Trans Am Bike Race 2019

[szafar]

Włosi to zawsze byli oszuści i kombinatorzy

[szafar]

Michał- świat nigdy nie był sprawiedliwy i nigdy nie bedzie.

[Wilk]

Po 12 dniach Michał traci do Ricardo koło 155km, czyli od wczoraj ta różnica zwiększyła się o 45km, starta do Omara to ok. 260km (wzrost o 120km), Omar bardzo zyskał na tym odcinku. Strata do drugiego Moricala to 370km - wzrost aż o 170km, ale Morical w przeciwieństwie do Omara jechał całą noc stąd tak duży wzrost, więc dopiero porównanie następnej doby będzie bardziej wiarygodne. Przewaga nad grupą pościgową 35-50km, więc w sumie podobnie jak wczoraj. Widać, że pierwsza trójka raczej jest za mocna by ją dogonić, choć góry mogą to zmienić, natomiast ludzie z tej grupy pościgowej jadą prawie jak Michał. Za jakieś 200km zaczną się porządne górki w Missouri.

Natomiast Abdullah ma przewagę nad rekordem koło 95km(wzrost o ok. 35km), ale trzeba wziąć pod uwagę, że w tym rejonie trasa się znacząco zmieniła, zawodnicy jadą innym mostem nad Missisipi, starsza wersja wygląda na bardziej czasochłonną.

Michał- świat nigdy nie był sprawiedliwy i nigdy nie bedzie.

Co nie zmienia faktu, że największe wyścigi ultra - to tylko i wyłącznie solo, każda inna kategoria ma wiele mniejszy prestiż, wszyscy najmocniejsi jadą w solo, także i w Polsce na największych wyścigach to widać, nawet w BBT od dwóch edycji to solowcy wykręcili lepsze czasy niż openowcy - bo po prostu najmocniejsi tę kategorię wybrali, tak samo było na MRDP.

[szafar]

Michal popraw w podsumowaniu. Strata Omara (3) do Moricala (2) to 75 mil ok 120 km, a wpisaleś 370 km

[Wilk]

Michal popraw w podsumowaniu. Strata Omara (3) do Moricala (2) to 75 mil ok 120 km, a wpisaleś 370 km

Ja podawałem stratę Michała do każdego z nich, wtedy wszystko się zgadza.

[Ricardo]

Wrzuciłem posta na facebook'a TransAm o włoskim skrócie, ciekawe jak im się spodoba na tej poprawnej politycznie grupie takie info. 

[Wilk]

Też pytanie czy to zrobili umyślnie czy się pomylili, przycięli na tym 2km. Raczej obstawiam, że umyślnie, prawie na pewno jadą z rowerowymi GPS , a te mają alarm zejścia ze śladu, więc pomyłkę widzi się od razu. A Oliva na NorthCape miał właśnie rowerowego Edge, więc i tu raczej też. Wygląda na klasyczne włoskie przycwaniaczkowanie, też przyzwyczajenia z NorthCape4000, gdzie "optymalizacja" śladu była dozwolona 

[Alois Lerche]

Dwóch Włochów pojechało dwa km krócej i tym sposobem cała nacja obrywa napiętnowanie gdyby nie to że raczej chciałbym pozostawać spójny w poglądach to nazwał bym to cebulactwem dodając epitet odwołujący się do narodowości

[Hipek]

Wilku (...)

Wiem, że jest gorąco, ale gdy upał doskwiera, to proponuję zimne piwo (w tym: bezalkoholowe) zamiast łobuzerki na forum. Dotyczy to wszystkich kolegów.

Zmieniając temat: 2 h temu rozmawiałem z Michałem, ale... poczekajcie do wieczora, wtedy pojawi się kolejny odcinek opowieści.

[Elizium]

Przepraszam za pierwszy wtręt o Lei. Nie zamierzałem wywoływać dyskusji na taki temat. A już tym bardziej dawać powodu do personalnych  przysrywek.

Kibicujmy Michałowi. I nie zawracajmy Hipkowi głowy moderowaniem. Niech pisze...

[Hipek]

Przepraszam za pierwszy wtręt o Lei. Nie zamierzałem wywoływać dyskusji na taki temat. A już tym bardziej dawać powodu do personalnych  przysrywek.

Dyskusje - albo informacje - o takich tematach są w porządku. To właśnie o te "przysrywki" mi chodzi.

[login]

Kiedy można spodziewać się Michała na mecie? Jakiś przybliżony dzień?

[szafar]

22.06.2019 o 11.00 wg czasu na starcie. Na mecie jest chyba +3 godziny

[Hipek]

I kolejny odcinek...

(Kliknij, by pokazać/ukryć)

Czasami wydaje Ci się, że na końcu, daleko na końcu, jest zakręt. A to tylko pojedyncze drzewo, podczas gdy droga prowadzi nadal prosto, jak od linijki...

[Po dwunastu dniach i ośmiu godzinach jazdy Michał ma za sobą 2550 mil, czyli 4080 km]

Budzisz się o zaplanowanej godzinie i rozglądasz się ze zdziwieniem. Poprzedniej nocy specjalnie kładłeś się spać bez materaca, żeby go po raz kolejny nie zwijać przy funkcjonariuszach ale... okazuje się, że patrole, przerywające sen strudzonym rowerzystom, to domena jedynie Kolorado.

Ness City okazało się być małym i sympatycznym miasteczkiem rafineryjnym, te klimaty miały towarzyszyć Michałowi przez cały dzień, od małych, lokalnych, postawionych na działeczkach rafineryjek, do całkiem sporych.

Poprzedni dzień zakończył się problemami ze spotem. Niby wszystko bylo ok, spot zachowywał się tak, jak powinien, ale nie odświeżał się na stronie. Ostatnią szansą była wymiana baterii, która napotkała pewien niespodziewany problem: okazało się, że nie może samodzielnie odkręcić pokrywy na baterie. Był przekonany, że to efekt problemów z dłońmi, które po takim dystansie mają prawo się pojawić, więc przy okazji pierwszego postoju na stacji poprosił pracownika o pomoc. Ku swojemu zdziwieniu zauważył, że ów... ma również problem. Najpierw próbował jednym śrubokrętem. Potem drugim. Po chwili przyniósł z zaplecza... wkrętarkę. W końcu, po dłuższej chwili mozolenia się z zapieczonymi śrubkami, polsko-amerykański zespół ds. wymiany baterii odniósł sukces: urządzenie pojawiło się online.

Dojeżdżając do Larned nie dało się nie myśleć o ostrzeżeniach i prośbach o bezpieczną jazdę. W tych okolicach zginęły dwie osoby, na dwóch poprzednich edycjach TABR. Stoi tam billboard z prośbą o bezpieczną jazdę, w tym roku również w lokalnej prasie i na lokalnych portalach pojawiły się prośby do mieszkanców o ostrożność. Sam fragment przed miejscowością był wybitnie nieprzyjemny: pobocze średnio nadawało się do jazdy, więc trzeba było jechać ostrożnie.

Za Larned zrobiło się spokojnie: droga stała się jakąś raczej boczną, lepszą i przyjemniejszą. Niestety, coś za coś: zaczęła się Straszliwa Zamuła. Sto kilometrów prosto. Nie ma o co zaczepić oka. Droga jest prosta, nudna do bólu, żadnego ruchu, pojedynczy samochód to jak Święto Prerii. Tak prosto, że pobocza i jakieś pojedyncze, prowadzące w nicość dróżki, są niezmiernie zachęcające, by tylko na moment, tylko na chwileczkę skręcić w nie, by zmienił się widok przed nosem.

W końcu jednak coś się zmieniło - wjechał do innej części Kansas, gdzie widoki zaczęły przypominać nieco Nizinę Mazowiecką. I od razu poczuł się jak w domu. Pojawiły się też inne akcenty: na stacji podszedł przywitać się lokalny rolnik - i do tego kibic. A chwilę później złapał się na finisz lokalnej ustawki.

To jest chyba dobry moment na wskazanie różnic między TABR, a polskimi, wielodniowymi ultra. W Polsce jedziesz, mając w oczach mapę, dystans do najbliższej stacji, gdzie wskakujesz, rzucasz "dzień dobry", w biegu łapiesz kilka potrzebnych rzeczy, płacisz i wychodzisz zagryzając już bułkę, bo nie ma czasu, trzeba zasuwać. W Stanach jest inaczej. Wszystko jest nowe, inne, każdej rzeczy warto się przyjrzeć, posmakować, nacieszyć się... Do tego wszyscy spotykani ludzie są bardzo mili, życzliwi i towarzyscy. Zagadują, interesują się i nie da się po prostu powiedzieć "przepraszam, ale śpieszę się na wschodnie wybrzeże", trzeba zamienić kilka słów... I tu nawet nie chodzi o to, że "trzeba": po prostu się chce. Fajnie poznać nowych ludzi, zapozować do zdjęcia, wyjaśnić kilka rzeczy sprzedawcy na stacji... A to wszystko zabiera czas - ale w końcu to są wakacje, najważniejsza jest przygoda, a wynik sportowy, jakkolwiek hołubiony przez część kibiców, którzy chcieliby widzieć Michała co najmniej na podium, schodzi na dalszy plan.

Newton, miasto znane z doskonałego punktu na poprzednich edycjach TABR i kilku kiepskich akcji z zeszłorocznego, okazało się być bardzo miłym przyjemnym miasteczkiem. Pewnie byłoby warte poświęcenia kilku godzin na zwiedzanie i zapoznanie się z wszystkimi zakamarkami... co z tego, gdy było późno i wszystko pozamykane?

Powoli zbliżała się północ. Jakaś poczta była widoczna na horyzoncie, ale Michał sprawdził prognozy, spojrzał w piękne, bezchmurne niebo i uznał, że to jest doskonała pora na nocleg pod gołym niebem.

Pierwsza kropla spadla po dwóch godzinach. Kolejne pospieszyły za nią. I okazało się, że trzeba się zbierać i to szybko. Gdy już wszystko spakował i wsiadł na rower... przestało padać. Gdy właśnie rozmyślał, czy nie było warto jednak spać dalej, rąbnęło deszczem tak, że z miejsca zwątpił. Odjechawszy jedynie siedem kilometrów wskoczył pod daszek niewielkiego budyneczku (który okazał się być kościołem) i przeczekał tam do końca deszczu, pół siedząc, pół drzemiąc.

Gdy rozmawialiśmy, był świeżo po noclegu (o godzinie 14 naszego czasu). W dobrym humorze, w dobrym nastroju, jak to na wakacjach. Prędkość przelotowa, po tym dystansie, jest również "wakacyjna", ale to akurat jest zrozumiałe.

Bawcie się dobrze (w końcu mamy weekend), uzupełniajcie płyny (bo gorąco), nie wsiadajcie po tych płynach na rower (ani za kółko) i kibicujcie Michałowi (nieustannie)!

[Hipek]

Trochę Was Michał rozpieszcza, bo podrzucił kolejne nagrania. No i proszę .

(Kliknij, by pokazać/ukryć)

"Dzień dobry, witamy ze stanu Kansas, z krainy gdzie trawy i krzewy wszystkie chylą się ku kolarzowi, nieustannie, co powoduje wiele radości przez cały dzień."

[Po prawie trzynastu dniach Michał pokonał 2636 mil, czyli 4200 km]

Zostawiliśmy Michała świeżo po wczorajszym noclegu, przerwanym przez deszcz. Przeanalizowawszy historię poprzednich jego noclegów, możemy uznać, że szału nie ma: a to przylezie namolny policjant, a to wredna chmura. Efekt tego może być taki: biedowanko. Jazda nie idzie, nic się nie klei, nogi nie chcą kręcić... A wiatr, jak pewnie zauważyliście na wstępie, wcale nie pomaga.

W takiej sytuacji jest też średnio z motywacją. Była większa, dopóki Omar był widoczny gdzieś na horyzoncie, póki można było go wyprzedzić nocą, a rano zamienić grzecznościowe "Hi, how are you". Teraz jest prosta do bólu droga, szum wiatru i monotonność. Zwykle jak Cię ktoś dogania, robi Ci się przykro, ale w tym wypadku kol. Peter Jackson okazał się być (na kilka chwil i jeden postój) bardzo miłym towarzyszem podróży, w końcu można było z kimś zamienić kilka słów.

Motywacja to ważna rzecz. Dlatego jeśli chcecie dać coś od siebie, to przypominam numer: +19713209946 (komentarzy na fejsie raczej nie czyta), jeśli nie, to trzymajcie kciuki. Może i nie ma już porywających prędkości, ale gdy z tyłu zaczęły zbliżać się połączone siły szwedzko-włoskie, to jednak wziął się za siebie i przyspieszył. Piszcie więc, może posłucha zmasowanych sugestii

Pogoda jest zasadniczo ładna, w dzień dokucza paskudny upał, jest raczej monotonnie, bardziej zielono, domów mało. Czasem jakieś mokradła, a czasem trafi się jakiś pies albo dwa, które udało się wymanewrować zachowując stoicki spokój (Peter na takie okazje wozi ze sobą spray na niedźwiedzie).

Jeśli ktoś się interesuje NBA, to w ostatnich dniach tytuł mistrzowski wywalczyła drużyna Toronto Raptors. Z tej okazji Michał wpadł do Toronto, liczył na to, że załapie się na jakąś celebrację, jakąś fetę, ale... jakieś pustki. Nikogo nie było. Dziwne.

Statystyki oponowe nieco się popsuły. Konieczne okazało się poświęcenie nierozsądnej ilości czasu na łatanie i pompowanie, w przypadku postoju na jednej ze stacji była to również okazja do poznania się z lokalnymi mieszkańcami.

Obecnie nasz dzielny zuch nocuje prawdopodobnie na poczcie w Girard. Wkrótce powinien ruszyć i wziąć się za robotę!