Trans Am Bike Race 2019

[szafar]

Michał jedzie dobrze,ale mało odpoczywa w stosunku  do innych zawodników. Wykres pokazuje,że ostatnie 2 doby jechał "non stop". Oby mu paliwa wystarczyło na cały wyścig.

[Hipek]

W Yellowstone za bardzo mu się nie spodobało najwyraźniej...

[szafar]

Nad wyraz dobrze jedzie zawodnik Keith Morical (59-latek) z 2-go miejsca.  Chyba niespodzianka "na plus"

[Hipek]

Kolejny odcinek, znowu wieści mało łamane na wcale: klik.

(Kliknij, by pokazać/ukryć)

Wyoming jest tak gościnny, że Michał zrobił wszystko, by stamtąd zniknąć...

[Za nami niecałe 8 dni przygody, w tym czasie w nogi wskoczyło 1722 mile, czyli 2755 km]

Gdy tylko szlabany podniesiono, Michał ruszył przed siebie. I to jak! W Yellowstone podobało mu się tak bardzo (fotka prezentuje park w wersji z dzisiaj - dobrze, że to zostało mu oszczędzone), że umykał stamtąd, nie bawiąc się w półśrodki. Jadąc całą noc, z symbolicznymi jedynie przerwami, przejechał 630 km i dotarł do Colorado, gdzie teraz uciął sobie drzemkę (na miejscu jest 1:30 nad ranem).

Nie bawił się też w nagrywanie, stąd wiemy tylko tyle, że po drodze miał jeden przymusowy postój na wymianę dętki, bo ta założona ostatnio okazała się wadliwa.

Póki co zostały mu tylko dwa "pagórki" - Willow Creek Pass - przełęcz na 2944 m, która czeka za niecałe 50 mil i oczywiście Hoosier Pass na wysokości 3500 m - najwyższy punkt podróży.

Czekamy na więcej informacji od niego Aktualna prognoza wskazuje -1 stopień i brak opadów, więc może nie jest najcieplej, ale przynajmniej sucho.

[Wilk]

Michał jedzie dobrze,ale mało odpoczywa w stosunku  do innych zawodników. Wykres pokazuje,że ostatnie 2 doby jechał "non stop". Oby mu paliwa wystarczyło na cały wyścig.

To zawsze ciężko ocenić czy się opłaci. Michał zrobił imponujący przerzut 630km, ale z drugiej strony to jest mniej więcej dwudniowy dystans z normalnym noclegiem na takiej trasie, może minimalnie coś nadrobił bo ruszał później niż normalnie, ale za to ma noc w plecy. Jak tak patrzyłem to, w chwili gdy Michał ruszał z Yellowstone to tracił do Moricala ok.120km, teraz też traci tyle samo, tyle, że Morical spał, a Omar (80km za Michałem) spał poprzedniej nocy 8h, teraz też śpi 9h. W ogóle ten Omar dziwnie jedzie, średnie robi bardzo wysokie, po 27-28km/h (na tym etapie wyścigu to bardzo dużo), jedzie szybciej niż nawet Abdullah, ale postoje, a szczególnie noclegi ma bardzo długie; pewnie dzięki takiej regeneracji jest w stanie jechać szybciej.

Też ciekawe, gdzie Michał teraz śpi, bo ta pozycja na której pokazuje jego odpoczynek - to zupełne zadupie, 15km od najbliższej miejscowości. Więc prawdopodobne, że faktycznie jest w Cowdrey na poczcie, kto wie czy tracker już mu nie siadł, bo baterie w Spotach to tak na 7-10 dni średnio starczają, a jadą już prawie 8 dni.

[szafar]

Abdullah jest poza zasięgiem kogokolwiek. Taktyka Omara przynosi dobre efekty. Ja też jechałem na bardzo długie przerwy na MRDP- byla to bardzo dobra taktyka- na mecie byłem przed wielu dobrymi (dużo lepszymi) zawodnikami. Odrzucając wieksze awarie sprzętowe czy kontuzje (u każdego zawodnika) to Omara widzę na 2-gim miejscu na mecie ( tak podpowiada ROZUM),choć SERCE skłania się za Michałem.

[KrzysiekW]

Wczorajszy filmik Omara:
https://www.facebook.com/1516062562/videos/10219392124943265/?t=0

[Wilk]

Po 8 dobach jazdy Michał jedzie bardzo podobnie jak Ricardo, jest za nim ledwie 15km, a nawet prawdopodobne że tak samo jak Rysiek nocuje w Cowdrey, bo tracker mógł tego nie odświeżyć, bo raczej w temperaturach koło 0'C nocą na powietrzu (jak pokazuje tracker) nie nocował.

Abdullah ma ok. 170km przewagi nad rekordem trasy, czyli jakieś 7-8h, ale wtedy mieli na równinach mocny wiatr w plecy, a teraz wiało w twarz.

Abdullah jest poza zasięgiem kogokolwiek. Taktyka Omara przynosi dobre efekty. Ja też jechałem na bardzo długie przerwy na MRDP- byla to bardzo dobra taktyka- na mecie byłem przed wielu dobrymi (dużo lepszymi) zawodnikami. Odrzucając wieksze awarie sprzętowe czy kontuzje (u każdego zawodnika) to Omara widzę na 2-gim miejscu na mecie ( tak podpowiada ROZUM),choć SERCE skłania się za Michałem.

To różnie może być, Omar trochę za dużo odpoczywa jak na taki wyścig, na takich imprezach ważniejsza jest wytrzymałość niż szybkość. Gdyby nie ten pech przez który Michał utkwił parę godzin w Yellowstone to przewaga między nimi byłaby większa. To dopiero lekko ponad 1/3 wyścigu i właśnie wytrzymałość będzie decydować w drugiej fazie, więc jeszcze wiele się może zmienić.

[EASYRIDER77]

aż się wierzyć nie chce, takie temperatury a oni tak gnają takie odległości. Ja tu się pocę od upału, a Ci zamarzają... brrr

[Wilk]

aż się wierzyć nie chce, takie temperatury a oni tak gnają takie odległości. Ja tu się pocę od upału, a Ci zamarzają... brrr

Mróz to jest tam tylko nocą, w dzień często upały (poza załamaniami pogody). Na dużych wysokościach są po prostu takie duże amplitudy temperaturowe.

Ciekawe jak to było z tym noclegiem Michała, bo jednak nie był to błąd trackera, rzeczywiście tam był gdzie go pokazywało. A tam nic nie ma w tym rejonie, więc niewykluczone że nocował na dziko.

[Ricardo]

więc niewykluczone że nocował na dziko

Bo to jest Dzik z Polski 

[Wilk]

Bo to jest Dzik z Polski 

Tak to wygląda, bo nocleg na dziko na 2400m, z symbolicznym jedynie ekwipunkiem biwakowym to już by była bardzo wysoko zawieszona poprzeczka . Po tym to widać o ile Michał ma trudniej od zachodnich zawodników śpiących elegancko w hotelach. Ale coś tam też zyskuje, bo w rejonach z ubogą dostępnością noclegów ma dużo większe pole manewru, a nie jak Omar wczoraj musi kończyć dzień po 270km.

Zobaczymy jak to pójdzie, jak Michał przejedzie dziś tyle co Ty, to będzie już za Hoosier Pass, a jutro Góry Skaliste i niskie temperatury zostaną daleko za nim. I wpływ portfela na wynik nieco spadnie.

[Elizium]

Sam się zastanawiałem. Jednak... od miejsca, gdzie tracker stanął było jakieś 6 km do kempingu. Hipek pisze w relacji, że tam jest spore zainteresowanie, więc pewnie dałoby się jakąś rozsądną cenę wynegocjować. Do poczty miał 11 km, więc też dziwne, że tego nie dojechał. Jestem ciekawy relacji...

[Hipek]

Kolejny odcinek serialu "TurboWięcki w Ameryce", który pewnie wyjaśni trochę niejasności i zagadek z ostatnich godzin. Klik.

(Kliknij, by pokazać/ukryć)

Jeśli kiedyś, na ultra, zdarzyło Ci się pominąć jakąś stację, a potem pluć sobie w brodę, bo okazało się, że kolejna rozsądna będzie za kilkadziesiąt kilometrów, to pocieszymy Cię: inni miewają gorzej.

[Minęło osiem dni i siedem godzin jazdy. U Michała jest wczesne popołudnie, ma w nogach 1771 mil czyli 2833 km]

Cofnijmy się dwa dni, do Grant Village, gdzie Michał, uwięziony pomiędzy trzema zamkniętymi drogami wyjazdowymi, snuł się po Visitors Center niczym standardowy Polak w niedzielę wolną od handlu: bez celu, bez sensu, nie mogąc robić tego, po co właściwie się obudził. Park Yellowstone ma specyficzne podejście do zwrócenia uwagi turystów na naturę: nie ma zasięgu GSM, WiFi nie istnieje, internet jest dostępny tylko po kablu i tylko dla obsługi i, mimo wykorzystania wszystkich swoich sztuczek, podstępów i forteli, nie udało się Michałowi wydębić choć odrobiny dostępu. Gdy w końcu poszła wieść, że drogi są otwarte, i wskoczył na rower, na głównej drodze, tuż przed jego oczami, przejechał sobie - jadący po gotowe - Omar di Felice. Przejechał i zniknął w oddali.

Określenie "otwarta i przejezdna droga" okazała się być eufemizmem. Droga była ośnieżona, miejscami oblodzona, auta stały, wpadały do rowów i na siebie... coś, jak powrót ze Świąt z Zakopanego, tylko mniej było warszawskich rejestracji.

Samo Yellowstone nie zrobiło większego wrażenia, z perspektywy drogi i człowieka skupionego na jakości nawierzchni. Pewnie byłoby inaczej, gdyby można było się swobodnie rozejrzeć, nie mówiąc już o wejściu głębiej, w szlaki. Wrażenie za to zrobił zjazd z Togwotee Pass - prawie 1300 metrów w pionie i prawie 100 km w dół.

Poprzednia noc, jak pewnie pamiętacie, mówiąc ostrożnie, nie należała do idealnie przespanych. W zestawieniu jednak ze straconym w Yellowstone czasem, potrzeba spania zeszła na dalszy plan i Michał uznał, że musi jakoś przewalczyć noc i odrobić nieco strat. Noc, wbrew pozorom, upłynęła spokojnie, zrobiony został jeden postój, na poczcie, by w spokoju i w cieple zjeść. W międzyczasie też zaczęły spływać SMS-y od Was, co było bardzo miłym akcentem i bardzo pozytywnie wpłynęło na samopoczucie, więc - jeśli macie możliwość - to nie ustawajcie w wysiłkach!

Cały kolejny dzień umknął na uciekaniu przed Omarem, co jest siłą rzeczy skazane na porażkę, bo Omar wysypia się porządnie, podczas gdy Michał walczy w tych momentach, gdy ów wypoczywa. Poza tym trochę zaległości wyrobiły nieplanowane postoje typu wymiana popuszczającej powietrze dętki... I tak nastąpiło późne popołudnie, a Michał dotarł do Saratogi. Nie planował jechać dalej, bo był juz konkretnie przeorany przez te półtorej doby na rowerze. Nie było to jeszcze Kolorado, gdzie planował nocować, ale uznał, że jeśli przenocuje i ruszy w nocy, to wyjdzie na to samo. Poczta była jednak jeszcze otwarta, więc po chwili namysłu ruszył w dalszą drogę.

To mógł być dobry plan. Nawet bardzo dobry. Wręcz doskonały. I w pierwszych chwilach mogło się też tak wydawać naszemu kolarzowi. Kolejne, upływające minuty jednak utwierdzały go w przekonaniu, że był to błąd. Z gatunku tych poważnych. Kolejna poczta za Saratogą była 140 km dalej, do przejechania od godziny 19:00, po nieprzespanej nocy. Przewyższenia zaczęły się zbierać, wysokość nad poziomem morza stawała się coraz wyższą, a z kolei temperatura, odwrotnie, spadała. A sto czterdziesty kilometr od Saratogi zaczął się bardzo nie przybliżać. Powoli zaczęło się poświęcanie czasu na szukanie, myszkowanie, rozglądanie się... No i w końcu trafiło się: jakaś wiata, stół piknikowy, nawet przyczepa kempingowa. Idealnie na to, żeby się zamelinować. Po zmroku jednak nie widać pewnych szczegółów: w tym wypadku szczegółem okazała się przeciągnięta w poprzek wjazdu linka z elementami drutu kolczastego. Jako że sam wjazd na teren wspomnianego obiektu był na lekkim zjeździe, Michał pokonał przeszkodę dość ekwilibrystycznie, poprzez sztuczkę określaną jako "wyrąbanie się". Pozbierał się, gratulując sobie idealnego lądowania i nieuzasadnienie złorzecząc w stronę właściciela terenu, dokonał najpierw pobieżnego, a później szczegółowego przeglądu sprzętu i oceny strat: poza rozcięciem nogi i lekko przetartą kurtką, wszystkie pozostałe straty (takie jak wykrzywiona kierownica) były łatwo odwracalne.

Dalsza część jazdy to były standardowe elementy biedowania człowieka, który całym sercem pragnie się zatrzymać, ale rozum każe jechać. Im wyżej, tym robi się chłodniej. Nie ma gdzie się zatrzymać, nie ma na co zjechać. Pojawiają się typowe postoje z cyklu "na pewno jest problem z rowerem, bo nie jest możliwe, żeby mi się tak wolno jechało", sprawdzanie wszystkich ruchomych części, bo może przestały się ruszać, może zamarzły, może mają problem i potrzebują czułości... ale rower, jak na złość, był w porządku, to tylko nogi nie kręciły tak, jak powinny.

W końcu na horyzoncie pojawiła się iskierka nadziei w postaci granicy między stanami. Bo w końcu jak wjedzie do Kolorado, to pewnie ktoś postawił jakąś budę, jakieś centrum turystyczne, jakieś cokolwiek, gdzie da się zabunkrować we względnej temperaturze i przetrwać do rana.

Otóż nie.

Zrobiło się po pólnocy, nastąpiła pierwsza, droga była ciągle taka sama, a zmęczony człowiek przeżywał nieustające deja vu... w końcu doszedłszy do punktu krytycznego, w okolicy 660 km, gdy okazało się, że do poczty jest jeszcze 40 km, uznał, że to jest ten moment. Cofa się od rzeki, która generuje kolejne punkty ujemne w skali Celsjusza, i rzuca w krzaki. Termometr pokazywał -6, po chwili -8. Ubrał się we wszystko, co miał, nadmuchał materacyk, owinął folią NRC i poszedł drzemać.

Pobudki nie było. Telefony wyłączyły się z zimna, ale i tak obudził się mniej więcej o tej godzinie, o której planował. Sam fakt obudzenia się, wobec warunków, w których szedł spać, mógł być w pierwszej chwili zaskoczeniem, ale uznał, że skoro nadal żyje, to znaczy, że nie zamarzł, co zwykle jest w stanie podnieść każdego na duchu. Zebranie się w dalszą trasę ze zrozumiałych powodów zajęły sporo, przed ósmą ruszył w dalszą trasę, ubrany w puchówkę i wszystko, co się tylko dało. Inną sprawą jest fakt, że o ile kierowcy zainteresują się człowiekiem, który wymienia gumę, o tyle na widok leżącego tuż przy drodze człowieka, to jakoś nikt niespecjalnie się interesuje. Ale może to i lepiej - obudziliby tylko i po co?

W dalszą drogę Michał rusza bardziej zmęczony niż powinien, co jest efektem podjętych w przeszłości decyzji, ale jest dobrej myśli, bo jeśli to przetrwał, to dalej może być tylko lepiej.

W obecnej chwili Michał minął Willow Creek Pass i zjeżdża. Na miejscu ma piętnaście stopni, więc trzymajmy kciuki za ciepło i skuteczne podejście pod Hoosier Pass (między przełęczami jest 187 km, zobaczymy, jak rozplanuje noclegi).

Trzymajcie kciuki (obowiązkowo), ślijcie mu sms-y (jeśli możecie: ) i bawcie się dobrze!

[Elizium]

No. Wyjaśniło się. Jprdll..