Szkolenie.

[łatośłętka]

Dzień 1-wszy: W czwartek szkolenie rozpoczyna się o 14-stej. W dniu wyjazdu do załatwienia jest jeszcze parę spraw; na rogatkach do pełna. Już jadąc, - siła i kierunek wiatru nie mają znaczenia.
Na miejscu. Do rozpoczęcia pozostają dwie godziny. Przebieram się, łapię kawałek mapki, ciastka a’la Alek i w drogę - na pogubienie się.

Dzień 2-gi: Miało i pada. Trochę zwlekam. Dziś jadę na północ. Tym razem celuję w dwa większe miasteczka - coś ciepłego może tam będzie do zjedzenia. Zastanawiam się, czy żurawie -bowiem wyniosłe- jakościowo ‚lepsze’ są od bocianów, czy też nie (na odwrót?). Gastropody.

Dzień 3-ci: Fajnie się jeździ, choć na Warmii i Mazurach o jedzenie trudno. Lody, kolę, kawę uzupełniam zsiadłym mlekiem [‚/.../ because you would rather have milk that will sour than to have milk that won’t, because you are a man.’] w płaskim, okrągłym opakowaniu, ciastkami z miejscowych cukierni. Przejeżdżając, obserwuję liczne, materialne kłopoty, z rzadka powodzenia.

Dzień 4-ty: Dziś już nie wracam - najpierw rozpoznanymi drogami w prawo, w górę, do miasta, w którym na głównym rondzie (okrążyłem je trzy razy) znaki każdorazowo kierują mnie nie-tędy-drogą. Szutry, bruki, leśne i dziś - fajnie jest się gubić, na zgubę cieszyć, - przecież jechać. Im mniej główne, tym bardziej miłe, bezpośrednie. Dziś ujechać chcę najwięcej.


W cieniu PKS-przystanku dzwonek telefonu łapie mnie na kolejnym lodzie.
Ponad godzinę temu szkolenie dobiegło końca.

Dużo już nie upędzę.
Za chwilę żona zdejmuje mnie z drogi.
Się stroszę, wierzgam, fukam.


[120+131+140+109; ∼25]


https://plus.google.com/u/0/photos/115248983851357637987/albums/6024500943611558769

[chesteroni]

Fajne szkolenie, chętnie bym się na takie wydelegował z firmy ;-)

[transatlantyk]

Szutry, bruki, leśne i dziś - fajnie jest się gubić, na zgubę cieszyć, - przecież jechać.

Chyba kwintesencja rowerowego podróżowania. Jeszcze tak nie potrafię. Może przyjdzie z wiekiem?

[RDK]

Chyba kwintesencja rowerowego podróżowania.

O ile bez komarów, bez pośpiechu, to najlepsze 

[Gallicjanin]

Tak wyobrażam sobie właśnie wyższy stan istnienia; patrzę na Twoje fotografię i chce tam właśnie być, i to właśnie widzieć- teraz zastanawiam się, dlaczego mnie tam nie ma? Gratulacje; ktoś powiedział "Nie idźcie tą drogą", ja mówię ; Idź tą drogą, zrób to dla Wszystkich spragnionych ! Pozdrawiam, po cichu licząc, iż może te drogi zaprowadzą Cię do Galicji...

[hindiana]

A ja tam będę już za 3 tygodnie! (tylko niestety bez roweru...).

[sinuche]

W ten weekend kręciliśmy w tym samym regionie.
Widoki z galerii podobne, znajome -  popruskie "hacjendy" na wzgórzach, drogi okolone drzewami, nasypy i wiadukty nieistniejących już linii kolejowych - "ślady zaginionej cywilizacji".

U mnie była inna strategia. Jadę tam, gdzie wiatr zawieje, lubię takie wycieczki bez planu - z wiatrem.

[łatośłętka]

Fajne szkolenie, chętnie bym się na takie wydelegował z firmy ;-)

Na drzwiach wieszam kartkę z info: 'przerwa techniczna w dniach...'  - zakład jest nieczynny. Wracając chcę wierzyć, że jeszcze starczy na zus, lokal, masło. (Tak, - jestem osobą wierzącą.)

Chyba kwintesencja rowerowego podróżowania. Jeszcze tak nie potrafię. Może przyjdzie z wiekiem?

Marek - Ty jesteś wieczny, wiecznie młody, no i ambitny - cały czas będziesz grzał najszybszym pasem nie spowalniając przy tym ruchu. Ja mam trójkącik ostrzegawczy, kamizeleczkę w kolorze sygnalizującym nie pełną sprawność - z samym sobą i żabami ścigam się po awaryjnym.

O ile bez komarów, bez pośpiechu, to najlepsze 

W miejscach ukłuć komarzyc natychmiast pojawia mi się lekki obrzęk. Jeśli są, - wówczas i ja przyspieszam.

Pozdrawiam, po cichu licząc, iż może te drogi zaprowadzą Cię do Galicji...

Niemcy mają fajne przysłowie, które często przywołują na pożegnanie podczas pierwszego spotkania: "Im Leben trifft man sich zweimal" - "W życiu spotykamy się dwukrotnie" mądrze wskazując, iż co zostawiłeś/posiałeś, (w tym stanie) to znajdziesz/zbierzesz. Spotkaliśmy się, rozmawiając, na dwóch Zlotach. Na ostatnim zostawiliśmy niewypitą kawę, napoczętą literaturną rozmowę - jesteśmy xłopy, jesteśmy odpowiedzialni - tego tak przecież nie zostawimy.

A ja tam będę już za 3 tygodnie! (tylko niestety bez roweru...).

Za trzy tygodnie też -pewnie- będzie fajnie.

U mnie była inna strategia. Jadę tam, gdzie wiatr zawieje, lubię takie wycieczki bez planu - z wiatrem.

Mi -zazwyczaj- wychodzi pod wiatr - jakbym tego sprzeciwu, dodatkowego utrudnienia szukał, potrzebował wyćwiczyć cechę wytrwałości brnięcia.

[cinek]

O wietrze dobrze sie mówi ale "po". W trakcie też się mówi, ale nie aż tak dobrze. Mnie wiatr uczy cierpliwości.
Fajna wycieka
 

[Elizium]

no ale ładnie - ja się tylko pytam kiedy Ty przestaniesz się podszywać?

Wujek google w końcu Cię sprawdzi, zażąda dowodu, że Ty to Ty - będzie potem, że... "a nie mówiłem?" Będzie.

Ciekawe te oponki, grube, a łyse. Nietuzinkowe.

Zazdroszczę tamtych rejonów, może jak już moja pierwsza żona wyleczy się z fascynacji renesansem wrócimy do tego, co widać na zdjęciach. Oby.

ps. chciałem skomentować "Poniemiecką Polskę" ale po namyśle zaniechałem. Też może być. Choć wybitnie ku konfrontacji nazwana fota

[Rado]

Łatosiu  piękne zdjęcia, aż łezka się kręci mi w oku patrząc na rodzinne Mazury/pagóry. A Pani Szymborska to by Ci mogła koła pompować 

[łatośłętka]

O wietrze dobrze sie mówi ale "po". W trakcie też się mówi, ale nie aż tak dobrze. Mnie wiatr uczy cierpliwości.
Fajna wycieka

Przyjemność wysiłku rowerowania jest dla mnie m.in. okazją do wyzbycia się chcenia, pogodzenia się, akceptacji warunków i sytuacji przez czas jazdy. Pewnie dlatego wiatr zazwyczaj nie sprzyja mi w drodze, bowiem ogromnie dużo nie mam jak jeździć, - raczej ogromnie dużo chcę.
Dziękuję.

no ale ładnie - ja się tylko pytam kiedy Ty przestaniesz się podszywać?

Wujek google w końcu Cię sprawdzi, zażąda dowodu, że Ty to Ty - będzie potem, że... "a nie mówiłem?" Będzie.

Kłopot jest w tym, iż jestem strasznie zapóźniony, wręcz - ubezwłasnowolniony: żona ma wszystkie kody, trzyma, ciąga za sznurki. Nie mam tych wszystkich różnych kont, bez opiekuna/przewodnika
w e-świecie nie mam szans.

Ciekawe te oponki, grube, a łyse. Nietuzinkowe.

Szwabski tip - rewelacja.

Zazdroszczę tamtych rejonów, może jak już moja pierwsza żona wyleczy się z fascynacji renesansem wrócimy do tego, co widać na zdjęciach. Oby.

A u mojej ś.p. Babci Pauliny w kurniku to właśnie kogut rządził.

ps. chciałem skomentować "Poniemiecką Polskę" ale po namyśle zaniechałem. Też może być. Choć wybitnie ku konfrontacji nazwana fota

Żonę mam z Mazur. Tam, gdzie jeździłem, przed II. WŚ były Ermland/Masuren.

Łatosiu  piękne zdjęcia, aż łezka się kręci mi w oku patrząc na rodzinne Mazury/pagóry.

Śliczne miejsce do życia, zwłaszcza rowerowania.
Dziękuję. 

[Iwo]

Tak robisz i wiesz, że dobrze. -pody stanowią jakość, ale to "Tylko dla dorosłych" - i 9+9 to jeszcze niewiele, nieraz 9*9 mało.


Zdjęcie 16 - przeciwpancerz praktyczny?

[łatośłętka]

Tak robisz i wiesz, że dobrze.

Właściwie obowiązuje permanentny stan sytuacji realnego zagrożenia "Alarm! Życie za burtą!".

-pody stanowią jakość, ale to "Tylko dla dorosłych" /.../

Jeśli Cię rozumiem, - też tak myślę.

- i 9+9 to jeszcze niewiele, nieraz 9*9 mało.

Pas. Koło ratunkowe, mail do przyjaciela: proszę pomóż!

Zdjęcie 16 - przeciwpancerz praktyczny?

Małorolni, gospodarzący na piachach, nie mają (szans/pieniędzy) na skuteczne wnioski o dofinansowanie - któryś pokoś, więc się isportiłoś.

[Iwo]

Właściwie obowiązuje permanentny stan sytuacji realnego zagrożenia "Alarm! Życie za burtą!".

Ale koło ratunkowe - a nawet obydwa - użytkujesz znamienicie.


"Dla dorosłych" - przypuszczam, że tak.

Umiejętność samoubogacenia, zachłyśnięcia radością, dojrzenia szczegółu. Te sprawy. Ale nie każdy potrafi.

9+9=18 - jako wiek dorosłość wstępna, 9*9=81 - jako wiek do(prze?)rosłością już przygina. Ale to nie liczba, jako przymiot - przykładowy zresztą - zewnętrzny się liczy, bo tamto siedzi gdzieś w wątpiach i raczej jako dążenie, niż stan. Zawsze coś jeszcze w boku wierci.

Następnym razem mniej kalamburu, obiecuję.