Trans Am Bike Race 2019

[Wilk]

Po 20 dobach Michał miał przejechane 5871km, czyli tamtej doby zrobił ok. 120km. Natomiast obecnie po 21 dobach ma 6073km, czyli już 200km ostatniego dnia, a zatem zauważalnie odżył. Wygląda że były spore problemy z oponą, ale czy jeszcze coś - zobaczymy jak będą jakieś dokładniejsze wiadomości z Ameryki. Generalnie zapowiada się na czas 23-24 dni i 15 miejsce.

Natomiast na mecie bardzo ciekawa sytuacja - wg trackera trzeci dojechał Omar, ale okazało się że koło 1h przed nim dotarł Fin Simula, któremu tracker od wielu dni nie działał. Na FB widziałem ciekawą dyskusję w tym temacie, bo Omara oburzyło uznawanie Simuli jako tego trzeciego - moim zdaniem w pełni słusznie. Bo jak argumentował Omar - czyjaś nieobecność na trackerze nie daje rywalom najmniejszej szansy na reakcję, a strategię często się ustawia pod rywali, szczególnie gdy różnice nie są wielkie jak w tym przypadku. A utrzymywanie działającego trackera - to obowiązek użytkownika, zawarty w regulaminie imprezy, te urządzenia psują się bardzo rzadko, więc niemal zawsze za nieobecność na monitoringu winny jest zawodnik. Ale jeśli już dojdzie do takiej rzadkiej awarii - to zawodnik o tym wiedząc powinien co najmniej 3-4 razy dziennie odzywać się na grupie FB, także wrzucać np. pliki ze Stravy - by dać rywalom szanse reakcji. A w tym przypadku była kompletna cisza, dlatego jeśli sklasyfikowano by Simulę oficjalnie - to IMO byłoby to nie fair wobec innych zawodników, taką osobę powinno się uznać za finishera (jeśli udokumentuje swój przejazd np. śladami GPS), ale bez miejsca.

[Hipek]

W końcu mamy więcej wieści!

(Kliknij, by pokazać/ukryć)

Jedzie się tylko do momentu, w którym się jechać przestanie. Ten truizm potrafi czasem bardzo zasmucić.

[Jesteśmy w trakcie dwudziestego drugiego dnia jazdy, Michał ma do mety tylko 321 mil, czyli 516 km!]

Każdy z nas przeszedł chyba przez uszkodzenie telefonu. Dla człowieka, który, w pewnym zakresie, jest zależny od smartfona, taka utrata znacząco komplikuje życie. Nagle okazuje się, ile prostych, codziennych spraw można błyskawicznie załatwić przy wykorzystaniu takiego małego przedmiotu. A teraz wyobraźcie sobie, że telefon daje za wygraną w obcym kraju. W górach. Na wyścigu. Nagle poza zasięgiem wylądowały nie tylko proste rzeczy, które nie mają wpływu na jazdę, takie jak robienie zdjęć, ale również te bardziej poważne, zaczynając od możliwości sprawdzenia pozycji innych zawodników na stronie z trackingiem, przez szukanie czegokolwiek w necie, a na możliwości zajęcia się bankowością kończąc...

No ale co można zrobić w takiej sytuacji? Nic nie można. A skoro Michał ma pewną wprawę w jechaniu przez cały dzień na rowerze, to kontynuował spokojnie swój wyścig, czekając na moment, w którym będzie mógł kupić nowego smartfona.

I tak trwał jego spokój, trwał... aż do momentu, gdy zauważył pewną asymetrię w budowie jednej ze swoich opon. Asymetria przybrała formę niewielkiego wybrzuszenia, które jednak z czasem przybierało na wielkości, by w końcu zrobić to, co musiało się wydarzyć. Na tym kolejnym, nieplanowanym, ale spodziewanym postoju okazało się, że telefon jednak działa... w pewnym sensie. Zamokła matryca, ale reszta działała doskonale, więc okazało się, że telefon, po być może automatycznym restarcie, połączył się z Wahoo i zaczął przekazywać SMS-y bezpośrednio na ekranik rowerowego komputera. I tak oto objawiła się wyższość techniki nad przeciwnościami losu: Wasze miłe teksty, życzenia mocy, nieustępliwości i woli walki dotarły do Michała. Mniej więcej w momencie, gdy przy wykorzystaniu taśmy izolacyjnej, opakowania po słodkich bułeczkach i własnej kreatywności usiłował doprowadzić oponę do stanu używalności.

Opona zaczęła współpracować, ale określiła też jasno warunki dalszej współpracy: jakiekolwiek nadmiarowe uszkodzenie mogło spowodować kolejną awarię, więc Michał, dojechawszy do jakiejś poczty, odpuścił jazdę w nocy, by w dzień dobrze widzieć wszystkie przeszkody i omijać wszystko, co mogłoby spowodować uszkodzenie.

Kentucky to specyficzny stan. Ludzie mowią z innym akcentem niż wszędzie, miejscami ich siedziby wyglądają jak żywcem wyrwane z jakiegoś postapokaliptycznego filmu, a na pytanie o sklep rowerowy patrzą tak, jakby ktoś ich pytał o kowala, który umiałby podkuć smoka. Chociaż nie. Taki kowal na pewno mieszkał gdzieś w okolicy...

Pozostawiony bez wyboru Michał turlał się więc przez kolejne górki w poszukiwaniu szczęścia. Szansa na to, że ktoś go dogoni i poratuje, była raczej iluzoryczna: ostatnie sprawdzenie, przed awarią telefonu, wskazywało, że następny zawodnik jest 260 km z tyłu, więc czekać trzeba by było długo. Pozostawało liczyć na szczęście, ale, jak to w górach, po drodze pojawiały się tylko małe miasteczka, gdzie stacja benzynowa była najważniejszym i największym obiektem. W końcu, po przejechanych osiemdziesięciu kilometrach, opona, w akompaniamencie głośnego huku zaprotestowała ostatecznie.

Po tym huku nastąpiła cisza. Niby wiał lekki wiatr, trawa lekko się zieleniła i nadal rosła, gdzieś przeleciał owad, z krzaków wzbił się w powietrze ptak... a Michał stał w ciszy i patrzył. W jednym momencie, w jednej chwili krótkiej, rozrywającej gumę eksplozji, nastąpiło bardzo wiele zmian: nagle jazda stała się zupełnie niemożliwa, pytanie o to, czy uda się ukończyć wyścig na dobrym miejscu zostało zastąpione przez pytanie, czy uda się zdążyć na powrotny samolot, przez głowę, w jednej sekundzie, przeleciały miliony myśli na temat zupełnie nowego Teraz.

W końcu, po długiej zadumie, wziął nasz kowboj swojego kulawego konia za uzdę i zrobił jedyne, co mógł zrobić: pomaszerował dalej, w kierunku najbliższego miasteczka.

W miasteczku była stacja benzynowa. Uznał, że jedyne, co na razie może zrobić, to usiąść, zjeść coś i dobrze się zastanowić nad dalszym ciągiem podróży. Brak smartfona i dostępu do internetu nagle stał się niezmiernie dokuczliwy. Przez stację przewijali się ludzie. W końcu ktoś zauważył, że Michał być może potrzebuje pomocy, więc - zauważywszy, że na czas spaceru opona została zabezpieczona taśmą izolacyjną, by nie spadała - sprezentował mu... zupełnie nową rolkę taśmy. Po chwili to samo zrobił kolejny...

W końcu pojawił się ktoś, kto, jak sam powiedział, nie mógł patrzeć na to, że ktoś jest przybity. Młody, dwudziestoletni chłopak, wypytał o wszystko i powiedział, że może będzie w stanie pomóc. Po jakimś czasie przywiózł dwie opony: jedną, na oko, 40 mm, drugą - 35, ewidentnie trekkingową, ale na koło 28 cali. Przyniósł również dętkę, ale ta miała wentyl samochodowy, więc nie pasowała.

Teraz zaczęła się walka. Etapem pierwszym było zdobycie opony. Etapem drugim: zmieszczenie jej w widelec - okazało się, że z tyłu na pewno się nie zmieści, więc konieczna była przekładka opony szosowej z przodu na tył, a póżniej włożenie nowej opony z przodu. Etapem trzecim było sprawienie, żeby dętka przygotowana do opony szosowej, kilkukrotnie już połatana, została zachęona do współpracy. Problem pojawił się z łatką, która nie miała o co się oprzeć i kilkukrotnie puszczała. W końcu, po trzech godzinach walki, gdy Michał miał już wszystkiego dosyć, podczas którejś z kolejnych prób utrzymania łatki na miejscu przy pomocy taśmy klejącej... udało się! Napompowana opona trzymała ciśnienie, nie puszczała, po założeniu koła nadal nie puściła... A zatem kierunek... nie, nie wybrzeże. Wallmart! Był poza trasą 30 km, ale udało się tam szczęśliwie dotrzeć, na miejscu nie było opon szosowych, ale można było zakupić dętki w odpowiednim rozmiarze (no, prawie...) i nowy smartfon. Co prawda odzyskanie dostępu do netu nie rozwiązało wszystkich problemów (Google do autoryzacji wymagało SMS-a z polskiego numeru, który akurat nie miał zasięgu), ale to była tylko kwestia czasu. Ważniejszy był rower: po wymianie koło nadal trzymało ciśnienie, więc można było jechać!

Jechać!!!

Pewnie część z Was kojarzy stare rowerki stacjonarne, które z przodu miały małe koło, na którym, przy pomocy gumowego wałka, określało się obciążenie. Z grubsza tak czuł się Michał, gdy wreszcie ruszył. Opona obciera o wszystko, o co tylko może, wydaje dźwięk jak odrzutowiec w momencie startu, generuje niewiarygodne opory, ale: pozwala się poruszać. Pozwala jechać, pozwala przestać myśleć o planach awaryjnego dotarcia do Nowego Jorku na samolot i daje szanse na dotarcie do mety i to w rozsądnym czasie.

Po wyjechaniu na trasę do pokonania była jedna, konkretna górka, za nią było niewielkie miasteczko. Dystans z tego dnia był, jak się domyślacie, niewielki, więc, mimo późnej pory, Michał planował ruszyć dalej, ale dopadły go dwie okoliczne mieszkanki, które stanowczo odradzały mu jazdę dalej, bo droga należy do bardzo niebezpiecznych- zasugerowały nocleg dla rowerzystów w miejscowych kościele. Podziękował za info i wyszedł przed sklep, gdzie kolejny człowiek powiedział mu, żeby uważał. Zaczęło robić się trochę, jak w amerykańskim horrorze, zwłaszcza, gdy kolejny człowiek powtórzył to samo i odradził dalszą jazdę.

W końcu ludzie sobie pojechali, a Michał... ruszył dalej. Kawałek dalej zajechał mu drogę pickup. Wysiadł z niego starszy facet, który powiedział, że jest emerytowanym policjantem, który w tych okolicach pracował wiele lat i wiele już widział, i że stanowczo odradza dalszą drogę. W końcu i on sobie pojechał, a Michał uznał, że mając do wyboru zostanie pożartym przez zombiaki, kontra nocowanie w miejscowości, w której praktycznie każdy - poza policjantem - brzmi, jakby urwał się z amerykańskiego filmu, wybrał... zombiaki. I ruszył dalej.

Okolica była nieciekawa i nieprzyjemna, fakt. Po jakimś czasie dojechał do niego samochód i... zaczął jechać za nim. Nie wyprzedzał, nie poganiał, po prostu jechał. W końcu Michał uznał, że to jest ten moment: zatrzymał się i poczekał, aż samochód dojedzie do niego. Okazało się, że wewnątrz siedziały dwie kobiety, które spotkał jako pierwsze - uznały, że oświetlą mu drogę. W końcu sceny nasuwające wspomnienia o horrorach klasy Ź i filmach Lyncha umknęły, samochód gdzieś zniknął, Michał dojechał do niewielkiego miasta - które policjant wskazywał jako "w porządku" - i zanocował na poczcie, po dniu pełnym wrażeń.

Jak widać od chwili sytuacja się poprawiła: Michał jedzie, w nieustającym dźwięku gumy trącej o rower, stabilnie przesuwa się do mety i chyba niezmiernie sie cieszy z tego, że rower znów jedzie. Do mety już blisko: pcha-my, pcha-my!

[Rado]

Pcha-my! Pcha-my! Michał, dawaj, dawaj, jeszcze trochę!

[łatośłętka]

O k*! - strasznie kwaśne japko/wielka gruda soli do przełknięcia.
Wobec M. dyspozycji podczas wyścigu, dramaturgia ogromnej miary (czystej postaci formy).

Interesują konstruktywne wnioski, nauka na przyszłość, morał (ktoś beknąć przecież musi).

[Johnny_n]

Przy tak długim dystansie, chyba bym zabrał choć jedna oponę na rezerwę. Ciekawe, że w takim kraju takie problemy z zakupem w sumie zwykłej opony. 

[Elizium]

Poszedł spać. 340 km do mety - czyli jak my się położymy, on dojedzie

[transatlantyk]

Pchamy, pchamy... Liczy się walka z przeciwnościami, przygoda, wspomnienia które pozostaną Michałowi na długo. Brak zapasowej opony błędem? Pewnie tak. Wiemy już o tym, Michał też.

[Elizium]

Pchamy, pchamy... Liczy się walka z przeciwnościami, przygoda, wspomnienia które pozostaną Michałowi na długo. Brak zapasowej opony błędem? Pewnie tak. Wiemy już o tym, Michał też.

Swoją drogą, kto z Was, na ultra zabierał zapasową oponę? I kiedy przestał?

Ruszył dalej.

[4gotten]

Pchamy, pchamy... Liczy się walka z przeciwnościami, przygoda, wspomnienia które pozostaną Michałowi na długo. Brak zapasowej opony błędem? Pewnie tak. Wiemy już o tym, Michał też.

Swoją drogą, kto z Was, na ultra zabierał zapasową oponę? I kiedy przestał?

Ruszył dalej.

Zawsze zabieram, nie przestałem. Jest ze mną nawet na krótszych wypadach.

[Giovanni]

Ja miałem bo moje opony miały kilkanaście tyś. przebiegu. Teraz jak mają 500 + nie zabieram. Około 8000 + zacznę znów wozić.

[Elizium]

Ja przestałem po BBT w 2016. Ale od tego czasu jeżdżę tylko krótkie dystanse...

[Kot]

Na TABR pojechałam bez zapasowej opony. Kapcia złapałam tylko raz, było to w drugiej części trasy, w miejscowości Toronto. Dziura zabita dechami i akurat strasznie wiało - trudno było zmienić dętkę, bo wszystkie drobiazgi, które wyjęłam z torby by odszukać dętkę, usiłowały odlecieć. Generalnie byłam zaskoczona, że tylko 1 kapeć, bo syfu na poboczach było dużo (ale te zaśmiecone pobocza to z kolei głównie w 1 części trasy, blisko startu).

Zmieniając dętkę, zauważyłam, że opony mam pełne małych uszkodzeń, nacięć. Nieźle się wystraszyłam, bo przecież na tak zajechanych oponach mogłam zacząć łapać kapcie jeden po drugim (oczywiście na wyścig opony miałam założone nowiutkie). Mogła też któraś z opon pęknąć. Gdy tylko dojechałam do pierwszego po tym kapciu sklepu rowerowego (na granicy stanów Kansas i Missouri), kupiłam zapasową oponę. Na wszelki wypadek. Dowiozłam ją jako nową do domu.

[Borafu]

Ja przestałem po BBT w 2016. Ale od tego czasu jeżdżę tylko krótkie dystanse...

Wiesz, tylko mam wrażenie że TABR jest jakby trochę bardziej ultra niż BBT, w każdym razie tak na oko laika mi wygląda.

[Mariobiker]

Ja miałem bo moje opony miały kilkanaście tyś. przebiegu. Teraz jak mają 500 + nie zabieram. Około 8000 + zacznę znów wozić.

Jak będziesz miał pecha to nawet nową oponę rozwalisz (np. szkło).

[Hipek]

Opony-...
No, wiadomo, co się rymuje do "opony".

Ważne, że do mety już mniej niż 200 mil! Michał chyba zafundował sobie krótką drzemkę i leci przez noc.