Kobieta - samotnie - namiot - dziko - Polska

[Kot]

Wielokrotnie jadąc sama, czy to turystycznie, czy sportowo, szukałam miejscówki, gdy było już kompletnie ciemno i w terenach, w których nigdy wcześniej nie byłam. Nie jest to dla mnie problem. Wiadomo, najfajniej jest znaleźć dobry punkt na nocleg gdy jest już głęboka szarówka, niemniej po ciemku też może być super.

Moja najlepsza miejscówka znaleziona po ciemku to było pięknie utrzymane boisko piłkarskie w Świeradowie. Namiot ustawiłam w miejscu, z którego oddaje się rzut rożny. Gdyby to była szarówka, gdyby było jeszcze cokolwiek widać, to nigdy w życiu bym się tam nie rozstawiła. Noc daje nowe, często ciekawe, możliwości

[bruma]

Mam nadzieję, że bruma nie obrazi się za to moje wcięcie się w rozmowę.

Bardzo się cieszę , temat się rozwinął i jeszcze więcej wskazówek padło, jak to się zabrać za szukanie noclegu na dziko.

emonika

Bruma - nie wiem jak tego dokonałaś "pod rząd dwie noce" - ale jesteś dla mnie inspiracją - kolejną !

Haha    no nie wiem emonika ,  gdybyś widziała mnie w tym namiocie starającą się zasnąć, ale nie mogącą wyjść ze stanu czuwania, nasłuchiwania i zamartwiania się , na pewno nie użyłabyś słowa inspirująca.

Pierwsza noc była lepsza, niż druga. Teoretycznie powinno być odwrotnie, ale wiedziałam, już co mnie czeka, czyli gdzieś tam, nie wiadomo za bardzo gdzie, będzie trzeba znaleźć bezpieczne schronienie. A ja jestem chyba z tych przejmujących i zamartwiających się, czyli każdy niezaplanowany szczegół podnosi mi adrenalinę. Poza tym byłam bardzo zmotywowana, bo jeśli nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o pieniądze. Wycieczka ogólnie wyszła 7 dniowa czyli 6 noclegowa, a plan był taki, aby przyoszczędzić na noclegach, ale za to stołować się w „jadłodajniach”, żeby nie musieć gotować za wyjątkiem wody na herbatę . Dwa pierwsze noclegi samotnie, dwa kolejne w towarzystwie (a gdy wiem, że ktoś śpi  obok w namiocie, to śpię jak dziecko ), a na kolejne dwa dni trafił mi się dach nad głową za free . I to cała tejemnica emonika .

Pewnie mogłam wybrać lepiej, ale pierwszy nocleg wypadł mi tu:


A drugi tu:

(ta czerwona linia to miejsce, wzdłuż którego był płot jakieś bazy wojskowej i zboczyłam z trasy w głąb lądu)

Teraz widzę, że te wszystkie posty namawiają do dzikich noclegów, ale na pewno nie jest to dla każdego. I jeśli się okaże, że nie dla Ciebie, to nie ma co rwać włosów z głowy i w nieskończoność drążyć na siłę. Każdy z nas ma jakieś ograniczenia fizyczne/psychiczne.
Jak nie teraz, to może jak dorośniesz

   

Miło takie słowa usłyszeć, zakładając ten wątek miałam też troszkę  po cichu nadzieję, ze ktoś może napisze, że się bał na początku, i że to normalne, albo że jednak to nie dla niego i to nadal normalne . Zazwyczaj spotykam się z ludźmi z dwóch skrajnych stron. Pierwsi mówię, że jestem nienormalna, ze chociaż pomyślałam o samotnym nocowaniu i druga strona, że to coś normalnego i oczywistego i nie ma czego się bać.  Głos po środku jak emoniki jest bardzo cenny, bo jesteśmy w tych samych butach .

[RS]

Miło takie słowa usłyszeć, zakładając ten wątek miałam też troszkę  po cichu nadzieję, ze ktoś może napisze, że się bał na początku, i że to normalne, albo że jednak to nie dla niego i to nadal normalne ...

Gdy zaczynałem dzikie biwakowanie miałem 17 lat i nie bałem się niczego. A do tego, była to druga połowa lat 80-tych ub. wieku, gdy świat był zupełnie inny.
Zanim się zestarzałem, to nabrałem pewnego doświadczenia... i jakoś poszło..
I tu dochodzę do kolejnej myśli - jeśli ktoś nie spróbował takiej dzikiej działalności we wczesnej młodości, to w wieku dorosłym może napotkać jakieś wewnętrzne opory.
Ja teraz nie odważyłbym się zrobić wielu rzeczy, które kiedyś robiłem bez zbędnego rozmyślania.
Chyba im później się coś zacznie robić, tym dłużej trwa ten pierwszy etap. Nie ma się czym przejmować, po prostu widzi się więcej i inaczej planuje ruchy.

Przepraszam za to pożałowania godne filozofowanie.

[Borafu]

Ależ oczywiście że masz prawo czuć dyskomfort. Każdy ma jakieś lęki, a te akurat są bardzo naturalne.
Nie chodzi też o to żeby z nimi a wszelką cenę walczyć, psując sobie urlop.
Z drugiej strony przełamanie lęku zwiększa naszą przestrzeń wolności i daje dodatkowe możliwości.

Mnie w przełamywaniu dyskomfortu spania na dziko bardzo pomogły doświadczenia znajomych, których na kempingu okradziono, zniszczono namiot, czy po prostu nie dano spać.
Z autopsji znam na szczęście tylko to ostatnie, ale leżenie w namiocie i zastanawianie się czy kolejnym głupim pomysłem nachlanych pod korek kretynów nie będzie skakanie przez mój namiot, albo sprawdzenie czy jest palny, wiąże się u mnie ze znacznie większym dyskomfortem niż biwak na dziko.

[vooy.maciej]

He, he. Miło czytać, że nie jestem jedyny. Wiele razy złapałem się na tym, że wartościuję mijane tereny zgodnie z powyższymi kryteriami. Również w przydomowej okolicy. Takie hobby

Łatwo przechodzi w manię, zgadzam się  jakby co mam świeżo w głowie z 20 miejscówek w Pirenejach Wschodnich i koło  Carcassonne.

Chyba każdy tak ma, co więcej "zawsze" piękne miejsca sa te 10km za wcześnie. albo 3 za póxno o czym przekonujemy sie rano 

Oczywiście biorę poprawkę na to, ze te piękne miejsca oglądamy z drogi, a kiedy już jest długa w pole to się okazuje, że:
-podłoże jest ostre, twarde
-nachylenie dużo większe i albo będziemy przebijać nogami ścianę, albo wszystkich zrzuci w nocy w jedno miejsce i mamy nocleg ala ofiary wypadku komunikacyjnego
-w 90% wypadków dotarcie na miejsce otwiera widok który dyskwalifikuje to cudowne miejsce

Mnie w przełamywaniu dyskomfortu spania na dziko bardzo pomogły doświadczenia znajomych, których na kempingu okradziono, zniszczono namiot, czy po prostu nie dano spać.
Z autopsji znam na szczęście tylko to ostatnie, ale leżenie w namiocie i zastanawianie się czy kolejnym głupim pomysłem nachlanych pod korek kretynów nie będzie skakanie przez mój namiot, albo sprawdzenie czy jest palny, wiąże się u mnie ze znacznie większym dyskomfortem niż biwak na dziko.

dokładnie!
Hipotetyczny zły człowiek/głodne zwierze vs pewny hałas i towarzystwo nieznanych imprezujących ludzi.
Stawiając tak wybór lęki mijają.

a co do rozbijania w nocy nie mam dużego doświadczenia, jedynie przypadkowe, ale zdiagnozowałem jeden spory minus, jeśli teren jest w jakikolwiek sposób odkryty może okazać się, że istnieje droga, o której nie wiemy, z której każdy nadjeżdżający pojazd będzie na nas świecił. Przykre odkrycie nie polecam 

[RS]

Kiedyś pojawiło sie na forum zdjęcie chyba jakiegoś budynku, zupełnie nie w kontekscie nocowania, ale po chwili ktoś dopisał komentarz: "spałbym" 

Też mnie to rozbawiło - to chyba Robert na widok śmietnika w Polsce po powrocie z Iranu, Turcji....

Bardzo możliwe. Szukam bez efektu. Gdyby ktoś mógł podpowiedzieć, gdzie to znaleźć, to będę wdzięczny.
Wspaniały przykład na to, że szukanie miejscówki odciska piętno w głowie. Nawet, jeśli się to mówi/pisze żartem, to jednak widać, że nie wzięło się znikąd.
 

[R_och]

Przestańcie dziewczynę straszyć nocowaniem w namiocie  . Z tego co wyczytałem mam takie zrozumienie tematu.
Emonika nie boi się spać w namiocie. Nie boi się też campingu. Ona ma złe doświadczenia z nocowaniem nawet nie tyle na dziko co w miejscach nie objętych teoretycznie żadnym "stałym nadzorem i kontrolą" (a szczególnie, że nie jest odpowiedzialna tylko za siebie). Przecież ta wiata, którą udało jej się nieszczęśliwie wybrać to też nie jest żadne "na dziko". Tam są stworzone warunki do bytowania dla różnych towarzystw chcących spędzić czas nad rzeką, jeziorem czy w lesie. Generalnie jednak nikt na bieżąco nie kontroluje co tam się dzieje przez całą dobę. Mam wrażenie, że powinna podejść do tego zagadnienia inaczej. Jeśli chce spać w namiocie powinna uczynić na pierwszych wyjazdach z tego główny cel. Dlatego dobrym rozwiązaniem jest sposób, który podał RS - pierwsze biwaki w znanym terenie. Jednak ja myślę, że to jest kolejny etap przyzwyczajania. Pierwszy to podanie emonice na tacy miejsc, które są już sprawdzone. W tym wypadku odpadło by wyszukiwanie miejscówek. Co pozwoliłoby Jej skupić się na tym czym takie miejsce ma się charakteryzować. Jak wyglądać. Dopiero te dobre doświadczenia pozwolą jej nabrać pewności siebie i dystansu do specyfiki takiego noclegu.

ps. gdyby to dla Ciebie nie była do przejechania cała Polska to poradziłbym Ci pole namiotowe w Jasielu. Najbliższe domostwa w odległości ok. 5 km, a i to na "końcu świata" . W koło tylko przyroda. Mediów żadnych. Obecny tylko bazowy, czasem jeszcze ktoś (gdy ja byłem z synem ponoć była jeszcze jakaś rodzina. Nie widziałem. Bazowy był, a jakby go nie było. Ja osobiście miałem wrażenie, że jesteśmy sami.
Jasiel:

(Kliknij, by pokazać/ukryć)

https://www.google.pl/maps/place/Pole+namiotowe+Jasiel/@49.3619517,21.9029124,13.53z/data=!4m12!1m6!3m5!1s0x473c198019cc8b19:0xcb9d843ed02a3ec7!2sPole+namiotowe+Jasiel!8m2!3d49.36327!4d21.9169625!3m4!1s0x473c198019cc8b19:0xcb9d843ed02a3ec7!8m2!3d49.36327!4d21.9169625?hl=pl

dojazd


pole namiotowe

[RS]

... Mam wrażenie, że powinna podejść do tego zagadnienia inaczej. Jeśli chce spać w namiocie powinna uczynić na pierwszych wyjazdach z tego główny cel...

Wcześniej pisał o tym byczys. Mam dokładnie tak samo, ale nie chciałem wyskakiwać z "lajkowaniem" każdej wypowiedzi  Teraz wyskakuję i piszę, że całkowicie się z tym zgadzam.
Często moim najważniejszym celem weekendowych wyjazdów jest właśnie miłe spędzenie nocy i poranka na łonie natury. Późna wiosna i wczesne lato są dla mnie wyjątkowe. Mógłbym tygodniami wyszukiwać miejscówki, rozpalać ogień z mokrego drewna, marznąć w nocy i budzić się o czwartej rano, razem z hałasującymi ptakami. Jestem świrem.

[menel]

gdybyś widziała mnie w tym namiocie starającą się zasnąć, ale nie mogącą wyjść ze stanu czuwania, nasłuchiwania i zamartwiania się ,

Proponuję alkohol.

[laczupakabra]

W życiu nie nocowałam na dziko w namiocie i panicznie się tego boję, ale jak gdzieś jadę, nawet samochodem, to rozglądam się po okolicy i zastanawiam  "czy tu mogłabym przenocować?"
Jak tak sobie czytam ten wątek to doszłam do wniosku, że chyba same (sami?) kodujemy sobie lęki. Posiadam kawałek gruntu na zadupiu. Chatka sobie tam stoi, w zasadzie szałas. Teren jest nieogrodzony, nocowanie tam od nocowania w namiocie różni się tylko tym, że jest więcej miejsca, jest trochę cieplej i są drzwi zamykane na klucz. Jednak jeśli jakiś zbok uparłby się, żeby mnie skrzywdzić to by sobie poradził, a po pomoc nie bardzo byłoby gdzie biec. Nocowałam tam wiele razy sama i się nie bałam, ale namiot rozbiłabym tam tylko będąc w towarzystwie (najlepiej męskim).
Jestem cykorem. Jak z tym walczyć?

[Janus]

Nie wiem, czy koniecznie trzeba z tym walczyć - wystarczy chyba oswoić fobię na tyle, by nie przeszkadzała nam w życiu codziennym czy spełnianiu marzeń.

Ja na przykład od dziecka boję się mrówek, bardzo lubię natomiast noclegi pod namiotem. Nie próbuję walczyć z tą fobią i zaprzyjaźniać się z mrówkami - wystarczy mi, żeby fobia nie przeszkadzała mi w robieniu tego, co lubię. Nie rozbiję namiotu w miejscu, w którym po ziemi chodzi dużo mrówek, a tym bardziej niedaleko mrowiska. Czasem zdarza mi się wrzasnąć, gdy jakaś mrówka czy inny pająk na mnie wejdzie. Nie rezygnuję jednak z wyjazdów pod namiot.

Na Twoim miejscu też nie rzucałabym się na głęboką wodę i nie jechała z namiotem w ciemny las, jeśli miałabym potem przez całą noc dygotać ze strachu i mieć traumę do końca życia. Pojedź ze znajomymi, wynajmij domek, zanocuj na pół-dziko... A jeśli marzysz o samotnym noclegu pod namiotem, zacznij od jakiegoś miejsca, w którym będziesz czuć się bezpiecznie.

PS Wiem, że to argument typu "przecież mrówki są takie małe, nic Ci nie zrobią", ale - pamiętaj, że znacznie większą szansę na spotkanie zboka masz w mieście niż w lesie / górach...

[Król Julian]

Jestem cykorem. Jak z tym walczyć?

Nie chodzi o to, żeby się nie bać (nie obawiać), ale żeby ten strach nas zbytnio nie ograniczał i nie paraliżował. Strach (obawy) są naturalne. Mogą być pozytywne jeżeli włączają refleksyjne myślenie. Obawa jest zawsze. Ja mam obawy zarówno jak śpię na polu namiotowym jak i na dziko. Czasami bardziej boję się wyznaczonych miejsc biwakowych na zadupiu. Jestem tam sam a właśnie tam mogą się pojawić ludzie, którzy przyjechali celowo licząc, że ktoś tam jest i się "zabawią". Prawdopodobieństwo znalezienia Cię przez przypadkowych ludzi ze złymi intencjami w dyskretnym miejscu wydaje się zdecydowanie mniejsze. Trzeba też podkreślić, że nie jest problemem samo w sobie, że ktoś znajdzie Twój nocleg np nad ranem spacerując z psem. I co z tego. 99,9% ludzi zawoła psa i pójdzie dalej na spacer, albo do pracy, albo gdzie miało iść. Do wszystkiego trzeba mieć dystans.

[RS]

gdybyś widziała mnie w tym namiocie starającą się zasnąć, ale nie mogącą wyjść ze stanu czuwania, nasłuchiwania i zamartwiania się ,

Proponuję alkohol.

W końcu jakaś konstruktywna rada.
Aż strach tutaj cokolwiek napisać niezgodnego z ultratreningiem 

W życiu nie nocowałam na dziko w namiocie i panicznie się tego boję...
Posiadam kawałek gruntu na zadupiu. Chatka sobie tam stoi, w zasadzie szałas...
Nocowałam tam wiele razy sama i się nie bałam...
Jestem cykorem. Jak z tym walczyć?

Jesteś cykorem. Nie ma sensu z tym walczyć Taka walka z lękami kojarzy mi się ze zrobieniem czegoś wbrew sobie, żeby coś udowodnić (sobie lub światu). Kompletnie tego nie czuję. Mogę zrobić cokolwiek (w granicach moich możliwości fizycznych), bo potrafię się psychicznie przełamać, ale nie wydaje mi się, żeby to mogło mieć jakiś zbawienny skutek długoterminowy. bo pozostanę cykorem.
No ale każdy z nas jest inny i niektórym wystarczy jednorazowe udowodnienie, że dają radę, innym dopiero pewna "swoboda" w tym działaniu (i ja do nich się zaliczam).
Powoli - ewolucja zamiast rewolucji.

ed.
Ja tu wypisuję głupoty, a Janka zebrała to zgrabnie w paru zdaniach 

[Król Julian]

... do mojego postu dopisze tylko, że w miarę jak będziesz zbierać doświadczenia (noclegi) na dziko, zaczniesz mieć większy dystans, ale "pewna doza nieśmiałości" zawsze pozostanie. Może i dobrze.

[olo]

Fajny temat wyszedł

Dziewczyny, nie martwcie się, ja też miewam problemy ze spaniem na dziko, choć korzystam z tej opcji kilka razy w roku. Nawet nie chodzi o strach przed zwierzęciem lub człowiekiem. Ja po prostu jestem takim pieprzonym legalistą, któremu ciężko przychodzi łamanie reguł, nawet jeżeli są absurdalne (głupie drogi rowerowe i czerwone światło na przejściu w środku nocy). Oczywiście czasem je łamię, nie jestem świętoszkiem, ale czuję się przy tym jak seryjny kryminalista

Nie ma co robić sobie wyrzutów z tego, że czegoś się boimy. Różne mamy sytuacje życiowe, różnie zostaliśmy wychowani, różne mamy charaktery. Nie każdy może biegać na 100 metrów poniżej np 11 sekund i nie każdy też będzie na dziko spał tak samo smacznie jak we własnym łóżku.

Dobre rady są w cenie, ale jak czytam niektóre z nich, tj. żeby rozbijać się po ciemku, ewentualnie na sekundkę zapalić lampkę barwy czerwonej, nie gotować, to się zastanawiam: Wy się do jakiejś partyzantki zapisaliście? Oczywiście te rady są bardzo skuteczne, aczkolwiek dla mnie to szaleństwo. Jak ktoś się boi spania na dziko, to zachowując się w ten sposób może się jeszcze bardziej nakręcić. No bo skoro się czegoś boi, działa pod osłoną nocy nie używając latarki i przymierając głodem (no bo przecież nie odpali kuchenki), starając się być na maksa niezauważalnym, to znaczy, że to zagrożenie jest realne. I czyha za rogiem!

Przede wszystkim jednak biwak to jest fajna część wyjazdu, dla mnie obowiązkowym punktem jest bezcelowe gapienie się na drzewa/niebo/jezioro/inne wcinając przy tym zupkę chińską i popijając piwem. Wiem, nie jestem kobieta i w związku z tym niektóre obawy mnie nie dotyczą. Z perspektywy faceta: nie powariowałem i nie będę jak uciekinier z więzienia się skradał przez krzaki, by pod osłoną nocy bezszelestnie rozbić namiot. To już chyba wolałbym spać na kwaterze niż zachowywać się tak, jakbym miał coś na sumieniu

Lubię nocować na miejscach biwakowania z czaswlas.pl. Legalnie, a jednak trochę na dziko. Do tego z reguły są, ławki, stoły, śmietniki. Niestety miejsca te przyciagają czasem ludzi, imprezowiczów, ale raczej gdy jest dobra pogoda (lato) niż wczesną wiosną, a zwłaszcza jesienią. Dlatego dobrze jest na etapie planowania wybierać takie, które są z dala od miast, miasteczek, wsi, niekoniecznie nad jeziorem. Obawiający się wizyty w nocy mogą rozbić się 200 metrów od miejscówki, w środku lasu, jednoczesnie korzystając z infrastruktury. Jeżeli po przyjeździe widać, że miejscówka jest spalona, to zawsze w ramach planu B można po prostu rozbić się gdzieś na dziko.

A najskuteczniejsza metoda? Nie jeździć samemu. Ja też wolę z kimś