Fotografowanie ludzi.

[miki150]

Zależy jaki masz cel. Jest masa sytuacji, kiedy tryb auto wystarczy, a nawet pomoże

[Freud]

W ogóle budowanie jakichkolwiek kryteriów w tej kwestii jest potrzebne?
Nie ograniczajmy sobie świata. Jak ktoś chce używa lustrzanki do podpierania kuchenki turystycznej to jego sprawa

Może wprowadźmy ustawę: lustrzanki tylko dla uprawionych z licencjatem?  

[owca]

Ja też jestem zdania, że każdy powinien robić tak zdjęcia jak mu się podoba, może nawet na auto.
Jedyne czego wymagam, to żeby byli świadomi, że często takie zdjęcia są kiepskie i nie próbowali ludziom wmawiać, że to dzieło sztuki

Ja sam często robię zdjęcia "przy kotlecie" i zdaję sobie sprawę, że wiele z nich jest kiepska, ale wtedy robię je zazwyczaj do celów "archiwalnych", a nie żeby na wystawach prezentować

[Oskar]

Ja tylko żartowałem Freud.

[martwawiewiórka]

To kto następny odważny po Vanie i podda swoją fotkę człowieka pod publiczne kadrowanie? To dla dobra wspólnego, wszyscy mogą się przy okazji czegoś dowiedzieć...


Dobra, to może ja.
Uwaga, jestem świadoma, że to żadne dzieło sztuki. To zdjęcie "na pamiątkę", a właściwie zdjęcia, z których chcę wybrać jedno. Jest to panna Meret-Ann, spotkana na jednej przełęczy i chciałabym mieć ją w albumie. Ale jedną, a nie cztery.









Którą wybieracie?

jakby ktoś chciał pokadrować, może ściagnąć stąd:
https://picasaweb.google.com/martwa.wiewiorka/7Lutego2012?authkey=Gv1sRgCO3Eh6-YltPeXw

edit: jak robię zdjęcie, to od razu dość ciasno kadruję. Moze to błąd, bo potem juz nie bardzo jest jak poprawić?

[Oskar]

Ja bym wybrał 2.

[martwawiewiórka]

Ogólnie myślę, że jest to przykład skiepszczonej szansy na całkiem sympatyczne zdjęcie, bo i dziecko było fajne, pogoda super a widoki eleganckie, i mozna było jakoś tak ukucnąć i się ustawić, żeby dzieciak był na tle gór, sam, może mniejszy i zadowolony w przestrzeni;)

[krajewski]

edit: jak robię zdjęcie, to od razu dość ciasno kadruję. Moze to błąd, bo potem juz nie bardzo jest jak poprawić?

Zawsze możesz inaczej zapisać skadrowane zdjęcie, i zrobić kilka wersji.

[martwawiewiórka]

Tak, ale miałam na mysli to, że ciasno kadruję od razu jak robie zdjęcie. Więc nie ma potem jak poprawić.

[memorek]

Ja bym wybrał 2.

Napisz dlaczego, to się czegoś nauczymy.

Marek

[Oskar]

Subiektywna ocena. Drugie dlatego, że kadr łapie ładny widoczek w lewym górnym rogu i nie ucina go, w dolnym lewym rogu ścieżka ładnie sie komponuje.
Po prostu, na drugim dziecko się uśmiecha.

[owca]

martwawiewiórka

Pierwsze co się rzuca w oczy, to że wszędzie jest centralny kard. A na 1 zdjęciu, widać nawyk, nad którym można popracować, czyli żeby nie robić zdjęć dzieci w góry.
Teoretycznie można, ale w momencie gdy zniżysz się do poziomu dziecka, to często wychodzi ciekawsze zdjęcie, bo ludzie codziennie patrzą na dzieci w góry

Co do wybrania jednego, to 4 bym od razu wywalił, bo zupełnie nie podoba mi się mina.
1 ma jakiś potencjał, bo chociaż ja lubię uśmiechniętych ludzi, to jeśli autor chciałby pokazać biedne, nieszczęśliwe dziecko, to można coś z tym kombinować.

Na 2 i 3 mi przeszkadzają zamknięte oczy, no i przez to, że zdjęcie było pewnie robione w południe, to górne oświetlenie powoduje niefajne cienie na twarzy na 2.

Tak że jeśli pod karą śmierci miałbym coś z tego wybrać, to bym wybrał 3, wyprostował, przyciął dość ciasno i zrobił z tego pionowe ujęcie :]
A jeśli chodzi o to co ja bym tam próbował zrobić, będąc tam na miejscu, to bym próbował jakoś "wykorzystać" tę drogę, bo na 2 i 3 widać, że mogłoby to być fajne.
Takie moje subiektywne uwagi.

Jeśli chodzi o kadrowanie, to na portret czy nawet zdjęcie całej sylwetki, to i tak jest za szerokie.

[Ciosna]

Nie uważam się absolutnie za guru fotografii, ale gdybym musiał wybierać, to z zaprezentowanych zdjęć Wiewiórki wybrałbym zdjęcie nr 2. Nie znam tamtej sytuacji i nie wiem co wchodziło w kadr, ale robiąc to zdjęcie zrobiłbym krok może dwa w prawą stronę. Dziewczynkę umieściłbym bardziej z lewej, a z prawej strony byłby fragment jeep'a. Przez środek kadru biegłaby droga i w tej perspektywie góry na ostatnim planie byłby bardziej na środku. Całość delikatnie dopaliłbym wbudowanym fleshem. Doświetliłbym po to, aby to dziecko było bardziej oświetlone. Wydaje mi się, że wtedy byłby pełniejszy obraz wpisania tego dziecka w krajobraz. Teraz na zdjęciu nr 2 mamy dziewczynkę prawie umieszczoną centralnie. Wzrok koncentruje się głownie na niej, krajobraz pełni rolę podrzędną. Co do zdjęcia nr 4 to jest zdecydowanie "przerysowane". Użyty został szeroki kąt obiektywu przez co głowa wyszła nieproporcjonalnie do reszty ciała ( jest za duża). Gdyby "przyzoomować" i zrobić to zdjęcie z odległości 1,5 - 2 m efekt byłby bardziej wyważony.

Reguły w fotografii istnieją i szczerze mówiąc ciągle się ich uczę ilekroć zakładam aparat na szyję. Istnieje coś takiego jak reguła trójpodziału, obramowanie, linie prowadzące etc. To nie jest tak, że zawsze i wciąż trzeba stosować te techniki, aby dana fotografia była w rozumieniu poprawna. Te zasady nigdy nie gwarantują 100% udanych zdjęć. Czasami jest idealny kadr, dobra perspektywa, głębia a zdjęcie i tak wyszło do kitu bo światło nie zagrało, albo migawkę wcisnęliśmy 0,5 sek za późno. To jest normalne i tak jest bardzo często. Nie mniej jednak warto znać zasady, warto się ich uczyć aby móc je świadomie łamać i wyciskać ze zdjęć emocje.

Co do metody zdjęć portretowych to fajnie to napisał Robb:

...w 99% rozmowa. Trochę spędzonego czasu i jeszcze raz ... rozmowa.
To tak w przypadku naszych fot.

W mojej ocenie to jest najlepsza metoda, ludzie się wyluzowywują i nie są tak bardzo spięci przed obiektywem. Czasami warto poprosić o zdjęcie i gdy już zrobiliśmy je i odrywamy aparat od oka warto właśnie wtedy zrobić następne ujęcie. Jak ludzi pozują do zdjęcia to często są spięci i w momencie odrywania aparatu od oka błyskawicznie przyjmują normalny wyraz twarzy- warto czasem z tego skorzystać  .

[martwawiewiórka]

Hej: no i super porady! Przepraszam że sie nie odniosę do wszystkich uwag, chociaż wszystkie przeczytałam - dzięki że chciało Wam sie w ogóle napisać cokolwiek o takich pstrykniętych centralnie bez pomysłu zdjęciach.

Myslę że to ważne, żeby dziecko starać się też zobaczyć z jego punktu widzenia - tez na to wpadłam wtedy (jak to widac na pozniejszych zdjeciach) - ale teraz już na pewno zapamiętam.

na to żeby coś dofleszować, wpadam bardzo rzadko sama z siebie, a praktycznie prawie nigdy tego nie robię - więc może czas zacząć.

Myslę że chciałam za wiele srok za ogon złapać - i dziecko, i krajobrazik, i przestrzeń, i portrecik całej panienki i drogę, a pomysłu nie było sensownego jak to połaczyć.
A za mało fotek do wyboru -bo dokładnie tylko te 4 zrobiłam, by wybrać takie na którym dziewczynka by się usmiechała (tak, raczej chciałam uśmiechniętą dziewczynkę, nie nieszczęśliwą)

No i rzeczywiście, jak pstrykam zdjęcie, to bardzo rzadko zmeiniam swoje ustawienie, a należałoby pewnie.

Dzięki wszystkim Panom! Myslę, że takie rzeczowe uwagi przydadzą się i innym.

[krajewski]

W mojej ocenie to jest najlepsza metoda, ludzie się wyluzowywują i nie są tak bardzo spięci przed obiektywem. Czasami warto poprosić o zdjęcie i gdy już zrobiliśmy je i odrywamy aparat od oka warto właśnie wtedy zrobić następne ujęcie. Jak ludzi pozują do zdjęcia to często są spięci i w momencie odrywania aparatu od oka błyskawicznie przyjmują normalny wyraz twarzy- warto czasem z tego skorzystać  .

Bardzo dobra wskazówka, takie niby nie-szpiegowskiego. .
przepraszam martwowiewiórko, zagapiłem się jak czytałem, bo widzisz ja, to robię trochę inaczej, a mianowicie pstrykam kilka zdjęć. Są w jakimś tam stopniu skadrowane, a dopiero potem tzn. w domu biorę się za obróbkę.