Pierwsza setka Marysi

[hindiana]

Pierwszą symboliczną setkę planowaliśmy przejechać z Marysią już kilka miesięcy temu, ale dopiero teraz udało nam się połączyć dobrą, w miarę płaską trasę z wolnym dniem dla całej naszej trójki i stabilną pogodą. Ten ostatni wymóg przerósł nasze najśmielsze oczekiwania, mieliśmy drugi w tym roku naprawdę bardzo ciepły, słoneczny dzień, bez żadnego focha na niebie. Kilka godzin w siodle i poza lekkim narzekaniem Marysi na plecy poszło bez usterek. Przejechaliśmy kawałek naszą ulubioną trasą wzdłuż Grand Canal, na kawę i drugie śniadanie zatrzymaliśmy się w uroczym miasteczku Maynooth (piękny kampus uniwersytecki, ale tym razem nic nie zwiedzaliśmy). Potem przez całą drogę-pętlę nie było żadnych sklepów, więc sobie tak jechaliśmy o samej wodzie... W miejscowości Carbury zapytaliśmy miłą lokaleskę, którędy na zamek i dostaliśmy od niej świeżą wodę do bidonów oraz lody z domowej lodówki (wybrałam czekoladowe, ale zmieniłam zdanie, chciałam, żeby Sum sie zamienił, bo miał fajne cytrynowe, no ale zachował się jak rozpuszczony jedynak i słyszeć o tym nie chciał  ). Potem pojechaliśmy zobaczyć zamek w Carbury, do którego bezpośredni dostęp prowadził przez czyjeś prywatne pole i jednoznacznie brzmiąca tabliczka skutecznie powstrzymała nas przed dziką eksploracją terenu. Zwiedzanie poza tym nie było tego dnia najważniejsze, ale to ile może przejechać 10-letnia dziewczynka. Kolejną przypadkową atrakcją okazał się cmentarzyk irlandzkich kwakrów, na którym pochowano przodków prezydenta Nixona. Podczas krótkiego odpoczynku Marysia spytała znienacka: "Czy wy po śmierci chcecie leżeć razem? Bo wiecie...w sumie to będę musiała to zorganizować..." 

Końcowy przystanek zrobiliśmy w miasteczku Celbridge, też uroczym, ale bez porównania z Maynooth. Pyszna kolacja, piwko dla ochłody i ostatnie 10 km. Tradycyjnie sobie żle policzyliśmy pętlę i dojeżdżając do domu zorientowaliśmy się, że zabraknie nam 2.5 km do pełnej setki. Dokręciliśmy więc ponad 3 km pedałując przy świetle latarni wzdłuż Grand Canal.
Ogółem przejechaliśmy 101,6 km.
Następnego dnia spakowaliśmy się i pojechaliśmy na dwudniowy biwak z harcerzami.
Życie bez przygód byłoby strasznie głupie! (Baden-Powell)

P.S.Nasze duma i szczęście nia mają granic tym bardziej, że Marysia od 5 miesiąca życia cierpi na astmę, przez wiele lat leczoną sterydami. Dopiero w ostatnim czasie choroba w widoczny sposób zaczęła odpuszczać, trzymajcie kciuki, aby udało nam się całkiem o niej zapomnieć.

https://picasaweb.google.com/110987438138746856764/PierwszaSetkaMarysiKwiecien2015?authuser=0&authkey=Gv1sRgCMW5n_yy2pDBKw&feat=directlink

[emes]

No ładnie. Z takimi dystansami Marysia niedługo przestanie się mieścić na wyspie. I co wtedy?

[EASYRIDER77]

gratulacje dla Marysi i jej rodziców w końcu Wy ją wychowujecie. Pytanie córki rewelacyjne w tym kontekście wyjazdu. ("Wy mnie męczycie setką km, hm, chcecie leżeć razem na cmenarzu?")
10 lat ma? Już nie pamiętam kiedy ja zrobiłem pierwszą setkę, i też będę musiał się  męczyć tyle km z moją córką? 

ciekawe ile km, zrobi moja córka w tym roku.... strach się bać.

[m.arek]

Brawo !! Poprzeczka wysoko podniesiona, ale moja najstarsza latorośl jeszcze o tym nie wie 

[R_och]

Super sprawa, fajna wycieczka. Wyrazy uznania dla Marysi. Z tego co czytam jest bardzo pragmatyczną dziewczynką, ale mam nadzieje, że będziecie leżeć razem, a nie z Nixonami 

[martwawiewiórka]

Gratki, ja pierwszą setkę miałam po trzydziestce...

[PABLO]

post usunięty

[mzewa]

Brawo Rodzice ! dzieci są wytrzymałe, trzeba je tyko dobrze zachęcić.
Na moją córę działało hasło "na tej górce jest na pewno jakiś bar i są frytki !"

W ubiegłym roku miałam zrobić podobny dystans /częściowo terenowo bo my na góralach/ w Jurze K-Cz z dwiema nastolatkami i kilkoma panami w wieku średnim - nastolatkom nie powiedziałam jaki dystans mamy do pokonania, za to starszyzna wiedziała.
U niektórych starszych włączył się po połowie dystansu tryb "nie dam rady" i psychicznie mi wysiedli. Za to nastolatki po zrobieniu 80 km miały niedosyt i werwę na co najmniej 50 km więcej. Niestety musieliśmy kończyć na trochę ponad 80km, bo jeden z panów wyglądał jakby zaraz miał dostać zawału.

[skolioza]

Szacunek!

[Jelona]

Przekaż córce gratulacje - twarda jest

Gratulacje!

Myśmy to przechodzili w wieku 6 lat
https://picasaweb.google.com/klubik.karpacki/KilkaKrajowJedenJezyk#5910195394843649890

Niestety w tym wieku dziecko jeszcze nie ogania, że pokonało mityczny dla wielu dorosłych dystans.

... i jak tu przekonać ludzi, że ich dzieci spokojnie sobie poradzą i że mogą się nimi nie zasłaniać wymigując się od wyruszenia w drogę?

PABLO

I jak tu zderzyć dziecko z rzeczywistością, że rówieśnicy nie wyciągają często 10km?

[PABLO]

post usunięty

[mzewa]

I jak tu zderzyć dziecko z rzeczywistością, że rówieśnicy nie wyciągają często 10km?

Wyciągnęli by bez problemu, tylko im rodzice nie dają, żeby się dzieci aby tylko "nie spociły" :-)

Jak dziecko widzi/czuje reakcję rodzica przerażonego dystansem to ma jasny sygnał, że nie da rady.

PABLO

Potwierdzam, wszystko zaczyna się w psychice Rodzica.
Jeżeli on ma opory - dziecko to wyczuwa natychmiast.

[yoshko]

No teraz na drugą nóżkę, druga setka.

Gratuluję

[menel]

Gratki, ja pierwszą setkę miałam po trzydziestce...

Ja w wieku lat 17 pracując w piekarni. A dokładnie jakieś 120 bo to była angielka. 

[hindiana]

Dziękujemy za wszystkie miłe komentarze. Rano przed szkołą zdążyłam tylko pokazać Marysi wpis Emesa i bardzo jej się spodobało, że ma taki rozmach i wyspa wkrótce będzie dla niej mała
Dystans 100 km rozłożony na kilka godzin przy spokojnej trasie i sprawnym rowerze jest w stanie zrobić każdy dorosły człowiek i dziecko. Psychika jest tu bardzo ważna, ale ja bym do tego dołożyła też styl życia. Jeśli ktoś spędza całe dnie w czterech ścianach i tylko od wielkiego dzwonu się gdzieś wybierze to faktycznie może doznać szoku i sprawę odchorować. Bycie wiele godzin poza domem to dla wielu osób wyzwanie.
Kwestia strachu rodziców też ma tu olbrzymie znaczenie. Przykład z harcerstwa: WSZYSTKIE dzieci chcą jeździć pod namioty, ale jest paru dorosłych, którzy w życiu by swoich pociech na tak śmiertelne niebezpieczeństwo nie narazili...

Yoshko, Marysia kategorycznie odmówiła podnoszenia dalszych poprzeczek, ale na kolejną stówkę już jesteśmy umówione
Martwa, ja też po 30 pierwsza 100 i 200. Po 40 zrobię 300