Race Through Poland

[podjazdy]

A tymczasem "dobre duchy" Forum już mi nowotwór przybijają 

Czasem trzeba trochę postraszyć, bo ja też nie lubię chodzić po lekarzach. Tym niemniej w takiej sytuacji bym poszedł, skoro to już się ciągnie jakiś czas. Tym bardziej, że po uzyskaniu skierowania na badania też trochę poczekasz, w zależności od miejscowości i lokalnego obłożenia.

A z innej beczki - w weekend majowy przejeżdżałem przez Radocynę i było pełno motorowerów elektrycznych na szlakach. Ciekawe, czy teraz też są?

A ostatni zawodnik jeszcze na CP2...

[MaciekK]

Wielkie gratulacje dla wszystkich na mecie a zwłaszcza Jędrka, Asi i Wilka. Jędrek na zawsze stracił szansę na przydomek "czarny koń", Asia pokazała jak sobie radzić jak się wszystko "zesra" a Wilk niesamowitą nogę. Widać, że ogromny kilometraż zrobiony w tym roku w stylu "ultra" procentuje.

EDIT: no i w podobnej kategorii co Asia - Paweł Pieczka też pokazał, że można dojechać odwiedzając po drodze szpital. Jak Paweł ogarnąłeś logistykę dostania się do Ustrzyk Dolnych?

[PiotrekG]

To póki wspomnienia jeszcze żywe, a rany niezasklepione, wrzucam swoją relację :) 
Dzień 1 i 2:

(Kliknij, by pokazać/ukryć)

Start zaplanowany jest na 5 rano z centrum Zakopca. Na śniadanie jem pięć ciastek, które popijam resztkami soku z poprzedniego dnia. O 4:45 mam już oddany bagaż, nieco się rozgrzewam na pustych ulicach, by nieporozrywać sobie mięśni na pierwszym, stromym podjeździe dnia na Gubałówkę przez Ciągłówkę. Chwilę przed 5 zjawiam się na starcie, witam się z tymi, których wcześniej nie widziałem i chwilę później ruszamy. Drogi jeszcze mokre po deszczu, peleton zachowuje ostrożność, by się nie wyłożyć na zakrętach. Piko wyprowadza nas na podjazd i zaczynamy wyścig. Będąc mądrzejszym po Słowacji, nie wyrywam aż tak do przodu, lecz w miarę możliwości na najniższym przełożeniu młynkuję, przy okazji obserwując, kto jak jest zapakowany. Z zadowoleniem widzę, że mój setup (pod siodłem 7L, na rurę 2L i na lemondkę 2,5L, jak na zdjęciu) jest jednym z bardziej kompaktowych. Gradient szybko rośnie, trzeba się przyłożyć, by utrzymać równowagę, nie wjechać w kogoś i nie wpaść w dziury między płytami. Wraz ze wspinaczką pojawia się widok na Tatry, tego poranka w pełnym słońcu i w tle błękitnego nieba. Po pół godzinie przychodzi czas na pierwszy zjazd, gdzie też trzeba zachować czujność - kilka osób dookoła jest, drogi wąskie, a wioseczki powoli budzą się do życia i pojawia się ruch samochodowy. W Białym Dunajcu pierwsza przerwa z okazji jadącego pociągu. Potem czeka nas Gliczarów, który w miarę bezboleśnie wchodzi, oraz Głodówka, gdzie jest robiony asfalt. Po słowackiej stronie, za Łysą Polaną też jest remont, kiblujemy kilka minut na mijance. Po ostatnim podjeździe startowego parkuru zaczynamy długi zjazd do Osturni i Kacwina. Po drodze mijamy Piko, Adriana i ekipę filmową. Spisz nie robi na mnie większego wrażenia, gibko wciągam hopka do Hałuszowej. W Krościenku wpadam na główną drogę i zaczyna się mało wdzięczny tranzyt do Nowego Sącza. Ruch samochodowy jest godny, trzeba zachować czujność i kontrolować kto, kiedy i jak wyprzedza. W międzyczasie słońce zaczęło konkretnie operować, zapowiada się długi ładny dzień. W Nowym Sączu nieco przekombinowałem tranzyt, ale zgrabnie wydostaję się w kierunku Librantowej. Tam też czeka na mnie mijanka, zrzucam część ciuchów. Pozostałą część zdejmuję na bufecie chwilę przed Szalową. Tam również tankuję, podjadam drożdżówkę, zeruję piwko zero i ruszam dalej. Pojawia się południowy wiatr, nieco pchający, a nieco atakujący z boku. Z powodu remontowanego mostu w Bednarce, na DW993 wjeżdżam dopiero w Woli Cieklińskiej, by w Iwli uciec na pierwszy gruz pozwalający ominąć część podjazdów. Objazd polegał na pokonaniu około kilometra polno-leśnej drogi, by potem przeprawić się przez potok Panna. Według różnych szacunków, taki wariant pozwalał zaoszczędzić około pół godziny względem górskiej trasy przez Duklę i Królika Polskiego. Z potoku wychodzę na DW897 i lecę prosto do Komańczy, po drodze robiąc kilka hopeczków. Z powodu temperatury piję więcej niż zwykle, wymusza to nieplanowy dotank właśnie w Komańczy, chwilę przed początkiem parkuru. Odcinek specjalny do pierwszego punktu kontrolnego zaczyna się od symbolicznego przekroczenia granicy między Karpatami Wschodnimi a Zachodnimi na rzece Osława. Rzeka ta zapewnia również inną atrakcję - brody wyłożone betonowymi płytami. Zaraz za pierwszym z nich widzę przyczajoną fotografkę, toteż bez chwili namysłu ładuję się do wody na pełnej prędkości. Zdjęcie pewnie wyszło fajne, natomiast buty i ich zawartość natychmiast stają się mokre. Na kolejnym brodzie chcę powtórzyć sztuczkę, ale brakuje prędkości i muszę pedałować. Ku mojemu zaskoczeniu, płyty pod wodą są okrutnie śliskie i jakimś cudem nie tracę równowagi. Kolejne dwie przeprawy forsuję z należytym dla nich szacunkiem, zsiadając z roweru i ostrożnie idąc. Kolejną atrakcją jest przełęcz Żebrak - uczciwy podjazd, na którym łapie mnie pierwsza deszczowa chmurka. Nawet się nie zatrzymuję, bo widzę, że kawałek dalej świeci słońce. W Bukowcu robię ostatni bufet przez nocą - dokładam więcej ciastek, chipsów i innych smacznych rzeczy. W Dołżycy wyjeżdżam na DW897, która ma mnie zaprowadzić prosto do punktu kontrolnego. Słońce już się chyli do snu, ale wciąż jest jasno, a po wioseczkach sporo osób siedzi na zewnątrz i się snuje. Na punkt kontrolny wpadam chwilę po zachodzie słońca. Widząc dostępne łóżka, decyduję się na półgodzinną drzemkę. Niestety ogon miałem spory, co rusz ktoś przychodził podbić kartę, także nic nie pospałem, a przynajmniej kilka osób mnie wyprzedziło. Ubieram grubsze ciuchy i pakuję się w drogę powrotną. Do Dołżycy mijam sporo światełek zawodników gnających po pierwszą pieczątkę. Zapada głęboka i ciemna noc. Mój wybór tranzytu na Węgry prowadzi przez Radoszyce i Humenne. Na zjeździe do Medzilaborc przelatuje mi kilka łosi lub jeleni, na szczęście w odpowiedniej ode mnie odległości. Prosta do Humennego dłuży się okrutnie, jest płasko, nudno i nieco dziurawo. W samym Humennym, koło 3 rano, na stacji benzynowej mamy małe spotkanie: ja, Wilk, Tomek Madzia i Jędrek przyjeżdżamy w podobnym czasie. Chwilę plotkujemy, jemy cosik na ciepło, tankujemy i zbieramy się do dalszej podróży. Kawałek za miastem już czuć zbliżający się wschód słońca, brzask pięknie zdobi lekko górski krajobraz. Dogania mnie Jędrek, który wybrał ten sam skrócik gruzowy co ja, w okolicy Dlhego Klcova. Jedzie dość mocno, szybko ginie mi na horyzoncie. Za to w Secovcach znikąd pojawia się Paweł Miłkowski. Udaje się dłuższą chwilę poplotkować, lecz gdy jem żela nieco mi odjeżdża na zjeździe. Mijam zarówno jego, jak i Jędrka gdy się rozbierają przed podjazdem na Slanec. Tranzyt wokół Koszyc biegnie wzdłuż ciężkich terenów przemysłowych, ma to swój urok, ale asfalty są fatalne. Dogania mnie znów Jędrek i razem dojeżdżamy do granicy z Węgrami w Buzicy. Robię stopa na zdjęcie z tablicą, przebieram się w letnie ciuchy i podjadam resztki z nocy. Ruszam, a za moimi plecami pojawia się Tomek Madzia. Pojawiają się też okrutne dziurska w asfalcie - piękne pierwsze wrażenie z kraju, w którym nigdy nie byłem na rowerze. Niestety im dalej w krzaki, tym gorzej, ziemia węgierska przyjmuje wiele bluzgów z mojej strony. W miejscowości Meszes mamy z Tomkiem ten sam gruz do zaatakowania - półtora kilometra polem pod górę, do miejscowości Galvacs. Teren wylosował się bardzo trudny, sporo gliny, która zalepiała błyskawicznie widelec i tylne widełki. Chyba dobrą godzinę spędziliśmy na tym polu w pełnym słońcu, dzielnie niosąc rowery. Z ulgą witam asfalt, prędko lecę do Szendro, gdzie czeka na mnie sklep otwarty w niedzielę do 11:30. Piję, jem sporo, zaczynam też kalkulować kiedy będę na noclegu na CP2. Dalej trasa wiedzie przez mało fascynujące tereny, średnio równe asfalty. W Banreve wracam na Słowację, by boczkiem przez Tachty wjechać na drugi odcinek specjalny. W Ceredzie pojawia się podjazd oraz deszcz. Nie zmienia to sytuacji w moich butach (nadal mokre), za to przyjemnie chłodzi resztę ciała. Niestety zaczyna się wyścig z czasem, bowiem w Batonyterenye czeka na mnie supermarket otwarty do 18, a parkur obfituje w gruz, drogi z płynącymi potokami po deszczu, dziury i szlabany. Wyjechawszy z lasu, przed nosem pojawił się autobus komunikacji miejskiej, który nie dość, że toczył się 5km/h po dziurach, to jeszcze zajmował całą szerokość drogi. Szczęśliwie po 10 minutach zjechał w zatoczkę odebrać pasażerów. W sklepie melduję się na kwadrans przed jego zamknięciem, uzupełniam zapasy wody, bułek, ciastek, chipsów i piwa zero. Zostaje mi do CP2 jakieś 50km “najlepszej” części tego parkura. W Nagybatony zaczyna się długaśny leśny podjazd do Galyateto, który ma każdą nawierzchnię: asfalt, bruk, żwir, szuter i piach. Otaczający bukowy las jest uroczy, ale wiele więcej wartości dodanej z niego nie ma. W Matraszentimre znów odbijam w gęsty las, trzeba odpalić lampki, by poprawić widoczność. Asfalt na tym odcinku jest dramatyczny, sporo dziur, przeplatanych równymi taflami, do tego gałęzie leżące na drodze - znów ziemia węgierska przyjęła niepochlebne opinie na ten temat. Wylatując na drogę krajową łapie mnie mini euforia, że spanko jest tuż tuż. Szybciorem zgarniam pieczątkę, odbieram kartę do pokoju i niestety od spania dzieli mnie kilka obowiązków - mycie się, pranko, czyszczenie napędu. Szczęśliwie koło północy wszystko kończę i znikam do spania.

Dzień 3

(Kliknij, by pokazać/ukryć)

Cztery i pół godziny później dzwoni budzik. Suszy mnie ogromnie, lecz jest to jedyny problem, który zgłasza ciało, więc nastrój mam raczej dobry. Pranie niestety nie wyschło, ubieram wszystko na siebie z nadzieją, że w ciągu dnia się wysuszy od ciała. Za oknem już jasno, zapowiada się kolejny ładny dzień. Ubieram się dość ciepło (jak to przystało na poranek w górach) i prędko tego żałuję - jest inwersja, dobre 15 stopni, na podjeździe pod Kekesteto gotuję się okrutnie. Wytrzymuję jakoś do końca, na szczycie zrzucam jedną warstwę z siebie. Zjazd z góry główną drogą jest piękny, droga szeroka, poranne słońce podświetla delikatnie drzewa. Ostatni podjazd w tym paśmie, za Paradsasvar, przywołuje wspomnienia dnia wczorajszego, na szczęście relatywnie szybko się kończy. Na zjeździe spotykam Krystiana, który znów zwalczał awarię. W Nemti rozpoczynam kolejną gruzową przebitkę w kierunku Rakoczibanya. Przed ruszeniem widziałem na trackingu, że tylko Benjamin się zdecydował na taką przeprawę, niemniej poszło mu to dość sprawnie. Istotnie, droga przez pastwiska jest dobrze utwardzona, strażnicy drogi (znaczy krowy) nie zainteresowane pobieraniem myta, toteż zgrabnie przemykam mokrą od rosy łączką. Po drodze jest jeden hopeczek, który łatwiej podejść niż podjechać, zejście też nie jest oczywiste, ale w zasadzie jedną glebę i pół godziny później jestem już na asfalcie. W drodze na Kazar i Salgotarjan mijam zawodników jadący parkur w przeciwną stronę, biedacy jeszcze nie wiedzą co ich czeka. Granicę ze Słowacją przekraczam w okolicy miejscowości Limte. Tam rozbieram się z reszty nocnych ciuchów, podjadam resztki bułek i ciastek, które miałem zjeść na śniadanie. Słowacja wita mnie szerokim, równym asfaltem oraz łagodnymi wzgórzami. Garmin postanawia ze mnie zadrwić, wyświetlając w polu ‘do następnego punktu’ nieco ponad 50km - oznacza to z grubsza brak odbić z głównej drogi przez najbliższe dwie godziny, aż do Viglasu. A brak odbić - brak komunikatów ze strony nawigacji, czyli kompletny brak bodźców ze strony elektroniki (muzyki bowiem praktycznie nie słucham w czasie jazdy). Szczęśliwie za moimi plecami wyrasta ponownie Paweł Miłkowski, z którym wymieniamy się myślami o węgierskich asfaltach, gruzowych przebitkach i planach na dalszą jazdę. Paweł jedzie dość sprawnie, chce zdążyć w Zvoleniu do sklepu rowerowego, tempem raczej dla mnie niekomfortowym, toteż gdy gradient się zwiększa, rozdzielamy się. Zaraz za przełęczą zaczyna się długi, przyjemny zjazd z łagodnymi łukami, w zasadzie nie wymagający użycia hamulców. Opłotkami dojeżdżam do Zwolenia, mijam z uśmiechem pizzerię i hotel, w którym spałem podczas zeszłorocznej edycji. W pierwszej większej wiosce zatrzymuję się na dotank. Na przełamanie smaku kupuję kulkę mozzarelli, którą otwieram przy użyciu dużego blatu w rowerze. Oprócz tego uzupełniam zapasy tak, by starczyło ich aż do CP3, który to ulokowany jest na zboczu góry Krivazy. Dostanie się oraz wydostanie się z CP3 stanowiło wyzwanie dla wszystkich planujących trasę - do doliny wiodą same drogi krajowe, alternatywy leśne i polne są nieliczne i raczej nieeksplorowane wcześniej przez nikogo. Mój wariant prowadzi przez Slaską i Sklene, do tej pory tylko Samuel zdecydował się tą drogą pojechać. Początek to przyzwoity asfalt z gatunku czeskiego, nieco pogryziony, ale przyjemny do podjeżdżania. Ciągnie się on zaskakująco długo, aż do nawrotki ze źródełkiem na końcu zakrętu. Dalej mam pod kołami szuter, który również nie sprawia problemów w jeździe. Przełęcz okazuje się wyasfaltowana, niemniej chwilę później wraca szuter, spory gradient w dół i nieco luźnych kamieni - nie trzeba zsiadać z roweru, ale zachowanie ostrożności jest wskazane. Po dwóch kilometrach szuterek przechodzi w super asfalt, po którym zjeżdżam z prędkością światła prosto do Sklenego. Zaraz za miejscowością jest wylewany asfalt, zostaję pouczony, żeby boczkiem iść obok świeżej, jeszcze parującej warstwy bitumicznej. 500 metrów dalej stoją już walce i po asfalcie można już jechać. Wyjeżdżam wreszcie z lasu, horyzont się otwiera, gdzieś już na trzecim planie majaczy Krizava, zaś na pierwszy plan wysuwa się urocza szara chmura, z której zaczynają się lać hektolitry wody. Deszcz jest dość intensywny, ale wobec braku drzew i relatywnie małego rozmiaru chmury decyduję się na dalszą jazdę. Tym sposobem kolejny raz moknę, a w butach mam pełnoprawny basen. Zgodnie z oczekiwaniami jednak opad trwa parę minut i po jego ustaniu pojawia się dość silny wiatr w plecy, z którego żal nie skorzystać. Lecąc tak godną prędkością, po raz kolejny wyrasta za moimi plecami Paweł Miłkowski. Tym razem zamieniamy tylko kilka słów, bo Paweł spieszy się do rowerowego we Vrutkach, który wkrótce ma się zamknąć. Rozpoczyna się parkur, pojawiają się umiarkowane podjazdy i zjazdy. W dolinie natomiast zmienia się pogoda, chmurzy się solidnie, wiatr przybiera na sile. W Trnovie widzę kątem oka Wilka pod sklepem, lecz chyba nawet nie zdążyłem mu pomachać. Na zboczach w okolicach Bystrickej deszcz przychodzi kolejny raz, ja dalej uparcie jadę bez zatrzymywania się. W końcu zaczyna się podjazd na Krizavę, sprawdzam na trackingu swoją pozycję, okazuje się, że względem CP2 poprawiłem się o 5 pozycji i w najbliższym otoczeniu nikogo nie mam. Po nadrobieniu newsów wyścigowych odpalam muzykę z telefonu na przełamanie monotonii. W takim stylu jedzie mi śpiewająco, mocno, efektywnie i nawet nie przeszkadza mi kolejny raz padający deszcz. Na CP3 zastaję otwartą kuchnię, decyduję się na pierwszy porządny posiłek na tym wyścigu czyli potrójne knedliki z gulaszem. Na miejscu siedzi już Tobias, który ku mojemu zaskoczeniu mówi, że idzie spać, bo zejście do Żyliny jest niebezpieczne z powodu padającego deszczu.. Nie powiem, zasiało to nieco wątpliwości w mojej głowie, przypomniałem sobie, jak dwa lata temu na zejściu z Przehyby najadłem się wiele stresu i innych negatywnych emocji. To co na pewno i tak musiałem w tym momencie zrobić, to zjeść zamówiony obiad i wypić Kofolę. Pojawia się Wilk, który z baru nic nie bierze i w zasadzie jest gotowy do wyjścia. Tym sposobem oboje koło 20:30 jesteśmy na szczycie Krizavy na zachód słońca i rozpoczynamy karkołomne zejście w dół pośród borowin i kosodrzewiny.

Dzień 4

(Kliknij, by pokazać/ukryć)

Widok jednak zapiera dech w piersiach, doskonale widać aglomeracje Martina/Vrutek oraz Żyliny, a na dalszych planach Tatry. Droga jest na tyle wąska, że całość idę na piechotę, Wilk dzielnie próbuje jechać gdzie się da i tym sposobem jego tylna lampka po jakimś czasie ginie pośród drzew i krzewów. Zejście jest niełatwe, to porządny szlak pieszy, jest kilka stromizn w okolicach 100%, ale strat nie ma. O 22:00 docieram do polanki z ułożonym drzewem, a co najważniejsze, z asfaltem, który wiedzie mnie aż do Turii. Noc jest już głęboka, zjazd dość rześki i szybki. Chwilę przed 23 melduję się na stacji benzynowej pod Żyliną. Uzupełniam bidony, jem co się da, pakuję i przebieram na nockę. Niestety ogarnia mnie dość solidna senność. Przez chwilę myślę, czy nie poprosić pań z obsługi o możliwość przespania się pół godziny na podłodze, niestety one mnie ubiegają i mówią, bym się wynosił, bo zaraz 24 i chcą zamykać. Ruszam, ale zupełnie bez przekonania, mimo że do mety już tylko (sic!) 310km. W Varinie dostrzegam elegancki przystanek autobusowy, w zasadzie bez negocjacji zjeżdżam na godzinną drzemkę. Czy zasnąłem, nie wiem, na pewno po wygrzebaniu się z folii nrc jest mi zimno i muszę ubrać spodnie przeciwdeszczowe i jeszcze jedną wiatrówkę. Bardzo marnym tempem kontynuuję jazdę, na przełamanie monotonii znajduję sobie zabawę pt. szukanie ciał na przystanku (znaczy innych kimających zawodników). Jednak z powodu zapewne niedojedzenia mam lekkie halucynacje i na przystankach widzę karły, koty i inne bliżej niezidentyfikowane obiekty. Udaje mi się wdrapać na przełęcz, zjeżdżam do Zazrivy. Tam już siedzi gęsta chmura, obniżająca i tak niską temperaturę. Po 3 kładę się ponownie na godzinę snu pod nrc. Pod folią jest akceptowalnie ciepło, ale wciąż jestem w ciężkim kryzysie. Po 4 zaczyna się robić jasno, budzę się i staram się maksymalnie rozgrzać na podjeździe. Jazda idzie jak krew z nosa, ale jednak przy wschodzie słońca jakoś lepiej się jedzie. W końcu przełęcz, szczęśliwy lecę do Orawskiej Leśnej. W dolinie trafiam na spory ruch samochodowy, który utrzymuje się przez następne dwie godziny, aż do Trsteny. Tam wpadam na ścieżkę rowerową, w okolicach ósmej zrzucam wszystkie ciepłe ciuchy, otwieram kolejny dzień. Pomimo masakrycznej nocki nie straciłem wiele pozycji, w zasadzie wciąż mam szanse na top10, co mnie nieco szokuje, ale jednak cieszy. Relatywnie płaską i równą ścieżką lecę w stronę Nowego Targu, widząc, że Paweł i Tomek są niewiele przede mną. Nagle widzę jak na trackingu oboje kierują się na Krościenko zamiast na przełęcz Knurowską - zaczynam wątpić, czy mój wariant jest poprawny. Zostaję jednak przy swojej koncepcji i rozpoczynam podjazd na Knurowską. Choć w całej relacji nie narzekałem na swój tyłek, to tutaj robi już wybitnie nieznośnie. Decyduję się sięgnąć po broń ostateczną - sudocrem - musiałem tylko w Ochotnicy namierzyć aptekę. Ta akcja się udaje, za ciężkie pieniądze dostaję mały pojemniczek, z niemałą satysfakcją smaruję się grubą warstwą. Kilometr dalej staję jeszcze na dotank i uzupełnienie kalorii - w lokalnym Hitpolu trafiam naprawdę niezłe pizzerki. Pozostałe kilometry do czwartego parkuru lecą szybko, w Zabrzeżu sprawdzam tracking - Tomek i Paweł utknęli w Krościenku i mam nad nimi jakiś kwadrans przewagi. Zaczynają się patologiczne ścianki Beskidów. Mnie takie atrakcje nie rajcują, grzecznie butuję każdy grubszy gradient. Przychodzi mi to robić w pełnym słońcu, toteż mimo mniejszego wysiłku pić się chce sporo. Cały parkur dłuży się solidnie, a ja odliczam kilometry do finalnego podjazdu do cp4. W Barcicach zatrzymuje mnie na chwilę pociąg. W Woli Kroguleckiej mamy przyjemność nie tylko podjechać 20%, a również zjechać. Wreszcie w Suchej Strudze rozpoczyna się przebrzydły podjazd, a raczej podejście, do Cyrli. Od dłuższego czasu coś mnie swędziało w bucie, więc pokonawszy pierwszą ściankę robię przerwę na inspekcję zawartości skarpety. Moim oczom pojawia się odpowiedź, czemu nie należy za długo jeździć w mokrych butach i skarpetach. Szczęśliwie większych bolesności nie ma, toteż kontynuuję spacer. Otaczający lasek jest dość urokliwy, ale czy to wystarczy, by podjazd nadawał się na wyścig szosowy, to szanowni czytelnicy sami rozstrzygną. Płyty ażurowe były może na połowie podjazdu, a tak to żwir, szuter, oczywiście przy chorym gradiencie. Na CP4 wtaczam się stłamszony, mentalnie rozbity, bez chęci do życia. Na ukojenie zamawiam sobie szarlotkę i piwko zero. Żłopiąc piwko, przybywają Tomek oraz Paweł. Paweł zaopatruje się w magnesy na lodówkę i inne potrzebne przedmioty. Razem też wychodzimy ze schroniska znaleźć przebitkę w stronę Nawojowej. Po około kilometrze butowania wychodzi na to, że ja mam ślad w lewo, a Paweł w prawo. Życzymy sobie powodzenia i rozdzielamy się. Moja ścieżka jeszcze długo jest nie przejezdna rowerem szosowym. Innego zdania jest Tobias, który pojawił się znikąd i runął w dół w zasadzie bez słowa. W Bączy-Kuninie docieram do asfaltu i wskakuję na rower. Dalej czuję się wypruty, hopeczek przed Królową Polski sprawia mi sporo problemów. Dopadam sklep i na spokojnie konsumuję węglowodany, zapijając piwkiem. W zasadzie nic mi się nie chce, nie mam ochoty jechać, jestem tak sprany, że wszystko mi jedno. Uświadamiam sobie jednak, że może jednak wypadałoby dojechać przez północą, by kolejnej nocki nie robić. Zbieram fanty i kręcę dalej. Pagórki mijają dość powoli, szczęśliwie pojawia się fotografka Zgonia i już wiem, że będzie szukać jakichś dobrych kadrów ze mną w roli głównej. Poprawiam nieco tempo i styl jazdy, daję się jeszcze jej ustrzelić jak po raz ostatni ubieram nocne ciuchy. Tym sposobem powoli zapada noc, snuję się delikatnie, tankuję w miarę możliwości zakupione żelki. Na długiej prostej przed Uściem Gorlickiem dostrzegam kątem oka pojedyncze światełko za moimi plecami. Upewniam się, czy to nie halucynacje, ale no raczej nie, widzę je wyraźnie. Myślę sobie, że nie ma bata, trochę pomarudziłem, ale kolejnej pozycji nie oddam, nieważne na której teraz jestem. Odpalam turbo i szybko uciekam na górkę na Oderne. W Nowicy światełka już nie widzę, no to pewnie to jednak były halucynacje, myślę sobie. Jednak w Gładyszowie na prostej znów widzę je wyraźnie, niepokojąco blisko mnie. Zostaje mi 14 kilometrów, decyduję się polecieć w trupa, oczywiście tak jak to tylko możliwie mając 1400km w nogach. Jest kilka pagórków, na wszystkich pędzę na złamanie karku. 6 kilometrów przed metą asfalt zamienia się na szuter, ja w zasadzie nie redukuję tempa, co najwyższej częściej staję w korby, by za łatwo kapcia nie złapać - w szczególności nad przepustami decyduję się przeskakiwać. Nagle - nie dowierzam własnym oczom - widzę czerwoną lampkę na horyzoncie! Tak jak wcześniej leciałem szybko, tak teraz frunąłem wściekle szybko, widząc, że delikwent przede mną butuje. Około 1700m przed metą go wyprzedzam. Satysfakcja nie trwa długo, przy około 50km/h trafiłem w któryś z przepustów tak dobrze, że przebijam obie dętki naraz. Dobre kilkaset metrów zajmuje mi opanowanie roweru i wyhamowanie do zera. Zostaje mi 800 metrów i decyzja jest prosta - biegniemy! Będąc w pobliżu budynków ośrodka spoglądam za siebie - nie ma żadnego światełka! Rozanielony wchodzę na metę, dumnie prezentując swoje dzieło, czyli dwie rozwalone dętki. Dopełniamy z Piko formalności, notując czas, tym bardziej, że w oddali jednak pojawia się jadący na rowerze Thomas, który świadomie lub nie gonił mnie ostatnie 50km. Ku mojej radości, łapię się na 10. miejsce! Po tych wszystkich kryzysach, które miałem ostatniej doby, jest to wynik wybitnie mnie satysfakcjonujący. Witam się z przybyłymi już zawodnikami, rozpoczynamy wymianę myśli, komentujemy swoje skróty, zejścia górzystymi szlakami. Każdy opowiada swoją historię.

Cyferki: 1442km, 17142m w pionie
Czas: 3 dni, 18 godzin, 33 minuty, z czego 18,5 godziny to postoje, z czego 6,5 godziny to sen.
Straty: w apidurze na lemondkę urwały się uchwyty do mocowania, w okolicach Nemti musiałem owinąć ją trytytkami, by się trzymała. Dwa zdrętwiałe palce w prawej dłoni, powoli wracają do normy. Obręcze kół przeżyły dobrze kontakt z szutrem na finiszu.
Cała trasa:
https://www.strava.com/activities/11505160100
https://www.strava.com/activities/11520428625

Przemyślenia: Ogólnie jestem bardzo zadowolony z trasy, sprzętu i logistyki, którą sobie zorganizowałem. Jedynie może niepotrzebnie zdecydowałem się położyć na CP1 zamiast zjeść pizzę. Inną kwestią jest zostanie na noc na CP3, tak jak to zrobił Tobias - teraz widać, że stracił w ten sposób kilka pozycji, z drugiej strony noc w terenie dość mocno mnie przeorała - cóż, może taka była cena utrzymania się w TOP10 :) Wszystkie skróty, który wybrałem, były poprawne i raczej pozwalały utrzymać pozycję (a Slaska-Sklene czy Nemti nawet ją poprawić). Wyrażam nadzieję, że przyszłoroczna edycja będzie jednak bardziej asfaltowa :)

[JoannaR]

Piotrek, przede wszystkim gratulacje! Ale po drugie, płakać mi się chcę, gdy czytam o Twoim stosunkowo przyjemnym przejeździe Slaska-Sklene. Ja zdecydowałam się odbić od Slaskiej w kierunku Kopernicy i Lucek, bo wyglądało z mapy, że tam asfalt idzie wyżej. Za Luckami jednak, gdzie skończył się asfalt, ślad był bardzo słabo widoczny w terenie, a gdy w końcu udało mi się znaleźć ścieżkę w kierunku Kunesova, trafiłam na przeszkodę nie do pokonania: most w budowie w środku lasu... Nie było opcji obejścia - rzeka Kopernica wycięła tam głęboki wąwóz ze stromymi zboczami. A budowa mostu była na etapie przerzucenia desek między brzegami - bez roweru może udało by się od biedy przejść, ryzykując upadek z dobrych 10 metrów. Musiałam zawrócić do Lucek, a stamtąd do Kremnicy - i od nowa przebijać się w kierunku parkuru. W połączeniu z awarią, która mi się wtedy przytrafiła, ten niefortunny wybór trasy kosztował mnie dobre 12 godzin...

[podjazdy]

O tym, że jest taki przejazd, była wcześniej dyskusja nawet, ale bez szczegółów. Już z mapy topograficznej widać było, że lepiej jechać w górę ze wsi Slaska



A jak ktoś dotarł w to miejsce wertując googlemaps, to już wiedział
https://www.google.pl/maps/@48.7183258,18.8238366,1534m/data=!3m1!1e3?entry=ttu

[Wilk]

To póki wspomnienia jeszcze żywe, a rany niezasklepione, wrzucam swoją relację  

Z przyjemnością przeczytałem, tym bardziej, że sporo jechaliśmy w bliskiej odległości do siebie, a i nieraz się spotykaliśmy na trasie. Odnośnie trasy - zawsze ciekawie porównać. Np. ten rejon Sklene to w stosunku do mnie jadącego przez Kremnicę zyskałeś, ja juz tam jechałem fragmentami grubszym terenem, ale nie był to też zysk szalony, rzędu 20-25min, natomiast Asia tam miała solidną wpadkę, wybierając z Kremnicy inny wariant niż ja, czy tym bardziej większość stawki.

Też nie zauważyłem, że tam przy trasie w rejonie Zyliny była stacja benzynowa, ja specjalnie zjeżdżałem kawałek na krajówkę nieco nadrabiając. Natomiast na pewno zyskały osoby jadące rowerówką do Nowego Targu i dalej przez Knurowską, do tych jadących przez Szaflary i Krościenko. Również zejście z Cyrli - jak widzę z monitoringu to dawało zysk tylko w przypadku, gdy pojechało się jak Krystian, jadąc już po zejściu wzdłuż krajówki, natomiast jadąc tak jak Wy dwoje , czyli odbijając do drogi Kamionka - Florynka - to już się wcale nie opłacało, wtedy korzystniej było zjechać w dół wg trasy parkuru i pojechać przez Nowy Sącz. Zarówno Piotrkowi jak i Asi zajęło to więcej czasu niż mi objeżdżąjącemu to przez Sącz, do tego ja jeszcze robiłem tam ze 20min postoju próbując zasnąć.

[Wilk]

O tym, że jest taki przejazd, była wcześniej dyskusja nawet, ale bez szczegółów. Już z mapy topograficznej widać było, że lepiej jechać w górę ze wsi Slaska

Ale to dalej niczego nie przesądza, na tej mapie widać, ze druga część jest ścieżką zaznaczoną linią przerywaną - i co to będzie w realu to ryzyk-fizyk, można na tym wygrać jak Piotrek, a można i sporo umoczyć, jak to się okaże np. drogą wykorzystywaną do zwózki drewna.

[podjazdy]

Ale to dalej niczego nie przesądza, na tej mapie widać, ze druga część jest ścieżką zaznaczoną linią przerywaną - i co to będzie w realu to ryzyk-fizyk, można na tym wygrać jak Piotrek, a można i sporo umoczyć, jak to się okaże np. drogą wykorzystywaną do zwózki drewna.

No, ale na googlemaps widać, że to główna droga dojazdowa do chaty leśnej ze Sklene wzdłuż terenu wojskowego, a to już znacznie poprawia szansę na dobry dojazd. Na zdjęciach wrzuconych przez ludzi na googlemaps widać też, że to szutrówa jest. Poza tym dobra umocniona droga do zwózki drewna biegnąca z górki to też nie jest problemem, rowerek się trochę zachlapie i tyle.



Tegoroczna edycja była wyjątkowa, bo skracanie terenem faktycznie dawało zysk, oczywiście o ile nie złapało się usterki z tego powodu. Ciekawe, co będzie za rok?

[JoannaR]

Również zejście z Cyrli - jak widzę z monitoringu to dawało zysk tylko w przypadku, gdy pojechało się jak Krystian, jadąc już po zejściu wzdłuż krajówki, natomiast jadąc tak jak Wy dwoje , czyli odbijając do drogi Kamionka - Florynka - to już się wcale nie opłacało, wtedy korzystniej było zjechać w dół wg trasy parkuru i pojechać przez Nowy Sącz. Zarówno Piotrkowi jak i Asi zajęło to więcej czasu niż mi objeżdżąjącemu to przez Sącz, do tego ja jeszcze robiłem tam ze 20min postoju próbując zasnąć.

Mój czas przejazdu tego odcinka o tyle jest niemiarodajny, że w drodze na finiszowy parkur (i w jego trakcie) ponownie zmagałam się z defektami roweru, więc miałam sporo przerw. Wydaje mi się, że zejście szlakiem pieszym było całkiem niezłym pomysłem, bo przecież zjazd z Cyrli wcale efektywny nie był, a odcinek przez Sącz - chyba z 30 km dłuższy.

Swoją drogą, przy okazji problemów technicznych objawiła się poważna wada Taifilna - ośka, którą trzeba było za każdym razem pracowicie wykręcać imbusem, gdy chciałam zdjąć tylne koło. No i samo ściąganie i zakładanie tego systemu - niby patent jest prosty, ale gdy trzeba to robić ileś tam razy w warunkach terenowych, na zmęczeniu i przy malejącej koordynacji, to robi się z tego udręka, która każe mi poważnie zastanowić się nad powrotem do zwykłej podsiodłówki...

[Wilk]

Mój czas przejazdu tego odcinka o tyle jest niemiarodajny, że w drodze na finiszowy parkur (i w jego trakcie) ponownie zmagałam się z defektami roweru, więc miałam sporo przerw. Wydaje mi się, że zejście szlakiem pieszym było całkiem niezłym pomysłem, bo przecież zjazd z Cyrli wcale efektywny nie był, a odcinek przez Sącz - chyba z 30 km dłuższy.

Ale to widzę porównując czasy paru osób, że się ten skrót nie opłacał (w sensie dojazd do szosy na Florynkę, bo wzdłuż krajówki jak jechał Krystian - to się opłaciło). Wg monitoringu Piotrek jechał ten odcinek z Cyrli do początku segmentu finiszowego koło 3h45min (też podobnie jak ja koło 20min postoju), Ty jechałaś bardzo podobnie. A mi to zajęło (wliczając ten postój 20min) 3h10min, a jechałem już z łapiącym skurcze mięśniem. A różnica wg monitoringu była tylko 15km, a nie 30km, to tak tylko optycznie wydaje się więcej. Z Cyrli parkurem jednak dawało się zjechać, powolutku, ale jednak się jechało, podczas gdy na drugą stronę to już był raczej spacer, może zawodnicy na poziomie umiejętności technicznych Krystiana to zjeżdżali.

Swoją drogą, przy okazji problemów technicznych objawiła się poważna wada Taifilna - ośka, którą trzeba było za każdym razem pracowicie wykręcać imbusem, gdy chciałam zdjąć tylne koło. No i samo ściąganie i zakładanie tego systemu - niby patent jest prosty, ale gdy trzeba to robić ileś tam razy w warunkach terenowych, na zmęczeniu i przy malejącej koordynacji, to robi się z tego udręka, która każe mi poważnie zastanowić się nad powrotem do zwykłej podsiodłówki...

Tylko to jest sytuacja specyficzna, bardzo rzadko zdarza się coś takiego, że trzeba co chwile zdejmować koło, wtedy rzeczywiście nie jest to wygodne. Ale wiele osób i tak w przypadku sztywnych osi stosuje osie na imbusy - bo są lżejsze, a ryzyko wykręcenia mniejsze (znam przypadek osoby co ma osie na imbusy bo boi się, że typowa się wykręci), więc tu zysk nad Tailflinem nie będzie wielki.

[podjazdy]

Ale to widzę porównując czasy paru osób, że się ten skrót nie opłacał (w sensie dojazd do szosy na Florynkę, bo wzdłuż krajówki jak jechał Krystian - to się opłaciło). Wg monitoringu Piotrek jechał ten odcinek z Cyrli do początku segmentu finiszowego koło 3h45min (też podobnie jak ja koło 20min postoju), Ty jechałaś bardzo podobnie. A mi to zajęło (wliczając ten postój 20min) 3h10min, a jechałem już z łapiącym skurcze mięśniem. A różnica wg monitoringu była tylko 15km, a nie 30km, to tak tylko optycznie wydaje się więcej. Z Cyrli parkurem jednak dawało się zjechać, powolutku, ale jednak się jechało, podczas gdy na drugą stronę to już był raczej spacer, może zawodnicy na poziomie umiejętności technicznych Krystiana to zjeżdżali.

Tyle, że ten dojazd wzdłuż krajówki jest na pograniczu regulaminu i może zostać nałożona kara czasowa. To kwestia interpretacji, czy zjechanie z krajówki na kilkaset metrów i wjechanie na nią ponownie i tak dwa razy spełnia wymóg omijania tej krajówki. Oczywiście ewentualna kara czasowa to nie DSQ i sumarycznie nawet z nałożoną karą może się taki manewr opłacić. Zobaczymy, jaka będzie interpretacja i jakie - ewentualnie - środki karne zostaną zastosowane.

[Wilk]

Tyle, że ten dojazd wzdłuż krajówki jest na pograniczu regulaminu i może zostać nałożona kara czasowa. To kwestia interpretacji, czy zjechanie z krajówki na kilkaset metrów i wjechanie na nią ponownie i tak dwa razy spełnia wymóg omijania tej krajówki. Oczywiście ewentualna kara czasowa to nie DSQ i sumarycznie nawet z nałożoną karą może się taki manewr opłacić. Zobaczymy, jaka będzie interpretacja i jakie - ewentualnie - środki karne zostaną zastosowane.

Tego czy Krystian jechał krajówką kilkaset metrów czy tylko do niej dojeżdżał to na monitoringu nie widać, na to jest za mało dokładny, to by był potrzebny ślad z komputerka zawodnika. Z tego co widać równie dobrze mógł w ogóle nie jechać krajówką.

Natomiast kary na tym wyścigu zawsze są dawane tak, by ten zysk się nie opłacił, nie ma sztywnego "taryfikatora" typu tyle metrów krajówką to tyle kary. Bo są miejsca, gdzie głupie 200m powoduje konieczność dużego objazdu.

[podjazdy]

Tego czy Krystian jechał krajówką kilkaset metrów czy tylko do niej dojeżdżał to na monitoringu nie widać, na to jest za mało dokładny, to by był potrzebny ślad z komputerka zawodnika. Z tego co widać równie dobrze mógł w ogóle nie jechać krajówką.

Natomiast kary na tym wyścigu zawsze są dawane tak, by ten zysk się nie opłacił, nie ma sztywnego "taryfikatora" typu tyle metrów krajówką to tyle kary. Bo są miejsca, gdzie głupie 200m powoduje konieczność dużego objazdu.

Oczywiście, dlatego zakładam, że w przypadku wątpliwości będzie zapytanie przez organizatora o dokładniejszy ślad i weryfikacja.

[Wilk]

A jako ciekawostka dla miłośników ekstremalnych podjazdów - najcięższa ściana RTP, czyli Paproć. Dla mnie to było całkowite zaskoczenie, pomimo, że mam dość dobrze objeżdżony ten rejon. Gliczarów przy tym to jest łagodna górka dla miękkich siusiaków

https://www.strava.com/segments/15868807

Wg Stravy - aż 16% średniego nachylenia przy deniwelacji 209m, a maksy to pokazuje po 35% (i mogło tyle być, bo rzeźnia to była nie z tej ziemi, by te najostrzejsze kawałki przetrzymać). Widzę, że w tym roku mam najlepszy czas na segmencie, więc nie wiem czy ktoś poza mną na RTP próbował to wjechać, chyba jeden z dwóch czołowych Niemców też dał radę, bo wydaje mi się, ze widziałem jego fotki z tej ściany, ale jego chyba nie ma na Stravie. Podjazd wymagał od mnie utrzymania 287W średniej mocy przez 11,5min, czyli dużo powyżej mojego FTP, nie lada osiągnięcie mając ponad 1300km w nogach . Żałuję, że nie miałem pulsometru, bo oddech to przez dobre kolejne 5km musiałem uspokajać. A i ta moc to wystarczyła na tyle, żeby ledwo równowagę utrzymać. Brawa dla Pawła Puławskiego, że znalazł coś takiego 

[PABLO]

Brawa dla Pawła Puławskiego, że znalazł coś takiego

Rodzinne strony, to co ma nie znać.