi dawna trasa wąskotorówki. Ścieżka jest ledwo przetarta, jechać się nie da. Idziemy więc po podkładach, a w końcu trafiamy na lampion, który - nietypowo - umieszczony jest na przedniej stronie drzewa.

03:36 PK16 (Skarpa, na górze)
64 minuty i 10,2 km; 9,6 km/h



Po trasie wąskotorówki szło się nie najgorzej, decydujemy się więc kontynuować ten kierunek marszu, by wydostać się na szosę nr 20. Trochę przedzierania się przez krzaki, w końcu pojawia się jakaś leśna droga, która wyprowadza nas na krajówkę.
Możemy trochę przyspieszyć, jednak pojawia się problem z piciem. Wojtek nie ma już nic, ja mam może ze dwa łyki. Obmyślając dalszą strategię, uwzględniamy przejazd przez Chociwel - tam przecież musi być jakaś całodobowa stacja benzynowa. Nie widzę możliwości jazdy do 7:50 bez uzupełnienia zapasów picia (wtedy jeszcze nie wiem, że się mylę ).
Lokalnymi asfaltami jedziemy do Bobrowników (tam sprawdzam kilka kolejnych hydrantów, czy czasem nie uda się ich odkręcić), a potem w las, ku PK8.
Przed punktem spotykamy Marcina, który wspaniałomyślnie odlewa nam trochę swojego napoju. Niezbyt dużo, może po 4-5 łyków na każdego, ale na razie musi wystarczyć.
Poza piciem, dzieli się też z nami swoimi doświadczeniami, w wyniku czego zmieniamy naszą strategię - zamiast na wschód (PK3, PK6), pojedziemy bardziej na północ - na PK9.
Sam punkt łatwy - "gruby świerk" widoczny jest z daleka.

04:33 PK8 (Gruby świerk na wale ziemnym)
57 minut i 8,6 km; 9,1 km/h



Twardą drogą docieramy do Chociwla i szukamy czegoś otwartego, bo przecież musimy się napić. Okazuje się, że nic z tego - te kilka łyków od Marcina musi wystarczyć do końca. Na początku strasznie cierpię, czuję że ciężko będzie dojechać nic nie pijąc, jednak po kilku kilometrach mi przechodzi. Pogodzony z faktami organizm nie będzie już domagał się płynów.
Prawie do samego punktu jedziemy asfaltami (w mijanych miejscowościach jeszcze bez skutku próbuję uzyskać wodę z hydrantów), a w końcówce gruntową drogą docieramy nad jezioro.
Zatrzymujemy się na zakręcie drogi i przeszukujemy drzewa pod skarpą - poza głębszym zaznajomieniem się z bagienkiem nic nie znajdujemy. Chyba jednak to jeszcze nie tu. Szukamy kolejnego łuku drogi. Jest, mniej wyraźny, ale z braku laku…
Znowu przeczesujemy bagienko pod skarpą i w końcu udaje się znaleźć to właściwe krzywe drzewo.

05:46 PK9 (Łuk drogi, krzywe drzewo na dole skarpy)
73 minuty i 15,4 km; 12,7 km/h



Czasu coraz mniej, krystalizuje się ostateczna wersja dojazdu do bazy. Wojtek chce zaliczać czwórkę, ale je już zdecydowałem się tam nie jechać. Bezpieczniej będzie ruszyć na łatwą dwójkę i po jej zaliczeniu zdecydować, czy jest jeszcze czas na np. szóstkę.
Wracamy asfaltem do krajówki. Kryzys minął, organizm pogodził się z faktem, że picia już nie będzie i przestał protestować. Podkręcam trochę tempo (pewnie do jakichś zawrotnych 22 km/h) i Wojtek zaczyna zostawać w tyle. Dogania mnie, gdy zatrzymuję się, by zerknąć na mapę. Po przekroczeniu krajówki jego światełko oddala się coraz bardziej, aż w końcu znika. W Lublinie zatrzymuję się na chwilę, jednak Wojtek nie nadjeżdża. Trudno - do mety niedaleko, decyduję się nie czekać dłużej i jechać dalej swoim tempem. Pewnie spotkamy się na dojeździe do PK2.
Jadąc asfaltem przeliczam pozostałe minuty na kilometry, żeby ostatecznie zdecydować, co dalej. Niby jest szansa, żeby spróbować pokusić się jeszcze o PK6, ale tak na styk, licząc na brak niespodzianek w postaci na przykład błota po pachy. Punkt jest ponoć mocno ukryty, Marcin mówił, że nic tam nie zgadza się z mapą - zapas czasu musi być więc wystarczająco duży. Ostateczną decyzję podejmuję po rozmowie ze spotkanym na dojazdówce do PK2 piechurem, który rozwiewa moje nadzieje na cywilizowaną drogę z PK2 do Linówka. Trudno, w tej sytuacji nie ma co pakować się w teren. Zaliczam paśnik i jadę do bazy.

06:46 PK2 (Paśnik, po drabince do góry)
60 minut i 14,1 km; 14,1 km/h



Wracając tą samą drogą do asfaltu spodziewam się spotkać nadjeżdżającego Wojtka, nic takiego jednak nie następuje - czyżby aż tak zwolnił? A może pojechał prosto do bazy? Dziwne. Potem okaże się, że tuż przed tym, jak go straciłem z oczu, złapał gumę i miał problem z wymianą dętki.
Wyskakuję na szosę i "mknę" do bazy. W cudzysłowie, bo w tym momencie zeszło już ze mnie powietrze i toczę się pewnie poniżej 20 km/h. Dobrze, że jasno już (raźniej nieco) i że dużych górek nie ma, bo jeszcze bym gdzieś zaległ. A i tak te kilka kilometrów dłuży się niemiłosiernie.
Do bazy dojeżdżam z półgodzinnym zapasem czasu - decyzja o odpuszczeniu sobie szóstki była więc właściwa - nie było szansy jej zaliczyć. Do mety dojeżdżam z dorobkiem 13 punktów kontrolnych.

07:26 Meta
40 minut i 10,4 km; 15,6 km/h

Czas brutto 14:36 h (3:57 h postojów - 27% czasu); 11,04 km/h

Daniel patrzy na moją kartę i mówi: "Wygrałeś! Chłopaki poprzywozili po 12 punktów." Ale jaja! Czyżby poodpuszczali sobie? Przecież ta moja jazda to nie był jakiś wyczyn, jeszcze to brodzenie w błocie…
Ostatecznie jaj nie było i wygrał Krzysiek Wesoły, zbyt mało spóźniając się na metę.
Ale i tak cieszy mnie, że w końcu, po kilku czwartych miejscach, udało się wskoczyć na podium. No, chociaż raz.
Aha, byłbym zapomniał: świetna impreza, jak zwykle!

Teraz tylko pozostało odłupać tę glinę z roweru.


(fotka pożyczona od Michała)

STATYSTYKI LICZNIKOWE
Dystans: 161,17 km
Czas: 10:39:03
Przewyższenia: 995 m

POGODA
Temperatura od 0 do 4 stopni, umiarkowany wiatr, gęsta mgła i mżawka. Dopiero w drugiej połowie trasy trochę mniej mokro.

PALIWO (słabo pamiętam, ale mniej więcej):
- dwie kanapki
- dwa-trzy batony musli
- kilka kabanosów
- 3.5 l napojów (1l wody, 1l coli, 1l jakiegoś "energetyka", 0.5l kawy w termosie)
- kilka łyków herbaty od Wojtka i napoju od Marcina
Z piciem to mi nie poszło, mimo że na odchodnym wrzuciłem do sakwy dodatkowy litr. Nie przewidziałem, że naprawdę będziemy jechać po takiej "dziczy", że żadnego sklepu się nie uświadczy. Taka nauczka na przyszłość.

GMINY (8 nowych):
402. Ińsko
403. Dobrzany
404. Recz
405. Choszczno
406. Dolice
407. Suchań
408. Marianowo
409. Chociwel

Na koniec mapka z GPSIES

[arkadoo]

TROPICIEL - Przygodowy Rajd na Orientację - czyli mapa, kompas i przygoda.

http://tropiciel.org/

[martwawiewiórka]

Głupio tak trochę samemu ze sobą gadać, ale co tam...

Ja czytałam Twoje relacje, tylko nie komentowałam.
Również czekam na relację michała.

[michał]

Również czekam na relację michała.

Nie ma za bardzo o czym mówić.

Po rozstaniu z Turystą jechałem resztę trasy sam nie zdobywając żadnego punktu.(nawet ich nie szukałem-pojechałem na gminobranie). Do bazy zjechałem przed 2 w nocy po ok 100 km jazdy.

Pogoda jak na taką imprezę całkiem fajna,nie było zimno,nie padał deszcz (całą noc tylko delikatna mżawka).
Natomiast  teren wymagający. Błoto czasem dawało się we znaki.

Cieszę się że udało mi się przetestować mojego Gietka.
Okazało się że jest dopasowany idealnie i bardzo wygodnie się na nim czuję.

Zrobiłem kilka zdjęc

https://picasaweb.google.com/111882379861376161363/NocnaMasakra2013

[EASYRIDER77]

michal, nie udostępniłeś galerii.

[michał]

https://picasaweb.google.com/111882379861376161363/NocnaMasakra2013

Już.
A z rozstaniem z Turystą to było tak że od początku czułem że trochę za dużo siły wkładam w tą jazdę więc gdy dołączył do nas Wiki a ja zostałem trochę z tyłu ,stwierdziłem że nie ma sensu hamować Turysty skoro może sobie pojechać z mocniejszymi i powalczyć o wynik.

A że w pojedynkę na takiej imprezie jest dość ciężko więc postanowiłem zrezygnować z punktów na rzecz szosowej przejażdżki po gminach

[EASYRIDER77]

i jeszcze tyle zdjęć natrzepałeś?! Nieźle. Fajnie się ogląda, ale za mało błota na zdjęciach z trasy. Gratuluję uczestnikom.

[michał]

i jeszcze tyle zdjęć natrzepałeś?!

Zdjęcia robiłem tylko w bazie.
Na trasę nie brałem kloca

[Turysta]

Już za dwa tygodnie pierwsza w tym roku pucharowa impreza na orientację - Złoto dla Zuchwałych w Lubostroniu koło Łabiszyna.

Trasa krótka - nominalnie 100 km, ale np. rok temu  wyszło mi poniżej 90.
Wybieramy się z michałem. Może ktoś jeszcze?

[Kot]

Być może będziemy i my 

[Kot]

Byliśmy: http://kot.bikestats.pl/1094338,Zloto-dla-Zuchwalych.html

[Turysta]

I ja byłem.
Świetne warunki w bazie, piękna pogoda na trasie, a i sama trasa w ładnych okolicznościach przyrody. Tak dobrze się jechało, że nie chciało mi się wyciągać aparatu.

Jedyne zdjęcie z trasy:


Relacja w spojlerze.

(Kliknij, by pokazać/ukryć)

Pierwsza w tym roku impreza z cyklu PPM - Złoto dla Zuchwałych z bazą w Lubostroniu.



Do Lubostronia docieramy już w piątek wieczorem. Organizator zadbał o to, by wieczór się nie dłużył.

Nakarmił pyszną fasolką po bretońsku.


I załatwił rozrywkę.


Zastanawialiśmy się nawet, czy przy bilardzie nie pozostać, po co katować się na rowerze?
Na szczęście ranek przywitał nas piękną wiosenną pogodą i ruch na świeżym powietrzu wygrał z rozrywką w ciemnej piwnicy.

Kwadrans przed startem otrzymujemy mapy. Punktów sporo - aż 24. Będzie się działo...

(Po kliknięciu otwiera się duża mapa)


Niektórzy znajdują jeszcze czas na ćwiczenia rozciągające.


My z Piotrkiem (umówiliśmy się wcześniej, że pojedziemy razem) z ćwiczeń rezygnujemy i wskakujemy na rowery.
Wybieramy wariant zgodny z ruchem wskazówek zegara, zaczynając od dużego skupiska punktów na drugim brzegu Noteci. W ostatniej chwili orientujemy się, że w naszych planach nie uwzględniliśmy PK8, ale szybko naprawiamy ten błąd zaczynając właśnie od tego punktu.

Po szybkim asfaltowym przelocie od razu spełniają się przekazane podczas odprawy ostrzeżenia, że niektóre drogi zostały zaorane - musimy trochę wrócić. Na miejscu spora grupa szukających punktu zawodników - okazuje się, że lampion zawędrował jakieś 200 metrów za daleko.



08:23 PK8 (skrzyżowanie drzewo 10m na SW)
23 minuty i 7,7 km od startu; prędkość średnia brutto 20,1 km/h

Wracamy do asfaltu. Na PK3 chcemy jechać lepszą drogą przy leśniczówce Załachowo. W lesie odbijamy w stronę jeziorka i po krótkim przedzieraniu się przez chaszcze odnajdujemy lampion.



08:43 PK3 (drzewo na granicy kultur)
20 minut i 5,5 km od poprzedniego PK; 16,5 km/h

Następny punkt o rzut beretem, ale pokonać trzeba stromy podjazd. W nogach mocy brak, ledwo nadążam za Piotrkiem. Punkt na szczycie wzniesienia przy ruinach wieży - trudno przegapić.

08:51 PK5 (ruiny wieży drzewo 20m na N)
8 minut i 1,0 km; 7,8 km/h

Ledwo zdążamy się rozpędzić, a już trzeba się zatrzymać przy kolejnym lampionie. 5 minut między punktami - nigdy nie miałem tak krótkiego przelotu.

08:56 PK6 (drzewo na SE skraju skarpy)
5 minut i 0,9 km; 10,6 km/h

Jedziemy na południe. Polna droga ubita przez ostatnie deszcze, na drodze miejscami pozostałości zasp. Przy lasku odbijamy trochę od asfaltu i jesteśmy przy PK11. Tu spotykamy Gosię i Michała.



09:07 PK11 (skraj lasu słupek wysokości)
11 minut i 2,6 km; 14,2 km/h

Znowu trochę asfaltu, na PK14 postanawiamy podjechać od południa. Nie zgadzają mi się odległości - w poziomie błąd dochodzi do 25%, w pionie do dziesięciu. Nie potrafię mierzyć, czy coś nie halo z mapą? W domu okazuje się, że przestawiłem licznik na koła od zimówki (26 cali zamiast 28) i stąd te kłopoty. Tymczasem ustalam sobie przelicznik, którym na bieżąco trzeba korygować pomiary odległości.
Na drodze do PK14 trochę błota, ale udaje się przejechać.

09:18 PK14 (przepust)
11 minut i 3,2 km; 17,5 km/h

Wracamy do wioski i wspinamy się szutrówką na górę. Podjazd trochę się dłuży, ale w końcu jesteśmy na górze. Tu zbiegamy w krzaki, gdzie odnajdujemy "początek strumienia".

09:27 PK10 (początek strumienia)
9 minut i 2,0 km; 13,2 km/h

Z punktu wyjeżdżamy tuż za Radkiem, ale utrzymać jego tempa nie sposób, więc dość szybko oddala się od nas.
Jedziemy na zachód z zamiarem dotarcia do asfaltu. W połowie pola jednak droga wyraźnie skręca w prawo, a nitka wiodąca prosto nie zachęca, by z niej skorzystać. Jedziemy więc w prawo (jak Radek), ale to chyba nie jest dobry pomysł, bo zataczamy wielkie koło lądując na asfalcie dopiero w Jabłówku. Musimy się trochę cofnąć na południe, by dotrzeć do PK12.



09:48 PK12 (szczyt górki)
21 minut i 6,1 km; 17,4 km/h

Na punkcie Piotrek orientuje się, że... nie ma karty startowej. Hmm, co robić? Proponuję telefon do przyjaciela organizatora i jechanie dalej. Można robić
zdjęcia przy lampionach, dziurkować numer startowy, a przecież też jest zapis z gpsa. Dowodów na przejechanie trasy sporo, więc może uda mu się jednak zostać sklasyfikowanym.
Wracamy na północ - dość długi jak na dzisiejszą trasę przelot. Tuż przed punktem droga jakby chciała skończyć się w gospodarstwie. Okazuje się jednak, że to zmyłka i po przebiciu się przez błoto i jeżdżące traktory odnajdujemy jej ciąg dalszy. Do punktu oczywiście żadnej drogi nie ma - jedziemy przez pole kukurydzy (to znaczy Piotrek jedzie, ja wpycham). Przy lampionie po raz któryś z rzędu spotykamy Wojtka - jest ciągle o krok przed nami.



10:23 PK15 (skraj lasu)
35 minut i 7,8 km; 13,4 km/h

Punkt zlokalizowany na górce - ładny widok na okolicę, a dodatkową atrakcją są ogromne ilości dzikich gęsi w powietrzu i na okolicznych polach.
Do PK9 jedziemy trochę naokoło, ale mamy nadzieję na lepszą drogę z Gąbina. Droga jest rzeczywiście elegancko twarda, jednak do samego punktu i tak musimy się trochę cofnąć. W dodatku w terenie nie ma istniejącej na mapie przecinki, więc musimy dodatkowo nadłożyć drogi. W okolicach lampionu widzimy odjeżdżających zawodników - to trochę ułatwia sprawę. Po porzuceniu rowerów jeszcze tylko trochę krzaczorów i jest lampion.



10:49 PK9 (granica kultur)
26 minut i 6,6 km; 15,2 km/h

Wracamy do leśnego asfalciku i pędzimy na północ. Gdzieś w oddali przeskakuje przez drogę (jak sarenka) Paweł Brudło - jak się okaże potem - zwycięzca zawodów.



Gdy asfalt kończy się, dalej prowadzi twarda żwirowa droga, a potem ujawnia się kolejna (nie zauważyliśmy jej wcześniej na mapie) prowadząca prosto do dębu na PK20. Tuż przed punktem po raz drugi spotykamy Gosię i Michała.

11:05 PK20 (dąb na skraju skarpy)
16 minut i 4,1 km; 15,4 km/h

Pędzimy na wschód. Droga kończy się pod wzniesieniem, stoi tu już kilka porzuconych rowerów. Dołączają do nich nasze i pieszo wspinamy się na strome zbocze. U góry spotykamy Gosię i Michała i wspólnymi siłami znajdujemy lampion.

11:22
PK22 (drzewo  na skraju skarpy)
17 minut i 3,0 km; 10,6 km/h

Droga na kolejny punkt nie wydaje się być taka oczywista, inni odjeżdżają na północ, my wracamy do poprzedniego skrzyżowania i skręcamy na południe. Pilnując dokładnie wszystkich przecinek przebijamy się główniejszej drogi wiodącej w stronę punktu. To pilnowanie trochę nie wychodzi, bo wprawdzie nie gubimy się (pomaga słupek oznaczający kwartały leśne), ale nie wyjeżdżamy na drogę w miejscu, w którym planowaliśmy to zrobić.



Kawałek dalej, na skrzyżowaniu z pomnikiem, okazuje się że w stronę punktu prowadzi dość rozjeżdżona droga. Przy lampionie jesteśmy chwilę po Stasieju.

11:47 PK13 (skrzyżowanie przecinek)
25 minut i 3,1 km; 7,4 km/h

Jedziemy za uciekającym Stasiejem prosto na południe. Prosto jest wprawdzie w poziomie, za to w pionie mnóstwo hopek do pokonania. Nie na wszystkie daję radę wjechać moim ciężkim trekingiem na wąskich oponach.
Po dotarciu do asfaltu forsuję wersję przebicia się zanikającą przecinką do drogi biegnącej obok PK12. Możliwość jazdy kończy się dość szybko, więc trochę musimy popchać, mam nawet chwilę zwątpienia, czy to na pewno dobry wariant. Kawałek dalej docieramy jednak do drogi i możemy pędzić ku punktowi.
Pędzimy tak, że zajeżdżamy trochę za daleko i zawracamy, kiedy mija nas jadący z naprzeciwka Stasiej. Gdy skręca i znika gdzieś w krzakach, jedziemy dalej i po chwili znajdujemy wąską ścieżynkę, którą przeoczyliśmy. Trochę chaszczy i jest punkt.



12:08 PK2 (skraj rowu)
21 minut i 3,5 km; 10 km/h

W drodze na kolejny punkt dogania nas Stasiej. Ponieważ on jedzie na skróty, a my błotniste kawałki omijamy asfaltami, mijamy się kilka razy. Do górki z PK17 dojeżdżamy mniej więcej w tym samym czasie. Tu spotykamy schodzących ze wzgórza Marzenę i Krzyśka.

12:26 PK17 (szczyt)
18 minut i 5,0 km; 16,7 km/h



Początkowo pędzimy za Stasiejem, potem jednak wybieramy trochę dłuższy, ale prowadzący bardziej twardymi drogami wariant południowy. W okolicy punktu znowu się spotykamy - nie odskoczył nam aż tak daleko.

12:44 PK21 (skrzyżowanie przecinek)
18 minut i 3,7 km; 12,3 km/h

Teraz kilka kilometrów po twardych drogach - akurat dobry moment na zjedzenie kanapki. Najwyższa pora, bo organizm się już tego mocno domagał. Do punktu droga oczywista, w lesie trochę pozostałości znikającej zimy.



13:04 PK4 (skrzyżowanie drzewo 5m na SW)
20 minut i 6,1 km; 18,3 km/h

Jedziemy na południe, zgodnie ze znakami niebieskiego szlaku pieszego. Dość dziwnie jest po prowadzony, bo przez środek jakiejś kopalni, droga tonie w błocie (zaschniętym), aż ciężko przejechać.
Kawałek dalej kolejna "atrakcja" w postaci człowieka straszącego nas piłą łańcuchową. Ale spokojnie - to tylko takie żarty, piła nawet nie była odpalona.
Na PK1 zajeżdżamy od północy, bardzo stromą i zapiaszczoną przecinką, znowu muszę trochę popchać.



13:26 PK1 (szczyt)
22 minuty i 5,3 km; 14,5 km/h

Gdy podbijamy karty, przejeżdża obok nas (jadąc z południa na północ) Stasiej. Dziwny kierunek, ale może zrezygnował z przebijania się tą przecinką. Jedziemy początkowo za nim, ale chwilę dalej odbijamy w prawo, by najkrótszą drogą dotrzeć do asfaltu.
Zaraz za szosą jest kontynuacja drogi, po wyjechaniu z lasu orientujemy się jednak, że chcieliśmy być trochę dalej na pd-zach. Co gorsza, zamiast wrócić do mijanej chwilę wcześniej przecinki, decydujemy się jechać drogą przy gospodarstwach. No i za chwilę okazuje się, że droga kończy się na bramie, a objechać nie ma za bardzo jak.
Zamiast wrócić te kilkaset metrów, na szagę wracamy do lasu, tam przedzieramy się przez jakieś kłujące zarośla, by w końcu dotrzeć do wspomnianej przecinki. Ta doprowadza nas do drogi, którą już bez problemu docieramy do małego lasku.



13:45 PK19 (zagłębienie)
19 minut i 4,0 km; 12,6 km/h

Zostało nam 5 punktów i brak pomysłu, w jakiej kolejności je zaliczyć. Po dyskusjach wybieramy wariant PK7-PK23-PK16-PK18-PK24, choć mi wydaje się, że czasu jest trochę mało i korci mnie, by z PK23 pojechać na PK24, a potem - jeśli będzie czas - skoczyć po PK18 i PK16. No, ale decyzja podjęta i jedziemy na PK7.
Wyskakujemy na szosę. Wiatr pomaga, więc jedziemy dość szybko, nawet nie patrzę na odległości. Po minięciu (tak mi się wydaje) przepustu nad strumieniem dostrzegam wyraźną w terenie, ale nieistniejącą na mapie drogę. Wołam Piotrka, by zawrócił i jechał tędy na PK7. Gdy docieramy do lasu, odnajdujemy przecinkę, ale jest zaznaczona trochę inaczej niż na mapie. Dziwne też jest, że chyba jesteśmy po drugiej stronie strumienia. W ogóle coraz więcej rzeczy się nie zgadza. Trudno - pewnie mapa nieaktualna. Jedziemy na północ szukać strumienia. Docieramy do granicy lasu, ale żadnego strumienia nie ma... Dziwne.
W pewnym momencie orientuję się, że kompletnie dałem ciała i... pomyliłem lasy! Nie jesteśmy w lasku przy PK7, a trochę bardziej na południe - na wysokości PK23! Pięknie, k..a, pięknie... Przez chwilę jesteśmy załamani - taka pomyłka, to nie tylko koniec marzeń o dobrym wyniku, ale marna szansa na zdobycie kompletu punktów. Z rezygnacją stwierdzamy więc, że skoro już tu jesteśmy, to podjedziemy na ten nieszczęsny PK23. Kawałek jedziemy drogą, rowery parkujemy przy głębokiej dolince i pieszo ruszamy szukać lampionu na przeciwległym zboczu. "Wielki pień" widoczny jest z daleka.


14:08
PK23 (wielki pień na skarpie)
23 minuty i 5,0 km; 13 km/h

Punkt zdobyty szybko (i być może łatwiej niż w planowanym wariancie od drugiej strony), wstępuje więc w nas nowa nadzieja, że może jednak nie wszystko stracone.
Trudno jednak zdecydować się nam na kolejność zaliczania kolejnych punktów. Piotrek optuje za jazdą na południe i pozostawieniem siódemki na koniec. Mi trochę szkoda jej odpuszczać - wydaje mi się, że jest na tyle daleko od PK24, że nie będzie szans podjechać na nią na końcu. Przekonuję więc Piotrka, by jechać na północ, a potem bezpiecznie na PK24, PK18 i PK16, skąd już znaną drogą popędzimy na metę.
Na punkt zajeżdżamy od północy, więc trochę naokoło, ale z szosy nie widać było żadnej innej krótszej drogi.



14:26 PK7 (brzeg strumienia)
18 minut i 4,0 km; 13,3 km/h

Wracamy do drogi i pędzimy w stronę PK24. Czasu niby mało, ale wszystko jest jakoś tak blisko i - patrząc na mapę - nie spodziewamy się jakichś większych problemów. Chyba jednak damy radę zaliczyć komplet. Po chwili jest kolejny lampion.



14:41 PK24 (skrzyżowanie drzewo 10m na SE)15 minut i 4,2 km; 16,8 km/h

Dojeżdżamy  do Lubostronia. Nie jest źle - jeszcze grubo ponad godzinę czasu, a dwa ostatnie punkty nie tak odległe i raczej łatwe.
Pędzimy twardą drogą w stronę Józefinki, tu skręcamy w prawo i po trochę piaszczystej drodze docieramy do skrzyżowania z lampionem.

14:55 PK18 (skrzyżowanie)
14 minut i 4,0 km; 17,1 km/h

Jeszcze jeden punkt. Damy radę! Trochę asfaltu i zaraz skręcamy w polną drogę. A tu... mega piach. No ładnie! Czyżby to miało pokrzyżować plany? Kilkadziesiąt metrów pcham rower, jednak po chwili można wrócić do pedałowania. Jeden zakręt, drugi, to gdzieś tu. Parkujemy rowery i idziemy szukać złamanego drzewa w zagłębieniu. Trochę dalej od drogi niż wynikałoby z mapy, ale nie mamy problemu z odnalezieniem.



15:05 PK16 (zagłębienie złamane drzewo)10 minut i 2,7 km; 16,2 km/h

Komplet zaliczony, możemy wracać na metę. Ciśnienie trochę zeszło, ale pamiętając bardzo małe różnice czasowe, jakie dzieliły mnie od lepszej o kilka miejsc lokaty podczas ostatniego
Szago, nie chcę odpuszczać tempa. Po kwadransie meldujemy się na mecie.
Parę minut po nas dojeżdża - nie może być - Grzesiek. Pewnie awaria, bo co innego?

15:20 Meta
15 minut i 5,6 km; 22,4 km/h

Czas brutto: 7:17h (1:39h postojów - 23% czasu); 18,9 km/h

Oczywiście, przy tak mocnej obsadzie nie było szans zbliżyć się do podium. Nasza trasa raczej nie była optymalna, do tego błędy (ten przy PK23 dość gruby) i czasami brak mocy w nogach, ale cieszy miejsce w pierwszej dziesiątce i lokata lepsza od niektórych bardzo mocnych (w nogach i głowie) zawodników.
Impreza niezwykle udana - baza, pogoda i widoki. Trochę narzekać można na niezbyt zgodne z mapą położenie niektórych punktów, ale myśmy akurat nie mieli z tego powodu szczególnych problemów.

PEŁNA GALERIA (kilka zdjęć głownie z piątkowego wieczoru, na trasie nie chciało mi się fotografować)

POGODA
Słonecznie i niezbyt wietrznie, od 5 do 9 stopni.

PALIWO
- zupka chińska + bułka na śniadanie przed startem
- dwa batoniki musli
- bułka z salcesonem
- 2.5 l napojów (0,5l wody, 1l coli, 1l jakiegoś "energetyka")

GMINY (1 nowa)
427. Szubin

Na koniec jeszcze jedna mapka:

[michał]

Kilka zdjęć z bazy:

https://www.flickr.com/photos/118484844@N05/
@Turysta - tradycyjnie możesz ukraść kilka do swojej relacji.

Impreza dla mnie udana mimo przepaści dzielącej mnie od czołówki