Trans Am Bike Race 2019

[rybadigital]

KOMy na Stravie to zagadnienie na osobny temat forum.Samochody , motocykle , rowery na segmentach biegowych , kto da więcej o dopingu mechanicznym nie wiem , nie znam się .Myślę ,.ze jak ktoś nie przegina i nie robi na segmencie uphillowym 18 % 35-40 km/h to jest to trudne do weryfikacji.Podejrzane przypadki można wysyłać do Stravy bezpośrednio z aplikacji .Weryfikują .Ja np.mam od lat KOMa na segmencie biegowym o długości 1 mili i systematycznie koleś mi ją odbierał tak na grubo "przebiegając" tą milę w tempie 1.55-2.05 /km. Nawet nie zgłaszałem .Strava musi mieć jakiś algorytm ,który co jakiś czas usuwa wyniki nieprawdopodobne.Sytuacja się powtarza co jakiś czas , i znów ...
Poza tym to tylko zabawa.

[MaciekK]

Gdzieś przeczytałem, że KOMy na stravie się zdarzają zrobione niezupełnie o własnych siłach.

Żeby zrobić KOM wystarczy przeedytować plik gpx. To się chyba nazywa "digital EPO"

[Ricardo]

Trochę zdjęć z 1 i 2 dnia jazdy: https://transambikerace.com/day-1-2-photos/

[Wilk]

Z wielkim zdziwieniem zorientowałem się, że równolegle z TransAm trwa bardzo podobny wyścig Bike NonStop US, co ciekawe organizator jest ten sam, założenia przejazdu zbliżone, długość ok. 5600km. I to myślę w głównej mierze odpowiada za sporo mniejszą niż w poprzednich latach frekwencję na TransAm, bo na tym nowym wyścigu też jedzie trochę osób, w tym kilku bardzo mocnych Amerykanów z rekordzistą trasy TABR Peterem Andersonem na czele (prowadzi w tym wyścigu).
http://trackleaders.com/bikenonstop19

Naprawdę pomysł całkowicie kuriozalny, żeby w ten sposób rozwalić własną imprezę na dwie, szkoda bo przez takie podejście oryginalny TransAm niewątpliwie traci, a poziom sportowy jest niższy, bo najmocniejsi Amerykanie pojechali w tym nowym wyścigu.

[rybadigital]

Rzeczywiście jak spojrzeć na mapy to nawet trasy wyścigów przecinają się , chociaż ten nonstop już znacznie głebiej w kontynent poszedł , wiec bezpośredniego spotkania nie będzie. Rzeczywiście komedia.
A w Trans Am w czwartkowy polski poranek -gaśnie zaciąg z Italii , Polski solista stabilizuje wysoką pozycję , teraz go podgryza eskadra  ziomali .A roślinny Australijczyk mknie ...jakby nie było jutra

[rufiano]

michał !!! weź i wygraj 💪 ja ci dobrze radzę 😉


powooodzeniaaa !

[Hipek]

Kolejny, czwarty odcinek: link.

(Kliknij, by pokazać/ukryć)

Powoli kończy się czwarta doba jazdy. W stanie Montana zbliża się północ. Po drogach snują się różne zjawy, w tym jedna z nich właśnie smacznie śpi na jednej z poczt.

[Po trzech dniach i godzinach dziewiętnastu Michałowi brakuje tylko czternastu do pierwszego tysiąca mil. W normalnych jednostkach bedzie to 1577 km.]

Póki co czas upływa pod znakiem górek. Podjazdy są strasznie rozwleczone, ale, jak to określił Michał: kulturalne, nie przekraczają tych 12%. Po wygodnym noclegu na niewielkiej, zacienionej poczcie, Michał obudził się niedospany (jak później stwiedził: kończymy z krótkimi noclegami). Efektywne dwie godziny z niewielkim haczykiem skończyły się tym, że niedługo po starcie trzeba było szukać miejscówki na kolejnych dwadzieścia minut drzemki, a takie niedospanie odbija się na całym dniu, bo i pojawiają się momenty, gdy człowiek się snuje zamiast jechać i skupia się tylko na tym, gdzie będzie spał nocy kolejnej. Zobaczymy, jak mu z tym wyjdzie.

W okolicy południa kończył się podjazd pod Poe Saddle. Skwar dokuczał, woda zaczęła momentalnie znikać z bidonów. Gdy kontrolka z napisem "dramat" zaczęła z koloru żółtego przechodzić na wściekle czerwony (bo strumieni nie było, a najbliższy sklep był "zaplanowany" za przełęczą, jakieś 40 km dalej), objawił się cud: kemping z bieżącą wodą, który uratował dzień. Zjazd był piękny, 40 km/h nie schodziło z licznika, ale to, co dobre, szybko się kończy: gdy my jeszcze smacznie spaliśmy, nad ranem, w okolicy godziny trzeciej naszego czasu, Michał wjechał do Montany przez Lolo Pass, która była najpoważniejszym wyzwaniem dnia. Można podjeżdżać górki, pagórki, nawet wzniesienia, ale podjazd ciągnący się przez 120 km wzdłuż tego samego strumienia potrafi być interesujący przez pierwsze dwie godziny. Później zaczyna być męczący. A później zaczyna usypiać. Obrazowo: wygląda to tak jakby ktoś wziął sobie Agrykolę (http://www.altimetr.pl/podjazd-agrykola.html), rozciągnął do 120 km, zwęził pas rowerowy i po prawej stronie zrobił stromą skarpę kończącą się strumieniem. Lepiej być nie może? No, chyba że przejedzie ciężarówka, wtedy są dodatkowe wrażenia.

Jak w ogóle wygląda taki urlop? Ciekawie. Przez cały dzień można nie spotkać innego kolarza, albo minąć go śpiącego gdzieś na poboczu. Nie ma praktycznie dostępu do netu, więc nie wiadomo, kto gdzie jest, kto kogo ściga i gdzie kto nocuje. Nie można oglądać memów z kotami i filmików na Youtube. Nie można sobie poczatować, a wiadomości docierają z prawie dobowym opóźnieniem. Pozostaje tylko oglądanie świata i cieszenie się dniem. Tereny nie należą do silnie zurbanizowanych, więc nie brakuje różnych zwierzątek, które patrzą na człowieka jak na kosmitę, bo owi pojawiają się tu tylko przejazdem i w samochodach.

To, jak ludzie interesują się TABR-em, przezentuje z kolei taka sytuacja: wahadełko, czerwone światło, Michał zatrzymuje się kulturalnie, bo, wiadomo, nie jest u siebie, nie zna zasad. W tym momencie odzywa się budowlaniec, który mówi, żeby jechał, bo kolejny zawodnik jest tylko pięć minut drogi za nim.

Wirtualnie Michał jest na drugiej pozycji, ale to dość szybko się zmieni, bo tuż za nim nocuje dwóch kolarzy, a nadciągają inni, śpiący w innym trybie. No i nadchodzi kolejna, stukilometrowa wspinaczka, pod Lost Trail Pass, na 2200 m n.p.m. Trzymajcie kciuki za spokojny i mocny sen i dobrą jazdę po noclegu!

[hansglopke]

A w Trans Am w czwartkowy polski poranek -gaśnie zaciąg z Italii , Polski solista stabilizuje wysoką pozycję , teraz go podgryza eskadra  ziomali .A roślinny Australijczyk mknie ...jakby nie było jutra

Marek Brzeziński?  Proszę o więcej.

[Wilk]

A w Trans Am w czwartkowy polski poranek -gaśnie zaciąg z Italii , Polski solista stabilizuje wysoką pozycję , teraz go podgryza eskadra  ziomali .

Po 4 dobach Michał ma dystans niemal identyczny jak Rysiek 2 lata temu, dzieli ich 5-10 km, tylko trzeba pamiętać, że Ryśka na dojeździe do Yellowstone mocno zatrzymał wiatr, przez pogodę miał tam dzień sporo poniżej 300km. Ale też nie wiadomo jak będzie teraz, bo wyścig zbliża się do najbardziej wietrznych stanów Wyoming, Colorado i Kansas. Tylko w 2017 była bardzo mocna obsada, aż 7 osób zeszło poniżej 20 dni.


Włosi coś rzeczywiście lekko siedli, ten Omar miał być taki mocny, ale jednak nigdy takiego typu wyścigów nie jeździł. Nogę ma bardzo mocną, ale tu widać dobrze, że mocna noga to nie wszystko. Michał jedzie w grupce 4 zawodników, którzy mają 50 mil przewagi nad resztą, cały czas w okolicach pudła, ale dwóch z nich dojechało parę godzin później i śpi w Hamilton, a Michał i Carpenter już ruszyli.

A roślinny Australijczyk mknie ...jakby nie było jutra

Australijczyk, jak Australijczyk 
Ten zawodnik to ciekawa sprawa, bo niesłychanie mało jest kolarzy arabskiego pochodzenia, nawet amatorów, widać genetycznie nie są do tego predestynowani, też i rower nie jest w tych krajach popularny. O ile np. w biegach średnich biegacze arabscy, szczególnie z krajów Maghrebu byli prawdziwą potęgą, to w kolarstwie nic nie znaczyli. A tu taki rodzynek, który miażdży resztę stawki, tak ogromnej przewagi na tym etapie TransAmu to nikt nie miał. I ta przewaga cały czas szybko rośnie, dobę temu miał lekko ponad 200km, teraz już ma 200 mil przewagi, czyli dobre 360km, zaledwie w 4 doby wypracował przewagę 1 doby nad całą resztą, przecież nie cieniasów! A to jest teren mocno górzysty, jak zjadą na równiny to różnica kilometrowa będzie jeszcze sporo większa.

[szafar]

to koks

[4gotten]

...Rower - szosa koncepcji własnej, którą złożyłem nieco ponad rok temu na ramie karbonio z Planet X i poprzedniej Ultegrze Di2. Na TABRze pojedzie na kołach zaplecionych dwa lata temu pod kątem ultra (po 32 szprychy każde, w zamyśle pancerne, z przodu piasta dynamo).

Ze zdjęć wynika, że zwyciężyła mania lekkości, bo koła wyglądają dość wycieniowanie w konfiguracji 24/28 szprych (Sapim Laser?).

[Hipek]

Przed chwilą Michał ruszył w dalszą drogę po noclegu (nie chce mu się, bo ma padać), a tymczasem... klik.

Codziennie dostaję paczkę zdjęć, więc jest co oglądać!

(Kliknij, by pokazać/ukryć)

Dużo Montany, fragmencik Idaho, góry, rower i zieleń. Kończy się dzień piąty!

[po czterech dniach i dziewiętnastu godzinach jazdy Michał znajduje się na 1165 mili (1864 km) trasy wyścigu]

Są różne pobudki. Takie, gdy budzisz się wyspany i takie, gdy budzisz się niewyspany. Są też pobudki na ultra: gdy serce mówi "pośpij jeszcze", ciało mówi "jeszcze nie wstawaj", rozsądek mówi "wcale nie musisz", a Ty i tak wstajesz. Zbierasz swoje rzeczy w mdłym, pocztowym świetle i wychodzisz na cichą, ciemną ulicę. Sprawdzasz po raz ostatni stabilność bagażu, upewniasz się, że ruszasz we właściwą stronę i wskakujesz na rower.

Nocując na poczcie, w niewielkiej raczej miejscowości, można spodziewać się, że nikt nie będzie miał potrzeby chodzenia po niej w środku nocy. Najwyraźniej w miejscowości Victor jest nieco inaczej, bo obywatele odwiedzali ją kilkakrotnie, wyrywając naszego zucha ze snu. No ale w końcu: ile można się obijać? Wczesnym rankiem wstał sobie i ruszył w kierunku Lost Trail Pass (2138 m). Marne 100 km podjazdu, z czego prawie 80 to powoli wznosząca się prosta, po której następuje kulminacyjne 13 km i 600 metrów przewyższenia - i już, można zjeżdżać. Zjazdy zwykle działają w taki sposób, że siła grawitacji powoduje, że rower sam z siebie toczy się w dół (pod warunkiem, że rowerzysta z rowerem są ustawieni przodem we właściwym kierunku). Jednak zjazdy zaczynają działać nieco słabiej w sytuacji, gdy wiatr wieje prosto w twarz. Tutaj zjazd zupełnie się zepsuł, serwisu od zjazdów nie było, więc trzeba było się turlać - jakieś 50 km z predkością przelotową 12 km/h (!).

W końcu jednak droga nieco skręciła, wiatr zawiał w plecy i kolejny podjazd, pod Big Hole Pass (2243 m) był dużo przyjemniejszy. Kolejny pagórek to Przełęcz Borsuczkowo (Badger Pass, 2060 m), z której zjazd zapierał dech w piersiach. Trzymając się słów Michała: widoczność na setki kilometrów, po horyzont z każdej strony, wszystko zielone, w zasadzie tak, jak by ktoś im dał lepszą kartę graficzną, zwiększył rozdzielczość i dał więcej kolorów.

Plan zakładał dłuższą jazdę, a drugi dzień z rzędu jest przejechane nieco mniej niż w planie (wyszło mniej niż 300 km), ale wygląda na to, że jakos nikomu ze stawki nie przyszło do głowy szybsze zdzieranie się pod ten wiatr. Byłoby może więcej, ale pojawiła się mordercza zlewa i z przyjemnych 21 stopni zrobiło się mniej i do tego mokre, więc Michał zaparkował na poczcie, którą miał bliżej (i to już około 22:00). Za kilka godzin rusza z Twin Bridges - trzymajcie kciuki.

Pewnie ciekawi Was, jak wygląda sprawa z elektrycznością. Na pocztach są oczywiście gniazdka, ale Michał nie ma potrzeby z nich korzystać. Dynamo w piaście i ładowarka e-Werka powodują, że nie ma najmniejszej potrzeby korzystania z zewnętrznych źródeł elektryczności: zrobił to do tej pory tylko raz, dlatego, że położył się już spać i miał akurat gniazdko pod ręką. Jest sobie więc niewielką, ale samobieżną elektrownią, a biorąc pod uwagę jego moc, to prawdopodobnie, gdy przejedża przez niektóre miasteczka, niektóre sprzęty domowe same się włączają, a żarówki zaczynają świecić

Z jedzeniem nie ma też większych problemów. Stacje benzynowe są doskonale wyposażone i, w porównaniu z polskimi, są raczej niewielkimi marketami niż rozbudowanymi sklepami, wliczając w to lodówki z mrożonkami i osobny pokój, gdzie można zadecydować na spokojnie którą z podrób piwa chciałbyś sobie skosztować. Mają wszystko: od zimnego picia, przez gotowe kanapki, aż do orzeszków, które, ostatnio, stanowią hit numer 1. Batony odpadły z prozaicznego powodu: przy tej temperaturze potrzebna byłaby do nich słomka...

Rower póki co się toczy, nie rozładował się (bateria w przerzutkach pokazuje nadaz poziom 3 naładowania - czyli 50-75%), pojawił się drobny problem z przednią przerzutką, co może być spowodowane tym, że ktoś na lotnisku grał tym rowerem w koszykówkę, ale poza tym wszystko gra. W nogach już ponad 1/4 trasy, TurboWięcki już niedługo wstanie i ruszy dalej!

[Elizium]

i elektryka w przerzutkach... no no...

Swoją drogą, Mijah jedzie świetnie, ale te relacje... no panie... bajka  

[tomek]

...Rower - szosa koncepcji własnej, którą złożyłem nieco ponad rok temu na ramie karbonio z Planet X i poprzedniej Ultegrze Di2. Na TABRze pojedzie na kołach zaplecionych dwa lata temu pod kątem ultra (po 32 szprychy każde, w zamyśle pancerne, z przodu piasta dynamo).

Ze zdjęć wynika, że zwyciężyła mania lekkości, bo koła wyglądają dość wycieniowanie w konfiguracji 24/28 szprych (Sapim Laser?).

Takie akurat miałem w garażu, dostępne od ręki na dzień przed wylotem
(z tyłu Race)

[Wilk]

Michał dalej bardzo równo jedzie, po 5 dniach dalej niemal identycznie jak Ricardo 2 lata temu, ledwie 10km mniej, sumarycznie przejechane ok. 1920km. Dalej jest na 3 pozycji, z tym że drugi zawodnik będący ok. 75km dalej aż 59-letni Keith Morical bardzo dużo wczoraj nadrobił, ale nie spał całą noc, a za takie przeskoki zawsze się prędzej czy później cenę płaci. Ale za to jadący na 4 miejscu Todd Carpenter miał odpoczynek aż 9h, więc powinien być dobrze zregenerowany; temu zawodnikowi szwankuje lokalizator, często się wydaje, że odpoczywa, a później nagle pojawia się sporo dalej.

Zawodnicy zbliżają się do wysokogórskiej części wyścigu, niedługo będą jechać długie odcinki na wysokości powyżej 2000m, dlatego pewnie dziś przewaga Abdullaha się nie zwiększyła, bo on już ma większość tego odcinka w Wyomingu za sobą, a teraz wjeżdża na mierzącą niemal 3000m przełęcz Togwotee.

Rysiek tego dnia miał bardzo silny przeciwny wiatr i przejechał "tylko" koło 250km, za to u Michała  zapowiada się sporo deszczów i niskie temperatury, koło 6-7 stopni.

Tutaj na trasie przez bardzo widowiskową Big Hole Valley: