Kaszubska majówko - czerwcówka

[Turysta]

Jak się maj zaczęło, tak wypadałoby skończyć. Kuba (mój dwunastoletni syn) chyba połknął sakwiarskiego bakcyla, bo ucieszył się na okazję kolejnej, tym razem trzydniowej wyprawki.
Miało być Pojezierze Brodnickie i toruńskie pierniki, jednak odpuściłem sobie długie godziny spędzone w pociągach i stres związany z przesiadkami i taszczeniem ciężkiego roweru po dworcowych schodach. Innym razem.

Wyprawka w wąskim męskim dwuosobowym gronie rozpoczęła się jednak w towarzystwie silnej grupy odprowadzającej, z której najdłużej (ale też tylko, niestety, kilka godzin) wytrzymała z nami magda.

PEŁNA GALERIA i MAPKA TRASY

Dzień 1. Gdańsk - Strzelno (czyli płaska Beka i strome klify Kępy Puckiej i Swarzewskiej)

Trasa: Osowa - Łężyce - Rumia - Beka - Rzucewo - Puck - Łebcz - Jastrzębia Góra - Strzelno (mapka)

(Kliknij, by pokazać/ukryć)

Tym razem Kuba twardo obstaje przy tym, żeby on również miał swoje sakwy. Dostaje więc dwie lekkie - ze śpiworami i jakimiś drobiazgami. Ja w zamian nie zabieram sakw przednich. Na wszelki wypadek jednak biorę wór z namiotem i karimatami. Niby noclegi mają być pod dachem, ale nigdy nic nie wiadomo.

Mimo wyznaczenia wczesnej godziny startu (czyli o 9.00) grupa wsparcia startująca razem z nami jest nadspodziewanie liczna: cztery nieforumowe osoby oraz Magda. Szkoda, że towarzystwo tylko na kawałek dzisiejszej trasy. Ale dobre i to.



Ze względu na opony Magdy (i nasze lenistwo) odpuszczamy sobie terenowy dojazd do Rogulewa i jedziemy asfaltem przez Wiczlino. Potem zjazd do Drogi Królewskiej, a tam... bruk. Ale kawałek tylko.



Przebijamy się przez Rumię sprawnie lawirując między procesjami i ruszamy ku Bece. Na drogach elektrociepłowni (po których biegną szlaki rowerowe) mnóstwo rowerzystów. Myślałem nawet, że to jakaś zorganizowana akcja, ale chyba nie. Spontan z okazji wolnego i ładnej pogody.
Przy oczyszczalni nasi towarzysze opuszczają nas i kierują się na rybkę w Rewie. Dalej jedziemy już tylko w trójkę.
Rezerwat Beka, to płaskie jak stół nadmorskie łąki ograniczone z dwóch stron wysoczyznami - Kępą Pucką i Kępą Oksywską.



Na tę pierwszą za chwilę wdrapujemy się i jedziemy do Rzucewa. Tam rzut oka na pałac-hotel i w dół do zatoki.



Tuż za pałacem wjeżdżamy do "parku kulturowego", w którym stoi nowa-zabytkowa chata kaszubska. Jak spod igły. Mamy mieszane odczucia - zbyt nowe to wszystko i takie sterylne.



A potem zaczyna się główny punkt dzisiejszego programu, czyli przejażdżka krawędzią Kępy Puckiej (z pewnymi przeszkodami na początku, bo mamy małe problemy z trafieniem na ścieżkę).



Chyba wszyscy jesteśmy pod wrażeniem. Świetna trasa - wąska ścieżka wijąca się po wysokim brzegu. W kilku miejscach zbliża się do samej krawędzi pracującego klifu.



Kto jeszcze tamtędy nie jechał - koniecznie musi to zrobić. Szlak jest prawie całkowicie przejezdny nawet osakwionym rowerem. Tylko trzy razy zmuszeni jesteśmy do zejścia z roweru przez strome, przecinające szlak dolinki.
Puck mijamy pędzikiem, tylko w porcie zatrzymujemy się na sesję foto siodełka Magdy. Potem ścieżką i szosą jedziemy do Gnieżdżewa, gdzie wkraczamy na kolejną świetną trasę rowerową Swarzewo - Krokowa.



W Łebczu zostawiamy Magdę i już tylko we dwóch odbijamy na północ. "Tato, i znowu zostaliśmy sami." Co zrobić? Zaczyna się męska część wyprawki.
W Strzelnie na kwaterze zostawiamy bagaże i na lekko jedziemy zdobyć polski Nordkapp, uprzednio posilając się pizzą.



Tłoczna atmosfera Jastrzębiej Góry nie przypada nam do gustu, więc szybko ewakuujemy się stamtąd. Ale jeszcze po drodze zahaczamy o Rozewie, zwiedzając latarnię z siodełka.



Potem już szybko na kwaterę, dokręcając po drodze kilkaset metrów. Kuba pobija właśnie rekord najdłuższej jednorazowej przejażdżki, więc chce, by na początku była ósemka.
A na kwaterze oddajemy się słodkiemu lenistwu, w czym pomaga ciepły prysznic, wyposażona kuchnia i telewizor.

Dzień 2. Strzelno - Porzecze (czyli guma na śniadanie i megapodjazd do Kaszubskiego Oka)

Trasa: Strzelno - Łebcz - Krokowa - Żarnowiec - Czymanowo - Kaszubskie Oko - Chynowie - Strzebielino - Paraszyno - Porzecze. (mapka)

(Kliknij, by pokazać/ukryć)

Dzień rozpoczynamy od... łatania dętki w rowerze Kuby. Nie wiem, jak on to zrobił, ale złapał gumę podczas snu. Żeby utrudnić sobie sprawę, ubzdurałem sobie, że nie zabrałem kluczy potrzebnych do odkręcenia koła. Klejenie odbywa się więc na rowerze.



Po czynnościach serwisowych śniadanie (jak u mamy, specjalnie wstałem skoro świt do klepu) i wracamy do Łebcza na przerwaną wczoraj trasę "kolejową".
Fajna ta ścieżka, przyjemnie się nią jedzie, ale trochę... nudno. Ciągle łąki i pola, mijane miejscowości jakoś tak z boku trochę...



W Krokowej wracamy na normalne ulice. Zaglądamy do pałacu i fundujemy sobie gofry z budki. Słabe były.
Teraz musimy pojechać dość ruchliwą drogą wojewódzką aż nad Jezioro Żarnowieckie. Pierwsza część jest pod górkę, więc idzie ciężko. Na szczęście, wszyscy kierowcy jadą nad wyraz grzecznie i nie ma żadnych nieprzyjemnych incydentów. W końcu osiągamy kulminację i zaczynamy zjeżdżać. A zjeżdża się tak przyjemnie, że mijamy Żarnowiec i zatrzymujemy się dopiero po skręcie w drogę wiodącą do Kartoszyna.
Tu wypatrujemy jakichś pozostałości po budowanej elektrowni atomowej, ale jedyne co mogłoby nimi być to jakieś betonowe ściany.
Zaczyna dokuczać upał, więc - widząc już z daleka czekający nas podjazd - zatrzymujemy się nad brzegiem Jeziora Żarnowieckiego.



Po kilku minutach ruszamy dalej. Najpierw zwiedzamy (z siodełka, oczywiście) szczytowo-pompową Elektrownię Żarnowiec.



A za chwilę główna atrakcja dzisiejszego dnia, czyli megastromy (jak na pomorskie warunki) podjazd do górnego zbiornika elektrowni. Podjazd rzeczywiście fajny - bez samochodów, a nachylenie prawie w całości w okolicach 10%.
Kilka przystanków i jesteśmy u góry, jakieś 100 metrów w pionie wyżej. Niby to już koniec, ale Kuba daje się jeszcze namówić na wspinaczkę na koronę zbiornika. Wyżej tutaj już się nie da.



Za chwilę lądujemy przy wieży widokowej z nadzieją na jakiś dobry posiłek. W tutejszej knajpie nie ma nic sensownego, a to co jest, ma jakieś ceny z kosmosu. Kończy się więc zapiekanką. Nie wchodzimy na wieżę, nie jarają nas plastikowe dinozaury, minigolf ani ogrodowe szachy, po wykończeniu zapiekanki ruszamy więc czym prędzej w dalszą drogę.



Dalsza droga, to trochę nużąca jazda szosą raz to wznoszącą się, raz opadającą. W Chynowcu opuszczamy asfalt i do Strzebielina jedziemy skrajem doliny Redy.



Tu też ciężko idzie, trochę lepiej robi się, gdy ponownie wjeżdżamy na asfalt.
Wygląda na to, że czas poszukać jakichś dopalaczy. Po krótkim kluczeniu dopalacze (w postaci loda) znajdujemy w sklepie w Strzebielinie.
Teraz musimy przeskoczyć do doliny Łeby. Wbrew obawom, wcale nie trzeba pokonywać żadnych górek. Jedyna trudność to bardzo dziurawy asfalt.
W Paraszynie mijamy najpierw małą elektrownię wodną, potem, na brukowanym podjeździe, przejeżdżamy obok ładnego, ale zapuszczonego dworku.



Według map i drogowskazów miał tu być hotel, ale chyba już go nie ma.
Potem mijamy kilka drzew - pomników przyrody i wkrótce jesteśmy w Porzeczu, gdzie zamierzamy przenocować w Leśnym Schronisku Łowców Przygód.



Warunki schroniskowe, przyjemne miejsce i sympatyczni gospodarze. Za 14 zł od głowy mamy dla siebie 6-osobowy pokój, a obok ciepły prysznic i kuchenkę gazową z czajnikiem do dyspozycji.



Za oknami spory teren z wiatami i ścianką wspinaczkową oraz hodowla psów siberian husky. Chyba za wcześnie przyjechaliśmy, bo czas do wieczora dłuży się niemiłosiernie mimo prób zapełnienia go posiłkami, spacerem i grą w kości.

Dzień 3. Porzecze - Gdańsk (czyli niby-bunkier, niby-jaskinia, niby-głaz i remis w kapciach)

Trasa: Porzecze - Osiek - Tłuczewo - Linia - Kobylasz - jez. Lubygość - Jezioro Kamienne - Mirachowo - Kartuzy - Kobysewo - Żukowo - Osowa (mapka)

(Kliknij, by pokazać/ukryć)

Rano straszy dość intensywny deszcz, ale opad kończy się, zanim jesteśmy gotowi do drogi. Dziś kontynuujemy jazdę w górę doliny Łeby, asfaltu szukać będziemy w Osieku. Droga bardzo ładna, po drodze mijamy tablice z groźnymi, straszącymi śmiercią tablicami.



Nie wiem, po co tak straszą, przecież poligon jest chyba po drugiej stronie Łeby. Ale może się mylę. Nie sprawdzaliśmy w każdym razie.
Fajna droga kończy się tuż przed Osiekiem. Dostępu do asfaltu broni cała gama przeszkód - najpierw kopny piach, potem wypłukana przez deszcz droga, potem kocie łby połączone z ostrą górką.
Mozolnie pokonujemy te trudności i w końcu jesteśmy na asfalcie. Tu szybka decyzja - odpuszczamy gruntowy skrót i do Linii jedziemy szosą.
Tam konieczne jest pobudzenie Kuby do życia, bo coś mu słabo dziś idzie. Pomaga pyszna drożdżówka. Od razu siły wracają i humor też.



W Kobylaszu spotykamy trzeciego dziś kaszubskiego ducha - Lubiczka (opiekuna miłości i seksu). Wcześniej był Jablón w Osieku i Rétnik w Linii, ale dopiero Lubiczk budzi większe zainteresowanie.



Podjazdy, piach i błoto robią swoje i znowu pojawia się zmęczenie u Kuby. Zaplanowane po drodze atrakcje mają go ożywić. Pierwszą z nich jest bunkier Ptasia Wola.



Mały trochę, nie robi wrażenia.
Stromym singielkiem zjeżdżamy nad jezioro Lubygość. "Zobaczysz, jaka fajna jaskinia".



Wygląda na to, że też chyba słaba atrakcja. Cóż, może diabelski kamień się spodoba?
W towarzystwie komarów wspinamy się z powrotem na górę i bardzo przyjemną leśną szutrówką jedziemy skrajem rezerwatu Żurawie Błota nad Jezioro Kamienne. No, w końcu, kamień się podoba.



Tu robimy trochę dłuższą przerwę. Widzę, że ciężko dzisiaj, wmuszam więc w Kubę jakieś jedzenie. Zapada też decyzja, że odpuszczamy sobie teren i do domu jedziemy asfaltami. Nie straszne nam górki (których na szosie z Mirachowa do Kartuz nie brakuje), byle by było twardo.
I rzeczywiście - po wyskoczeniu na asfalt, dalsza jazda odbywa się już bardzo sprawnie. Nawet podjazdy nie są problemem.



W pewnym momencie orientuję się, że mam coś zbyt miękko w tylnym kole... Kapeć! Czyli remis, 1:1.
Dziura, na szczęście, niewielka. Z jednym podpompowaniem docieramy do babci, która czeka już na nas z pysznym obiadkiem. A po obiedzie... ruszać się nie chce, a do domu jeszcze kawałek.



Znowu wybieramy najłatwiejszą opcję asfaltową, w Żukowie przemycamy się chodnikami, żeby nie prowokować stojących w korku kierowców.
Jeszcze tylko parę kilometrów i jesteśmy w domu. Kończymy z uśmiechem na twarzy.

Podsumowując - wycieczka udana, choć chwilami Kubie było trochę ciężko.
Z pogodą trafiliśmy w dziesiątkę. Trochę niepotrzebnie zasugerowałem się prognozami, które nie przewidywały upałów i nawet nie zabrałem krótkich spodenek. A przydałyby się.
W sumie przejechaliśmy 220 kilometrów.
Obaj zadowoleni. Bakcyl zaszczepiony - syn chce na urodziny nowiutkie sakwy.

[łatośłętka]

Super Fajne
i
Super Fajne
Zdjęcia. 
/podobnie jak te na-podczas-i-ze Zlotu./
Gratuluję: oka i ręki /no i łydy/
A ... i Syna, oczywiście

[Turysta]

Piszesz dość specyficznym językiem i czasami mam problem, ale powyższe zrozumiałem.
Dzięki

[olo]

super Wam wychodzą te wypady, przede wszystkim najważniejsze, że Kubie się podoba. Jak tak się wkręci w jeżdżenie, to ani się nie obejrzysz a będziecie trzaskali stówkę za stówką ;-)

[łatośłętka]

Piszesz dość specyficznym językiem i czasami mam problem, ale powyższe zrozumiałem.
Dzięki

Jestem 'sprawny inaczej' /rodzaj upośledzenia/.

Śliczne zdjęcia cykasz. Do tego trza mieć rękę i oko.
Przedtem jednak wyłączyć tv, się ruszyć.
Dla 100% jasności: Szczerze Gratuluję!! 

[EASYRIDER77]

Turysta piękne drogi tam! Przed wyjazdem w tamte rejony zasięgnę języka u Ciebie. Te odizolowane drogi mnie interesują rowerowe. Chciałbym aby moja 4 letnia córka jechała na swoim rowerze takimi drogami bez samochodów i gdzieś nad jeziorko. Może właśnie któryś z tych fragmentów?

[Turysta]

Jestem 'sprawny inaczej' /rodzaj upośledzenia/.

Absolutnie nie miałem na myśli niczego, co mogłoby prowadzić do takich wniosków.

Szczerze dziękuję.

[łatośłętka]

Absolutnie nie miałem na myśli niczego, co mogłoby prowadzić do takich wniosków.

Wiem, wiem, oczywiście.

Szczerze dziękuję.

Szczerze też napisałem.
Mam kumpla, fotografa przyrody i 'widoczków'. Trochę się więc tych fotek naoglądałem.
Nie wiem, czy te swoje jakoś dodatkowo obrabiasz. Wiele z nich -moim zdaniem- są przynajmniej na tyle dobre, aby je w 'kimś albumie opublikować. Widząc je, aż chce się rowerować Twoimi szlakami.

Zdrowia.

[Gallicjanin]

...

[Turysta]

Kunszt?
Zatrzymuję się, wyciągam z torby aparat (chyba że mam go akurat na szyi) i... pstrykam. Każde takie zatrzymanie, oczywiście, wydłuża jazdę (zwłaszcza pomnożone razy kilkadziesiąt), ale czy bardzo? Nikt jeszcze nie narzekał (paru forumowiczów ze mną jeździło), a gdy jeżdżę sam, to mi to nie przeszkadza.